Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερη εκκίνηση της συναυλιακής σαιζόν από ένα αυθεντικό rock 'n' roll γλέντι, όπως αυτό που έλαβε χώρα στο κατάμεστο Gagarin ένα δροσερό, αττικό βράδυ λίγο πριν το φινάλε του καλοκαιριού.
Με το κέφι και τη διάθεση στο κατακόρυφο μετά τις διακοπές, ο κόσμος φαίνεται πως είχε έρθει με κεκτημένη ταχύτητα, έτοιμος να ξεχυθεί στην πίστα για να συμμετέχει πλήρως, να κοπανηθεί αλύπητα. Σε αυτήν την αθροιστική προδιάθεση, λοιπόν, ήρθε κι έδεσε η τίποτα λιγότερο από παρανοϊκή, θεότρελη και χαοτική εμφάνιση των Black Lips, χωρίς όμως τα πράγματα να ξεφύγουν στον βαθμό που συμβαίνει συνήθως με τις συναυλίες τους.
Μία ώρα μετά την άτυπα, απ’ ότι φαίνεται, προγραμματισμένη ώρα, εμφανίστηκαν οι δικοί μας A Victim Of Society, έτσι ώστε να έχει μαζευτεί στον χώρο πολύ περισσότερο κοινό –όπως και συνέβη. Έχοντας κυκλοφορήσει μόλις τον Μάιο τον 2ο, απολαυστικό τους δίσκο Freaktown και με μία μίνι νησιωτική περιοδεία να έχει προηγηθεί, έδωσαν ένα εξαιρετικό, τρομερά ψυχωμένο και σχεδόν αψεγάδιαστο live. Η ενέργειά του, όμως, δεν κοινωνήθηκε πλήρως προς ένα κοινό που (κλασικά) συζητούσε ακατάπαυστα κατά το μεγαλύτερο μέρος της παραμονής τους στη σκηνή.
Έγινε πάντως εμφανές πως έχουν δουλέψει εντατικά πάνω στο πωρωτικό χτίσιμο των κομματιών τους, στη φρενήρη ροή της εμφάνισής τους, αλλά και στο στοιχείο «σκηνική παρουσία», με τον Βαγγέλη Μακρή στα φωνητικά και στις κιθάρες να προσπαθεί να λειτουργήσει ως πραγματικός frontman ενός rock 'n' roll τρίο.
Αλλά, όσο κι αν το εθιστικό ροκ σερί των “Quick Αnd Τhe Dead”, “Potential Mental Patient” και “A Painful Heritage Of Beauty” προσκαλούσε για μαζικό χορό και κοπάνημα, έλειπε το ένζυμο εκείνο που θα έφερνε την ανάφλεξη. Μόνο στα υψηλότατα watts του “Attention Whore” έχω την αίσθηση πως κατάφεραν να κερδίσουν την προσοχή που τους άξιζε, κάπως επίσης και στο επικό κλείσιμο με το “Freaktown”. Διαθέτει εξαιρετικό υλικό το εγχώριο γκρουπ και ιδιαίτερα κατάλληλο για live συνθήκες· αρκεί μόνο να βρει τη φόρμουλα που θα του δώσει μεγαλύτερο επί σκηνής εκτόπισμα.
Για το τι ακολούθησε στην υπόλοιπη 1 ώρα συναυλικής δράσης, σας δίνω ορισμένες ενδεικτικές εικόνες: εκτόξευση μπανανών από τη σκηνή, χαρτιά τουαλέτας τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό της εξωτικής σαξοφωνίστριας με τις τριχωτές μασχάλες, μερακλίδικες χλέπες προς πάσα κατεύθυνση από τον τσογλανάκο frontman Cole Alexander –που με το συγκεκριμένο κούρεμα μοιάζει με αμυντικό χαφ της Ουρουγουάης στα 1980s– χτένα να βγαίνει από την κωλότσεπη του μουστακαλή redneck χίπη μπασίστα Jared Swilley για να τραβήξει τις άκρες των μαλλιών του προς τα πίσω, πυκνή ομίχλη από χόρτο και μυρωδιά κοκτέιλ από μπύρα και ιδρωτίλα, moshpits από τη μέση του live και μετά, και χορός, χορός, χορός. Mερικά μόνο στιγμιότυπα, τα οποία δίνουν το στίγμα για το πώς κύλησαν τα πράγματα.
Άλλωστε η πεντάδα από την Ατλάντα δεν κάνει κάτι περισσότερο ή λιγότερο από το να παίζει ένα διαολεμένα διασκεδαστικό rock 'n' roll, το οποίο πολλές φορές σατιρίζει την ίδια την ιστορία του είδους. Με περάσματα από την ψυχεδελική τους φάση, τις southern επιρροές τους, και με γενναίες δόσεις garage βρωμιάς, έδωσαν έτσι ένα χορταστικό live, το οποίο φλέρταρε συνεχώς με μία μεγάλη παρωδία της αμερικάνικης αντίληψης γύρω από το τι σημαίνει rock show. Η setlist ήταν άψογα μοιρασμένη ανάμεσα στους 8 δίσκους τους, από τους οποίους έπαιξαν σχεδόν κάθε χιτάκι που χωρούσε στη 1 ώρα και κάτι της εμφάνισής τους. Ο πρώτος χαμός έγινε με το “Modern Art” και τα πρώτα μαζικά sing-alongs ήρθαν με το γλυκόπικρο “Dirty Hands”. Στο “Family Tree” έπεσε πολύς χορός κάτω από τη σκηνή, ενώ πάνω σε αυτή ο Cole Alexander κουνιόταν πάνω-κάτω: λυσσασμένος σαν δαίμονας, έφτυνε και κατάπινε τα υγρά του, ενώ οι υπόλοιποι ακολουθούσαν στον ίδιο υστερικό ρυθμό.
Τα πράγματα ξέφυγαν με το “Ο Katrina!” –όταν σημειώθηκε δηλαδή και το πρώτο σοβαρό moshpit– κι από εκεί και έπειτα, μέχρι το φινάλε, η ευδιαθεσία, το πάρτι και ο χορός έλαβαν επιδημικές διαστάσεις. Το σούπερ σινγκλάκι “Can’t Hold On” (από το νέο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν φέτος) τιμήθηκε δεόντως, όπως και τα “Funny” και “Psychotic Reaction”, στα οποία επικράτησε πανδαιμόνιο από σουρεάλ εικόνες. Αφού απέφυγα οριακά, μαζί με μία κοπέλα, τη ...χλέπα του Alexander στο stage dive του, οι Black Lips μας αποχαιρέτισαν. Επέστρεψαν όμως πολύ γρήγορα, για ένα μάλλον άβολο encore, στο οποίο έπαιξαν μόνο το “Raw Meat”, πριν φύγουν αιφνίδια, πιθανώς λόγω κάποιου τεχνικού θέματος.
Είναι γνωστό ότι η μερίδα του εγχώριου κοινού που δίνει το παρών σε ανάλογες συναυλίες δεν χορεύει ιδιαίτερα, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων. Και μπορεί ακόμη και τη μούρλα των Black Lips να μην την ακολούθησαν οι περισσότεροι από όσους ήρθαν στο Gagarin να τους δουν, αλλά τουλάχιστον οι Αμερικάνοι μας υπενθύμισαν πως δεν χρειάζονται και πολλά τελικά για να μετατραπεί ένα live από στατική αλληλεπίδραση σε τρελή γιορτή εκτόνωσης.
{youtube}KSbC-eqDFIE{/youtube}
