Αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για το αν οι La Femme είναι η νέα λατρεία του ελληνικού κοινού, τότε η Σαββατιάτική τους παράσταση θα πρέπει να εξαφάνισε κάθε δεύτερη σκέψη: είναι, και με το παραπάνω.
Κάτι που έγινε αντιληπτό όχι μόνο από τη μαζική προσέλευση στην Τεχνόπολη (λιγότερη πάντως απ' ό,τι περίμενα, για να είμαι ειλικρινής), αλλά κυρίως λόγω της ανυπομονησίας, της εκτόνωσης, των ουρλιαχτών, και των sing-alongs στα γαλλικά. Αυτά είναι δηλαδή που δημιούργησαν την αίσθηση μίας μπάντας που έχει βάλει γερά τις βάσεις για μία μακροχρόνια, πιστή σχέση με τον νεανικό κόσμο της χώρας μας.
Η συναυλιακή δράση ξεκίνησε νωρίτερα με τους δικούς μας Devamp Javu, οι οποίοι βγήκαν ακριβώς στην προγραμματισμένη ώρα, ενώ ήδη αρκετά μεγάλη μερίδα κόσμου είχε έρθει να τους παρακολουθήσει. Γεγονός πραγματικά ευχάριστο, αφού η συνήθης κατάσταση θέλει τις εγχώριες μπάντες που ανοίγουν μεγαλύτερα ονόματα να παίζουν μεταξύ φίλων και γνωστών. Χωρίς να έχει ακόμη κυκλοφορήσει κάποια δουλειά στα 2 χρόνια ύπαρξής τους, η τετράδα έχει φτιάξει το όνομά της μέσα από τα ιδιαίτερα live της.
Έχοντας λοιπόν αντιληφθεί πως αυτή θα ήταν η μεγαλύτερή τους ευκαιρία μέχρι στιγμής για να ανέβουν ένα επίπεδο παραπάνω, έδωσαν ένα φοβερό, αξιομνημόνευτο σόου: απρόβλεπτες συνθέσεις που ελίσσονταν με τρομερή άνεση ανάμεσα σε διάφορα παρακλάδια της ροκ, υπαρξιακοί στίχοι ερμηνευμένοι με απόκοσμη θεατρικότητα και συνολικά ένα θέαμα που ακροβατούσε ανάμεσα στο ενοχλητικό και στο απολαυστικό, με τρόπο εθιστικό. Highlight της εμφάνισής τους ο "Χορός" με τις math/funky κιθάρες και το φιλοσοφικό mantra «Για να μην φοβάσαι, τρόμαξε λίγο ακόμα/ για να μην φοβάσαι, φώναξε λίγο ακόμα/ για να μην φοβάσαι, χόρεψε λίγο ακόμα». Από τις τόσες νέες μπάντες που χαρακτηρίζονται ψυχεδελικές στην τοπική «σκηνή», ίσως οι Devamp Javu είναι αυτή που προσφέρει την πιο αυθεντική ψυχεδελική εμπειρία.
Μετά από ένα 40λεπτο χορταστικό support set και μισή ώρα αναμονής, ήρθε η ώρα της εξάδας από το Biarritz της Γαλλίας. H εξήγηση τώρα στο «γιατί συμβαίνει» πίσω από το φαινόμενο La Femme, το οποίο να σημειώσω δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό όπως συνήθως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, δεν έχει μία, ξεκάθαρη απάντηση. Δεν κάνουν κάτι πολύ διαφορετικό απ' ορισμένα άλλα σχήματα της γενιάς τους, όμως λίγο το επίμονο σπρώξιμο από τους αθηναϊκούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, λίγο η πιασάρικη μίξη γαλλικής ποπ με μία surf ψυχεδέλεια γεμάτη synths, λίγο η αριστερή τους ιδεολογία και τα σέξι γαλλικά, πυροδότησαν –μαζί βέβαια με τον παράγοντα τύχη– ένα ωραίο rocκ 'n' roll παραμύθι. Και η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες που το ερωτεύθηκε με την πρώτη.
Το πόσο εξαίρετοι «δημοσιοσχετίστες» είναι οι La Femme, φαινόταν με κάθε ευκαιρία: από το μπουζούκι στην εισαγωγή του εναρκτήριου "Sphynx" και τον κάτι σαν συρτάκι χορό στο φινάλε του “Wake Up”, από το ελαφρώς κιτς, χρυσό στεφάνι ελιάς που φορούσε στα μαλλιά της η εντυπωσιακή ερμηνεύτρια Clémence Quélennec, μέχρι τα ...ελληνικά τα οποία ακούγονταν –τύπου «πουτάνα όλα»– κυρίως πριν από τα πιο πολιτικά τους κομμάτια: λ.χ. στο “Antitaxi”, στο πρώτο encore, όταν έδωσαν το σύνθημα για να σηκώσουν όλοι το μεσαίο τους δάχτυλο προς την εθνικιστική Γαλλία. Γνωρίζουν λοιπόν την απήχηση που έχουν στο ελληνικό κοινό και του δίνουν ακριβώς αυτό που ζητάει· και με το παραπάνω. Ένα ακόμη στοιχείο που καταδεικνύει πως το συγκεκριμένο γκρουπ έχει και εμπορικές φιλοδοξίες, πέρα από καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Επί του πρακτέου, τώρα, οι La Femme έδωσαν ένα ακόμη πιο απολαυστικό σόου από αυτό της πρώτης τους εμφάνισης στη χώρα μας, με τις επιλογές του χώρου και της ημερομηνίας να αποδεικνύονται εξαιρετικές από το Plisskën team (τη διοργανώτρια ομάδα) η οποία, απ' ότι φαίνεται, βρήκε σ' εκείνους τον ιδανικό συγκερασμό εμπορικότητας και προσωπικής άποψης που αναζητούσε. Οι Γάλλοι έπαιξαν συνολικά 1 ώρα και 40 λεπτά, μέσα στα οποία υπήρξαν δύο encore, ορισμένες στιγμές στις οποίες η χορευτική διάθεση των μπροστινών σειρών έφτανε μέχρι και πίσω-πίσω (λ.χ στα "Tatiana", "Sur La Planche" και "Antitaxi"), πολλά «γειά σας» με μπύρες ανά χείρας από τον κιθαρίστα με το λευκό πουκάμισο, το άκουσμα της πανέμορφης μπαλάντας "Septembre" εξ’ αφορμής του μηνός, σόλο από μπουζούκι, keytar και ντραμς, αλλά και μία σχετικά μεγάλη κοιλιά προς τα τέλη της κύριας εμφάνισης, που δεν πέρασε απαρατήρητη.
Αφού λοιπόν βγήκαν για ένα δεύτερο (και απρόσμενο) encore, μας αποχαιρέτισαν με θεατρικό τρόπο, με τον βασικό τους πληκτρά να γελάει υστερικά –σχεδόν πιθηκίσια, με σαρκαστικό πνεύμα– και να τον μαζεύουν υποτίθεται τα υπόλοιπα μέλη, γιατί δεν έλεγε να φύγει με τίποτα. Όχι φυσικά ότι θα αργήσουν να επιστρέψουν στα μέρη μας…
Και μπορεί να «έκαψαν» από πολύ νωρίς το απόλυτο χιτάκι τους "Où Va Le Monde?", αφού ο κόσμος στην Τεχνόπολη δεν είχε ζεσταθεί επαρκώς για να ανταποκριθεί, αλλά η ερώτηση παραμένει: πού πηγαίνει ο κόσμος; Όσο πάντως κάνουν επιτυχία μπάντες τόσο συνειδητοποιημένες ιδεολογικά και μουσικά όσο οι La Femme, μάλλον σιγά-σιγά προς το καλύτερο.
{youtube}eCZ3rrWjN64{/youtube}
