Μετά την ατυχία με την ακύρωση της 3ης και πιο ενδιαφέρουσας από την άποψη του line-up μέρας του φετινού Release Athens, ήρθε και ο βροχερός Ιούνης να βάλει δύσκολα σε παραγωγή, καλλιτέχνες και κοινό κατά την διεξαγωγή της 2ης μέρας. Ευτυχώς, οι απώλειες ήταν σχετικά μικρές...
Οι Chinese Basement άνοιξαν την αυλαία στις 17:40 ακριβώς, με τον ουρανό από πάνω τους να έχει ήδη αρχίσει να βαραίνει. Όσοι –ελάχιστοι– βρισκόμασταν στην Πλατεία Νερού εκείνη την ώρα, από τη μία νιώθαμε μια ανακούφιση που δεν μας βάραγε ο ήλιος κατακέφαλα, από την άλλη προσπαθούσαμε να δουλέψουμε στο μυαλό μας ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης, για τη μπόρα που έμοιαζε βέβαιο ότι θα ξεσπάσει.
Πρώτη, πάντως, χτύπησε η ηχητική καταιγίδα του τετραμελούς θεσσαλονικιώτικου γκρουπ. Μπορεί αυτή η δεύτερη ζωντανή επαφή μου μαζί τους να μην εμπεριείχε το σοκ της προηγούμενης, όμως και πάλι ο πανκάτος δυναμισμός τους και το γεγονός ότι έπαιξαν σαν να είχαν μπροστά τους χιλιάδες και όχι μόλις μερικές δεκάδες κόσμου, κέρδισαν άνετα την παρτίδα για λογαριασμό τους.
Οι ουρανοί άνοιξαν για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ λίγο πριν το τέλος του μισάωρου set των Chinese Basement. Το νερό έπεφτε με δύναμη και με μεγάλη κλίση, με αποτέλεσμα να βρέχεται η σκηνή, γεγονός που ανάγκασε τους τεχνικούς να τρέξουν να καλύψουν τον εξοπλισμό. Κι όταν όμως η βροχή σταμάτησε, χρειάστηκε να επιστρατευθεί αρκετός κόσμος με σκούπες ώστε να απομακρυνθούν τα νερά από τα επικίνδυνα σημεία.
Όλα τούτα έφεραν αρκετή καθυστέρηση στο πρόγραμμα, κι έτσι οι Omegaray (του Γιώργου Καρανικόλα, των Last Drive) αναγκάστηκαν να πετσοκόψουν το δικό τους set. Τα μόλις 2 τραγούδια τα οποία έπαιξαν (“Κυκλικός Χορός” και “Ξενιστής”, από το φετινό τους ντεμπούτο) δεν αποτελούν, φυσικά, ικανό δείγμα για να βγάλει κανείς ασφαλή συμπεράσματα σχετικά με το πώς μπορούν να σταθούν συναυλιακά. Πάντως η πρώτη αυτή επαφή με το υλικό τους δεν μπορώ να πω ότι με «έψησε» επαρκώς, ώστε να τρέξω να ακούσω...
Αφού κατέβηκαν από τη σκηνή οι Omegaray, κι ενώ στηνόταν ο εξοπλισμός των Kadebostany, η βροχή ξανάρχισε· κι ο κόσμος που προσπαθούσε να στεγνώσει από το πρώτο μπουρίνι, έτρεχε και πάλι να βρει απάγκιο. Οι Ελβετοί, πάντως –προς έκπληξή μας– τόλμησαν και βγήκαν στη σκηνή, κι ας έριχνε καρέκλες. Η νέα τους τραγουδίστρια Kristina, μάλιστα, δεν δίστασε να βγει κάμποσες φορές μπροστά, χορεύοντας με την κιθάρα της προς συμπαράσταση όσων παρέμεναν στις θέσεις τους, χορεύοντας κι εκείνοι με τις ομπρέλες τους (κάποιοι και χωρίς αυτές) στην καταρρακτώδη βροχή.
Ο αρχηγός Kadebostan δεν αποδείχθηκε το ίδιο θαρραλέος, ομολογουμένως. Διακόπτοντας το δεύτερο τραγούδι (το νέο τους single “Mind If I Stay”), μάς εξήγησε ότι «I don’t want to be killed» κι έτσι οι τεχνικοί πήραν λίγο χρόνο ώστε να μεταφέρουν τον εξοπλισμό πιο μέσα στη σκηνή, απλώνοντας παράλληλα νάυλον επιφάνειες στα επικίνδυνα σημεία. Το set των Kadebostany συνεχίστηκε ευθύς αμέσως, με την Kristina να αποδεικνύεται, πέρα από πολύ όμορφη παρουσία, και ικανότατη περφόρμερ, χειριζόμενη με πειθώ τη φωνή της, αλλά και μεταπηδώντας με άνεση από την κιθάρα στο μπάσο –και τούμπαλιν.
Πλαισιούμενη από δύο πνευστούς, υπήρξε το επίκεντρο της ελβετικής μπάντας, κάνοντας λίγο πιο υποφερτή την μάλλον εκνευριστική παρουσία του DJ Kadebostan. Παίζοντας για 1 ώρα και κάτι τα κομμάτια τους (“Castle In The Snow”, “Jolan”, “Early Morning Dreams” κ.ά.), αλλά και διασκευάζοντας David Bowie (ένα ΟΚ “Heroes”) και Beyoncé (ένα ξεχειλωμένο “Crazy In Love”), απέδειξαν ότι ακόμα και η αληθινά βαρετή μουσική μπορεί να φανεί λιγότερο τέτοια, αν προσπαθήσεις αρκετά...
Όταν ήρθε η ώρα να ανέβουν στη σκηνή οι ιδιαίτερα αγαπητοί στο ελληνικό κοινό Archive, το πλήθος στην Πλατεία Νερού ήταν πλέον τεράστιο και ο καιρός επιτέλους έδειχνε ότι δεν είχε σκοπό να μας προκαλέσει άλλα προβλήματα. Το πολυμελές γκρουπ ξεκίνησε γύρω στις 21:20 κι έμεινε στη σκηνή για 1 ώρα και 20 λεπτά, παρουσιάζοντας ένα σόου πολύ καλά μελετημένο και σκηνοθετημένο. Κυριάρχησαν σε αυτό το κόκκινο και το μπλε –μέσω φωτισμών, αλλά και βιντεοπροβολών– με τις μαύρες φιγούρες των επί σκηνής μουσικών να δίνουν την εντύπωση μιας καλά εκπαιδευμένης και επιτήδειας ομάδας κρούσης.
Μ’ όλα ταύτα, η εμφάνισή τους ελάχιστες φορές κατάφερε να ξεσηκώσει. Κι αυτό μάλλον επειδή η setlist περιείχε αρκετά κομμάτια από τις πιο πρόσφατες δουλειές τους –από το περσινό The False Foundation και το προπέρσινο Restriction. Όπως φάνηκε πάντως από το “The False Foundation” (που ακούστηκε δεύτερο στη σειρά), μα και από άλλα τραγούδια, οι επί σκηνής εκτελέσεις έχουν συχνά μια δυναμική που απουσιάζει από τις ηχογραφήσεις της μπάντας. Κάπου στη διαδρομή ήρθαν και μερικά από τα πολύ αγαπημένα κομμάτια τους (“You Make Me Feel”, “Bullets”, “Fuck U”), όμως έμεινε η αίσθηση ότι ο κόσμος απογοητεύτηκε από την απουσία αρκετών άλλων της ίδιας κατηγορίας (όπως του “Again” λ.χ.). Για να λέμε ωστόσο την αλήθεια, οι καλλιτέχνες πρέπει να υποστηρίζουν και το εκάστοτε νέο υλικό τους, και οι Archive έκαναν ακριβώς αυτό, πραγματοποιώντας μια εμφάνιση καθόλα άρτια.
Ό,τι δεν κατάφεραν όλοι οι προηγούμενοι ως προς τον ξεσηκωμό του πλήθους, το πέτυχαν οι headliners της βραδιάς. Η συγκεκριμένη μέρα είχε άλλωστε διαφημιστεί ως πάρτι και ποιοι θα ήταν περισσότερο κατάλληλοι για να πετύχουν κάτι τέτοιο από τους Thievery Corporation;
Με ηγέτη τον Rob Garza, η πολυπληθής κολεκτίβα ξεκίνησε με μια σειρά τραγουδιών μέσω των οποίων συστήθηκαν οι κάμποσοι ερμηνευτές: η Αργεντινέζα Natalia Clavier, η Τζαμαϊκανή Racquel Jones, η Aμερικανοϊρανή Loulou Ghelichkhani και οι Aμερικανοί Puma Ptah και Mr. Lif. Η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε γρήγορα, άλλο τόσο γρήγορα ήρθε όμως και μια κοιλιά, με τους ρυθμούς να γίνονται πιο νωχελικοί και το κλίμα ομοθυμίας να υποχωρεί. Ευτυχώς, δεν άργησαν να επιστρέψουν οι πιο ανεβασμένες διαθέσεις και τα reggae/hip-hop στοιχεία, μαζί με κάποια από τα γνωστότερα τραγούδια τους, με αποτέλεσμα να ξαναρχίσει ο χορός και το κέφι να επιστρέψει.
Στα καλύτερά της, η μουσική των Thievery Corporation είναι η κατάλληλη για να κουνάς τον πισινό σου. Και είναι ασφαλές να πούμε ότι την Παρασκευή το βράδυ στην Πλατεία Νερού δεν έμεινε κανένας πισινός (βρεγμένος ή στεγνός) ακούνητος. Προς το τέλος ήρθαν μάλιστα και τα “Amerimacka”, “Warning Shots” και “The Richest Man In Babylon” για να κλείσει μια εμφάνιση που στηρίχτηκε σε ιδιαίτερα κεφάτους και ικανότατους μουσικούς (ειδικά οι δύο κρουστοί και ο σουλατσαδόρος μπασίστας Ashish Vyas) και που, ασχέτως προσωπικού γούστου, πραγματοποίησε όλα όσα υποσχόταν.
Έκλεισε λοιπόν σε ματζόρε το φετινό Release Athens, κερδίζοντας τη μάχη με τα στοιχεία της φύσης, έστω κι αν σε σημεία φάνηκε να μην είναι προετοιμασμένο κατάλληλα για κάτι τέτοιο. Κι αν φέτος δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει όπως πέρυσι ως προς τα line-up, εντούτοις μοιάζει να έχει κερδίσει σημαντικά στοιχήματα ως προς τα οργανωτικά θέματα, αλλά και μια σημαντική θέση στη συνείδηση του εγχώριου συναυλιακού κοινού.
{youtube}Di3O1tTvSKU{/youtube}
