Το σπέσιαλ pre-show του φετινού Up The Hammers Festival άρχισε νωρίς στο An Club, αλλά ο κόσμος έδωσε το παρών ήδη από την έναρξη με τους Satan's Fall, παρότι ήταν καθημερινή και οι δρόμοι προς Μάρνη έκλειναν, καθώς λίγα μόλις λεπτά πριν είχε γίνει το τρομοκρατικό χτύπημα στον Λουκά Παπαδήμο.
Οι Satan's Fall, μάλιστα, δεν έχασαν λεπτό: άνοιξαν πυρ με το καλημέρα, παίρνοντάς μας από τα μούτρα με τον όγκο του ήχου τους και τη δύναμη των παιξιμάτων τους. Το μάτι του μπασίστα Joni Petander γυάλιζε και οι κιθάρες τους ήταν πραγματικά καταιγιστικές, όμως ο frontman Miika Kokko «σκεπάστηκε» από όλα αυτά, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνεις εύκολα τι τραγουδούσε –νομίζω μάλιστα ότι με δυσκολία τον κατανοούσα ακόμα και όταν μας μιλούσε, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν ήταν θέμα άρθρωσης, προφοράς ή απλά μικροφώνου. Γενικά, οι Φινλανδοί κατέγραψαν δυνατότητες επί σκηνής, θα έλεγα όμως ότι εξίσου καταγράφηκε και η απειρία τους, καθότι είναι σχήμα που έχει δεν έχει 2 χρόνια ζωής.
Σειρά πήραν κατόπιν οι «δικοί μας» Iniquity (επισήμως γνωστοί ως Sons Of Iniquity), μία επίσης νεόκοπη μπάντα, η οποία τράβηξε πάντως κάμποσο κόσμο στο An Club, με αποτέλεσμα να παίξει έναντι δυνατής «κερκίδας». Αυτά για τις αντιδράσεις του κοινού, ωστόσο, καθώς η δική μου εντύπωση υπήρξε αντίθετη: δεν γινόταν βέβαια να μην εκτιμηθεί πόσο δεμένο ήταν το γκρουπ που έβλεπα επί σκηνής ή πόσο επιβλητική στεκόταν στη μέση της η Βίκινγκ φιγούρα του τραγουδιστή. Όμως για δεύτερη σερί φορά μετά τους Satan's Fall, τα φωνητικά καταπλακώθηκαν από τον ήχο των οργάνων, πρόβλημα που νομίζω αντιλήφθηκε και ο ίδιος ο frontman, αναγκαζόμενος έτσι να τραγουδήσει σε πολύ ψηλές περιοχές. Εκεί, μας χάρισε ορισμένες εντυπωσιακές τσιρίδες, αλλά δίχως να καταφέρει πολλά περαιτέρω: η δική μου εμπειρία, έτσι, ήταν αυτή της κόπωσης και της απογοήτευσης.
Την πρώτη αληθινά σπουδαία στιγμή της βραδιάς μας τη χάρισαν λοιπόν οι Αθηναίοι Endless Recovery, οι οποίοι εξαπέλυσαν προς το μέρος μας τους speed metal κεραυνούς τους. Του έδωσαν πραγματικά και κατάλαβε στη σύντομη διάρκεια του set, παίζοντας με απίστευτη ενέργεια, αλλά και με μια πειστική μπρουταλιτέ, η οποία διαχεόταν από τον τραγουδιστή Μιχάλη Σκληρό και απλωνόταν σε όλη τους τη σκηνική παρουσία. Πραγματικά, δεν θα μπορούσαν να κλείσουν με καλύτερο τρόπο την καριέρα τους, καθώς αυτό ήταν και το τελευταίο τους live: η μπάντα διαλύθηκε μέσα (κυριολεκτικά) στο ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού –μεταξύ του οποίου ήδη ξεχώριζαν κάμποσοι ξένοι, που όπως κάθε χρονιά έρχονται στην Αθήνα για το Up The Hammers, κάνοντας έναν ιδιότυπο metal τουρισμό.
Τη σκυτάλη πήραν οι (επίσης Αθηναίοι) Black Soul Horde, μπάντα δραστήρια από το 2012, η οποία κινείται προς παραδοσιακά heavy metal μονοπάτια κι έχει ως frontman τον γνωστό μας από τους Mahakala, Δημήτρη Κότση. Το set τους υπήρξε εξαιρετικό, καθώς όχι μόνο έστρωσε το έδαφος για τους Stormwarrior με τον πλέον ταιριαστό τρόπο, μα στα σημεία μπορεί να τους έκλεψε και την παράσταση. Με το Σινικό Τείχος της rhythm section και με τον Κότση σε φοβερή φόρμα –να ηχεί επικός και υπερηχητικός (με αποκορύφωμα το "Light"), δίνοντας σάρκα και οστά στην power θεματολογία των στίχων– οι Black Soul Horde προξένησαν αληθινή έκπληξη σε όσους δεν τους γνώριζαν. Άκουσα πολλούς από τους ξένους επισκέπτες να τους συζητούν στο τέλος, με τα καλύτερα λόγια.
Οι Stormwarrior εμφανίστηκαν στην ώρα τους και έγιναν δεκτοί με χαλαρό ενθουσιασμό. Τον οποίον και διατήρησαν ως το τέλος του set τους, σταθερό, μα και αμετακίνητο. Δεν έγινε δηλαδή και κανάς χαμός στο An Club, δεν πυροδότησαν άλλωστε ούτε εκείνοι κάτι τέτοιο. Παρέδωσαν όμως ό,τι ακριβώς περίμενε κανείς από μια γερμανική power μπάντα που πατάει επιμελώς στα βήματα σπουδαιότερων προκατόχων –σαν τους Helloween και όσα λοιπά φέρουν την υπογραφή του Kai Hanssen. Έστω κι αν στη live εμπειρία χάθηκαν οι πιο «καθαρές» επιφάνειες των ηχογραφήσεων, χάριν ενός ήχου πιο «λασπώδους».
Μονολιθικοί μα ενεργητικότατοι, οι Γερμανοί headliners της βραδιάς έπαιξαν με συγκρότηση και κέφι, δείχνοντας τα «χιλιόμετρα» της εμπειρίας τους. Ήταν και ωραία η επί σκηνής εικόνα τους, επίσης, με τα μακριά μαλλιά του frontman Lars Ramcke να παραπέμπουν στο 1980s παρελθόν της metal αισθητικής, με τον νεαρό κιθαρίστα Björn Daigger να παίζει με ένα διαρκές χαμόγελο στο πρόσωπο και με τα περικάρπια St Pauli τα οποία φορούσαν να κρατάνε μακριά όποια «περίεργη» διασύνδεση θα ήθελαν να κάνουν οι πολιτικώς καχύποπτοι, λαμβάνοντας τροφή από τα τραγούδια της μπάντας, όπου πρωταγωνιστεί ένα εξιδανικευμένο βορειο/κεντροευρωπαϊκό παρελθόν, γεμάτο βάρβαρους ήρωες και τολμηρούς θαλασσοπόρους με μονόξυλα και ντρακάρ.
Ένα από αυτά τα τραγούδια, το "Heading Northe" (από τον ομώνυμο δίσκο του 2008), ήταν κι εκείνο που έβαλε για λίγο φωτιά στο An Club, κορυφώνοντας τη χημεία μεταξύ πλατείας και σκηνής. Η υπόλοιπη setlist απαρτίστηκε από όσα περίμεναν και οι περισσότεροι να ακούσουν από τους Stormwarrior –στιγμές δηλαδή σαν το "Thunder & Steele", το "Ragnarök", το "Revenge Of Asa Lande" ή το "Heavy Metal Fire". Οι Γερμανοί αποχώρησαν χωρίς φιοριτούρες, υπό σύντομο μα δυνατό χειροκρότημα. Έξω από το An Club περίσσευαν οι χαμογελαστές φάτσες, καθώς η όρεξη είχε πλέον ανοίξει για το κυρίως Up The Hammers διήμερο.
Κι ας μην μας έπαιξαν το "Holy Cross", που είναι το δικό μου αγαπημένο από τη δισκογραφία τους.
{youtube}CB1NYnHlkyg{/youtube}
