Η Hiromi Uehara είναι μια Γιαπωνέζα μουσικός που φημίζεται για την εκρηκτική και γεμάτη ενέργεια παρουσία της στο πιάνο. Ο Edmar Castañeda είναι Κολομβιάνος αρπίστας, που επίσης φέρει τα ίδια χαρακτηριστικά επί σκηνής. Το 2016 έτυχε να δει η πρώτη τον δεύτερο ζωντανά και η συνεργασία τους δεν άργησε να προκύψει. Φέτος λοιπόν ταξιδεύουν ανά τον κόσμο με το εξαιρετικό ντουέτο που δημιούργησαν κι είχαμε κι εμείς τη χαρά και την τύχη να τους δούμε ζωντανά, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Παρθενική δε εμφάνιση και των δύο επί ελληνικού εδάφους.
Είκοσι λεπτά μετά την αναγραφόμενη ώρα έναρξης, με το ρολόι να δείχνει 21:50, ακούστηκε στην αίθουσα ένα ηχητικό χαλί από άρπα. Με την προσθήκη κατόπιν του πιάνου, δεν άργησε να μετατραπεί σε ένα γρήγορο και δυναμικό τραγούδι, στο οποίο οι δύο πρωταγωνιστές της βραδιάς παίζαν είτε μαζί, είτε συμπληρώνοντας ο ένας τις φράσεις του άλλου. Άμεσα πέρασε στο κοινό η μουσική τους επικοινωνία. "Entre De Mas" ήταν ο τίτλος του κομματιού· η σύνθεσή του, όπως και του επόμενου που ακούσαμε, ήταν του Castañeda.
Το δεύτερο τραγούδι, δεν απείχε υφολογικά από το πρώτο, τα λαμβάνω έτσι ως μια ενιαία εισαγωγική ενότητα στη συναυλία. Σε εκείνο άρχισε πάντως να γίνεται και μια χρήση των οργάνων πέραν της συνηθησμένης –η Uehara έβαζε τα χέρια της μέσα στο πιάνο πειράζοντας της τάπες, ενώ ο Castañeda λύγιζε τις χορδές της άρπας χρησιμοποιώντας το σώμα της. Οι ρυθμικές και αρμονικές μετατροπίες δημιούργησαν ένα μουσικό περιβάλλον που ο καθένας μπορούσε να αντιληφθεί κατά βούληση: κάθε 3/4 έκρυβαν τα 4/4 μέσα τους, και το αντίστροφο. Άρχισα δε να αντιλαμβάνομαι και τους δύο μουσικούς ως μονάδα. Ρόλο παίζει βέβαια σε αυτό και η φύση των οργάνων τους, γιατί και τα δύο καλύπτουν όλες τις συχνοτικές περιοχές κι έτσι δεν υπήρχε ο φόβος να μείνει ποτέ κάποιο συχνοτικό εύρος άδειο. Ο τρόπος δε με τον οποίον άρπα και πιάνο άλλαζαν ρόλο, ήταν το λιγότερο αξιοθαύμαστος. Το εν λόγω τραγούδι ήταν μάλιστα εμπνευσμένο από τον πασίγνωστο και αδικοχαμένο Jaco Pastorius, όπως μας ενημέρωσε ο Castañeda.
Είχαμε ήδη λοιπόν καταλάβει τις δυνατότητές τους ως ντουέτο, αλλά και ως μονάδες. Μην έχοντας να αποδείξουν τίποτα περαιτέρω σε κανέναν, πέρασαν στο 3ο κατά σειρά κομμάτι, μια σύνθεση της Uehara με τίτλο "Moonlight Sunshine". Εδώ οι ταχύτητες μειώθηκαν, η μελωδία είχε την τιμητική της και εμείς απολαύσαμε την ήρεμη φύση των δύο οργάνων. Θα μπορούσε να ντύνει μία κινηματογραφική σκηνή, καθώς οι εικόνες που δημιουργήθηκαν στη φαντασία μου ακούγοντάς το, ήταν όμορφες και ποικίλες. Με το τελείωμά του, η πιανίστρια αποχώρησε από το πατάρι, αφήνοντας τον συνάδελφό της να ερμηνεύσει κάτι σόλο.
Πριν ξεκινήσει να παίζει, ο Castañeda έκανε μια εισαγωγή, λέγοντάς μας πως το κομμάτι που θα ακούσουμε το έχει γράψει για τον Χριστό. Βαριά δήλωση, σκέφτηκα, όμως το ηχητικό αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Με τον μοναδικό τρόπο παιξίματος και τη γλυκιά χροιά της άρπας του, ένιωσα να παίρνει την ψυχή από μέσα μου, να την πηγαίνει σε έναν ευλογημένο και μουσικό τόπο και, με το φινάλε, να την επιστρέφει στη θέση της. Σειρά του ήταν έπειτα να αποχωρήσει κι εκείνος για λίγο, αφήνοντας τη σκηνή στην Uehara.
Ως αφορμή για τη δική της σόλο ερμηνεία, εκείνη επέλεξε τα γνωστά σε πολλούς rhythm changes από το "I Got Rhythm" του George Gershwin. Βεβαίως δεν στάθηκε μόνο σε αυτά, καθώς ακούστηκαν διάφορα κλασικά θέματα (π.χ. το "Flight Of The Bumblebee"), καθώς και rock 'n' roll σημεία –δεν παρέλειψε μάλιστα να μας δείξει και τις αγαπημένες της progressive και fusion επιρροές. Πέρναγε από το ένα μουσικό ύφος στο άλλο με ιδιαίτερη άνεση και εκφραστικότητα και μας κράτησε σχεδόν με κομμένη την ανάσα.
Αλλά είχε έρθει η ώρα να ακούσουμε ένα κομμάτι ειδικά γραμμένο για το συγκεκριμένο ντουέτο, το "The Elements (1.air, 2.earth, 3. water, 4. fire)", για το οποίο η πιανίστρια μας είπε ότι είναι μόλις η 2η φορά που το παίζουν μπροστά σε κοινό. Ξεκίνησαν με το στοιχείο του αέρα, μελωδικά και ήρεμα, χωρίς σολιστικά μέρη –σιγόβραζε όμως κάτι μέσα του. Η γη μουσικά είχε τις χαμηλές περιοχές ως κυρίαρχες, εν αντιθέσει με τον αέρα και τις ψηλές αιθέριές του. Σειρά είχε ύστερα το νερό: στα αυτιά μου ήχησε σαν ένα γαλήνιο ποτάμι, που στη διαδρομή γίνεται λόγω ορμής όλο και πιο δυνατό, καταλήγοντας στο κρεσέντο της φωτιάς. Αδάμαστη από την αρχή της, καθώς και επιθετική, ολοκλήρωσε δυναμικά και τα 4 μέρη της σύνθεσης, αλλά και τη βραδιά στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.
Για encore το ντουέτο έπαιξε το "Spain" του Chick Corea, κομμάτι που αρκετοί καλλιτέχνες (ειδικά όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί του) επιλέγουν για φινάλε συναυλιών. Η ίδια η Uehara το έχει άλλωστε κι εκείνη ερμηνεύσει μαζί με τον δημιουργό του, ενώ υπάρχει και η ανάλογη ηχογράφηση. Κάποιες έξυπνες παραλλαγές, έδωσαν άλλη διάσταση στην πασίγνωστη μελωδία του.
Μιάμιση ώρα μετά την έναρξη της συναυλίας, όλα είχαν τελειώσει. Στη συνολική ατμόσφαιρα της παράστασης πλανιόταν μια latin αίσθηση, χωρίς όμως να εκδηλωθεί ξεκάθαρα. Μάλιστα ανάμεσα στο κοινό, σκόρπια, ακούστηκαν και κάποια clave –δεν κατάλαβα πώς δημιουργήθηκε αυτό, πάντως έδωσε μια ενδιαφέρουσα διάσταση στη βραδιά. Με την επαγγελματική επιλογή που έκανε, η Uehara έδειξε πως της αρέσει να ωθεί την τέχνη της στα όριά της, εξερευνώντας όσα περισσότερα μουσικά είδη μπορεί. Μεχρι στιγμής, η ήδη τεράστια καριέρα της έχει ανοδική πορεία και εύχομαι να συνεχίσει σε ανάλογα μοτίβα εργασίας και πειραματισμού. Ίσως η επόμενη κίνησή της να είναι η ηχογράφηση αυτής της υπέροχης συνεργασίας;
Συνοψίζοντας, ήταν μια βραδιά μεστή, στην οποία όλα κύλησαν ομαλά. Ο χώρος ήταν φιλόξενος, ο ήχος πεντακάθαρος και η συναυλία, θα τολμήσω να πω, μνημειώδης. Μόνο η προσέλευση του κόσμου ήταν μικρή (περίπου 150 άτομα), αλλά αρκετοί ήταν όσοι το έμαθαν τελευταία στιγμή –νομίζω ότι θα είχαν έρθει περισσότεροι, αν το είχαν μάθει έγκαιρα.
{youtube}m53zeCoX0jM{/youtube}
