Η μεμψιμοιρία πολλάκις αποτελεί τον χειρότερο σύμβουλο, έστω και αν ουσιαστική μερίδα δεν κατανοεί την ακράδαντη αλήθεια του αναφερθέντος επιχειρήματος. Δεν ήσαν λίγοι άλλωστε οι ενδιαφερόμενοι που απουσίαζαν το βράδυ της Πέμπτης στο Κύτταρο, καθώς η τωρινή ενσάρκωση των Possessed δεν τους είναι τίποτα πέρα από αρπαχτή, ανάξια εν πάση περιπτώσει του οβολού τους. Ανάμεσα σε αυτούς, φυσικά, υπάρχουν πάντα κάποιοι που φέρουν πίστη στα ίδια τους τα λεγόμενα, όπως και ορισμένοι που είναι απλά αναποφάσιστοι, αλλά και αρκετοί που δεν είχαν ποτέ σκοπό να δουν τη μπάντα, παρά μόνο να παραπονεθούν για το «socializing» της υπόθεσης.
Ενδεχομένως, βέβαια, η γλώσσα μου να ακούγεται σκληρή. Θυμάμαι όμως τα λόγια μιας σεσημασμένης φυσιογνωμίας της εγχώριας metal σκηνής, να αναφέρει ρητά: «τόσους πολλούς που ποστάρουν ψαγμένα τραγούδια στο Facebook, δεν τους έχω δει ποτέ σε συναυλία». Και η κουβέντα αυτή είχε μάλιστα αναφερθεί έξω από την πρώτη συναυλία των Oranssi Pazuzu στο An Club, το εισιτήριο της οποίας είχε 14 μόλις ευρώ. Το αν, πάλι, τα αντίστοιχα 26 ευρώ των Possessed φάνηκαν αρκετά σε ορισμένους, αποτελεί ένα καλό ερώτημα. Αλλά η πλειονότητά τους δεν θα σκόπευε να τιμήσει το event σε ουδεμία αντίθετη περίπτωση.
Τη βραδιά άνοιξαν οι τσιμεντολιθέ death metallers Abyssus με εκτελεστική ακρίβεια ραπτομηχανής, αλλά και με riffs αρκούντως αιχμηρά, να οργώνουν ωσάν άροτρο σε χωράφι της Θεσσαλίας. Όντας μία από τις εργατικότερες μπάντες της εγχώριας σκηνής, με κάθε νέα κυκλοφορία να ωθεί ένα βήμα μπροστά τον ήχο της, μέρος της επιμονής τους αποπνέεται εξίσου στο σκηνικό κομμάτι, καθότι φαντάζουν πιο δομικά συγκροτημένοι από ποτέ. Παρά το γεγονός πως καθήκοντα ντράμερ ανέλαβε ένας session μουσικός, η χημεία των μελών δεν επηρρεάστηκε στο ελάχιστο, παρά απέπνεε μια «ζοφερή φρεσκάδα», μέσω του διαρκώς διαστελλόμενου vibe. Ο death metal χαρακτήρας έμοιαζε έτσι βαραθρωδώς πηγαίος, ενώ η όρεξη ώθησε πλήθος να αναφωνήσει, συγκρίνοντάς τους με αρκετές εδραιωμένες δυνάμεις του εξωτερικού.
Οι δε Possessed εμφανίστηκαν παλαιακά Δαιμονισμένοι, υπηρετώντας τις απαρχές του ήχου που οι ίδιοι εγκαθίδρυσαν. Διότι το λεγόμενο «Metal of Death» απέκτησε τον Σατανικό του χαρακτήρα χάρη σε thrash μπάντες όπως οι Possessed και σε δίσκους-ορόσημα όπως το Hell Awaits των Slayer. Ούτως ή άλλως, οι ίδιοι οι Possessed ηχούσαν αρκετά «Death Metal» εν έτει 1985 (όπως σωστά οριοθέτησαν με τον ανάλογο ύμνο), επιβεβαιώνοντας πως αποτελούσαν μία από τις πιο ακραίες μπάντες που μπορούσε να προσφέρει το mid-80s thrash.
Η εκτελεστική δεινότητα των νεότερων μελών είχε την κόψη του πιο αιμοσταγή φονιά. Όταν έχεις στο line-up σου δύο μέλη από τους Coffin Texts (το ντεμπούτο των οποίων ίσως να είναι το μόνο που συγκρίνεται με τον σκοτεινό death metal όλεθρο των Sadistic Intent), αλλά και τον κιθαρίστα των Gruesome του «πολύ» Matt Harvey (οι οποίοι κινούνται σε death μονοπάτια μεταξύ των Scream Bloody Gore και Leprosy), καταλαβαίνεις πως τα άτομα αυτά αναπνέουν για το death metal –και εκεί τελειώνουν οι δικαιολογίες. Οι πρώτες νότες ήσαν έτσι αρκετές για να επιβεβαιώσουν το προφανές: ο χαρακτήρας των Possessed παραμένει φλογερό hellish thrash metal, η κρύπτη μοιάζει να ανοίγει, κύμα από δαιμόνια ξεχύνονται καταγής και τα περιθώρια αέρα ολοένα και στενεύουν. Το mosh pit φάνταζε αλήθεια πνιγηρό, οι φωνές έδειχναν να χάνονταν, καθόσο σώματα εξαπολύονταν στον αέρα, σαν ξερά σακιά.
Ως μεγάλος πρωταγωνιστής της βραδιάς δεν θα μπορούσε ασφαλώς παρά να μείνει ο τιτάνας Jeff Becerra. Ένας άνθρωπος με ψυχικές αντοχές δυσανάλογα αντίστροφες των ανάλογων σωματικών του. Με φωνή παθιασμένη και με γρέζι πιστό στις 1980ς καταβολές, έβγαλε ψυχή όσο λίγοι συνομήλικοί του –αλλά και κέφι πανηγυρικό, παρατηρώντας με ένα μονίμως ζωγραφισμένο χαμόγελο τις οπαδικές αντιδράσεις. Όταν δε παρουσίασαν το ολοκαίνουργιο κομμάτι τους (το οποίο ηχεί λες και είναι βγαλμένο από το Seven Churches), ο ενθουσιασμός χτύπησε κόκκινο, με το κοινό να απολαμβάνει τα παιχνιδιάρικα riffs λες και δεν πέρασε μέρα αφότου αποχώρησαν.
(photo 6)
Αν έπρεπε να επιλέξω μερικές αγαπημένες στιγμές, πέρα από τα κλασικά αγαπημένα "Death Metal" και "The Exorcist", θα προσέθετα το "Satan's Curse", το οποίο για πρώτη φορά απόλαυσα ζωντανά από τους Ολλανδούς Acrostichon με συμμετοχή του Wannes Gubbels (Pentacle, Soulburn, Asphyx) στα φωνητικά. Εκείνη τη στιγμή είχα αναλογιστεί πώς θα ήταν να βλέπαμε κάποια μέρα το «real deal»· και όπως σωστά υπέθεσα, έτσι αποδείχθηκε πως ο μύθος των Possessed είναι μεγαλύτερος από τα ίδια τα μέλη, σε σημείο που καμία διάλυση ή ατύχημα δεν δύναται σαθρά να τους ακινητοποιήσει. Ο παλμός της μπάντας και του κοινού έμοιαζε αλήθεια φλεγόμενος, σαν μία γροθιά –και δη καταμεσής καιρών που το αθηναϊκό συναυλιακό τοπίο είναι κορεσμένο. Ίσως και να ήταν καλύτερα λοιπόν που αρκετοί θεώρησαν τη συναυλία «αρπαχτή», γιατί έτσι την τίμησε ο σωστός κόσμος...
{youtube}9v3WT6kwJ6E{/youtube}
