Στα πλαίσια της ευρωπαϊκής τους περιοδείας για τα 10 χρόνια του σπουδαίου άλμπουμ Pink, οι Boris βρέθηκαν για πρώτη φορά στην Αθήνα, παρέδωσαν σεμινάριο με θέμα «Το ιδρωμένο ροκ εν ρολ και η τέχνη του θορύβου: οι Motörhead συναντούν τον Merzbow» και (αναμενόμενα) κατάφεραν συντριπτικά πλήγματα στο σύστημα ακοής των 500-600 παρευρισκομένων.
Μπόλικος θόρυβος, λοιπόν, και τσιτωμένες εντάσεις: ένα ηχητικό τείχος, που ορισμένες φορές ήταν τόσο μασίφ, ώστε κατάπινε αμάσητο τον ήχο των τυμπάνων τα οποία κοπανούσε με τη θεατράλε μανία του ο Atsuo. Κι εσύ από κάτω, σε σχετική εγρήγορση, δεν άκουγες μόνο με τα αυτιά σου, χρησιμοποιούσες και άλλα σημεία του σώματός σου –το στομάχι, τα μηνίγγια, την καρδιά· όπως όλο σου το σώμα το αισθανόσουνα μετέωρο όταν ο θόρυβος έσβηνε ξαφνικά, με την ταχύτητα που γυρίζει ένα ποτενσιόμετρο. Αφήνοντας στη θέση του τη στιγμιαία σιωπή ή έναν απόηχο της κιθάρας να χαϊδολογιέται πάνω σ’ ένα γλυκό ρυθμικό, στη μετάβαση από το “Nothing Special” στο “N.F.Sorrow”.
Η συγκεκριμένη στιγμή, στην οποία το χάος διαδέχτηκε η ιαματική γκρούβα, συμπυκνώνει αρκετά καλά την ουσία των πραγμάτων στο λάιβ των Boris. Όπως επίσης και μια άλλη, στα επαναλαμβανόμενα drones του “Just Abandoned Myself”, σ’ εκείνους τους κύκλους που συνέχεια ήλπιζες ότι ήταν φυγόκεντροι αλλά τελικά διαπίστωνες ότι επρόκειτο για δίνη που σε ρούφαγε όλο και πιο πολύ στο εντός της –μέχρι τη λύση να δώσει εκείνο το ποτενσιόμετρο και η σύντομη, ξαφνική σιωπή που ακολούθησε. Βεβαίως και η αγνή εκείνη ενέργεια ενός αλήτικου ροκ εν ρολ, που έβγαινε μέσα από τις στρώσεις των παραμορφώσεων.
Το χάος λοιπόν και η ιαματική γκρούβα, το συμπαγές του θορύβου και ο μετεωρισμός από την ξαφνική του έλλειψη, το πηγαινέλα από το doom στις ψυχεδελικές μελωδίες, στο noise κι από εκεί στο αγριεμένο ροκ εν ρολ, αυτές κι άλλες τόσες μουσικές/αισθητικές/αισθητηριακές/ψυχοσωματικές μεταβάσεις, καθώς και οι συγκεκριμένες σταθερές όσο αφορά τα εργαλεία και τις μεθόδους, έφτιαξαν ένα λάιβ το οποίο ήθελες-δεν ήθελες το έπαιρνες εσωτερικά –αφού έτσι κι αλλιώς οι έντονες δονήσεις μετέτρεπαν το σώμα σου σε ακουστικό όργανο.
Τα πράγματα, φυσικά, έδειξαν από νωρίς τον δρόμο τους. Ακόμα κι αν η εισαγωγή με το doom του “Blackout” μας βρήκε λιγάκι μουδιασμένους (ίσως λόγω απουσίας support σχήματος ή λόγω της καθυστέρησης στην πτήση των Boris, που πήγε το πρόγραμμα λίγο πίσω), το “Pink” που ακολούθησε ήταν ένα κι ένα για να λύσει τους κόμπους: το ασορτί φίλτρο στα φώτα έπαιξε (και θα έπαιζε και στη συνέχεια) τον δικό του ρόλο.
Ίσως ο ήχος θα μπορούσε να ήταν καλύτερος, όπως επίσης και ο Atsuo λιγάκι πιο φειδωλός στην εκτός του drum-set κινησιολογία του, πάντως αμφότερα είχαν ελάχιστη σημασία. Αφενός γιατί, πέρα από τον υπερβάλλοντα ενθουσιασμό του, ο Atsuo ανταποκρίθηκε μια χαρά στα ντραμιστικά του καθήκοντα, αφετέρου γιατί πάντοτε υπήρχαν κι άλλοι δύο: η Wata στην ηλεκτρική κιθάρα με τις ωραίες μελωδικές της γραμμές και τη σιγουριά με την οποία έβγαινε στο προσκήνιο για να χτίσει εκείνο το αδιαπέραστο ηχητικό τείχος και ο Takeshi, ο οποίος προσέθετε όγκο και ορμή με το δικέφαλο όργανό του (από πάνω μπάσο, από κάτω κιθάρα), ενώ με τη φωνή του έκανε το όλο χάος (και) τραγουδιστικό.
Αφού ολοκλήρωσαν τα κομμάτια του Pink, οι Boris ξαναβγήκαν στη σκηνή για ένα σύντομο encore, παίζοντας το “Kilmister”, αποτίνοντας έναν απαραίτητο φόρο τιμής στον μεγάλο Lemmy, αλλά και υπογραμμίζοντας τη ροκ εν ρολ πλευρά της ιδιοσυγκρασίας τους. Για 90 λεπτά, είχαν επιβάλει την παρουσία τους, σ’ ένα λάιβ που είχε ορμή (αν και πιθανώς δεν ήταν στο σύνολό του όσο καταιγιστικό θα μπορούσε) και αρκετά ντεσιμπέλ για να μείνει μαζί μας ως βουητό για τις επόμενες αρκετές ώρες.
{youtube}_VrPbDW-fr0{/youtube}
