Το Σάββατο που μας πέρασε, κάποιοι το περιμέναμε καιρό: δύο εκ των παλαιότερων συνοδοιπόρων του αξέχαστου Mark Sandman, της ηγετικής συνθετικής δύναμης πίσω από το low-rock βοστονέζικο τρίο των Morphine, οι Dana Coley (βαρύτονο σαξόφωνο) & Jerome Dupree (τύμπανα), παρέα με τον Jeremy Lyons στο δίχορδο slide-bass και στο τραγούδι, επιτέλους επί ελληνικού πάλκου.
Κι αν ζήσαμε λοιπόν από το 1999 και δώθε την πίκρα της ματαίωσης και το «ρέκβιεμ ενός ονείρου» που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα, να δούμε δηλαδή τους Morphine με τον αυθεντικό μπροστάρη τους, ήρθε η στιγμή να χαρούμε δια ζώσης αυτόν τον τόσο ξεχωριστό, πλούσιο και βαθύ ήχο, με τις ιστορίες, τη σπιρτάδα, τα κορίτσια, τις παρέες και τις περιπέτειες του Sandman και των φίλων του. Για όλα ετούτα έμελλε να μας τραγουδήσει ο πολύ αξιόλογος «νεοσύλλεκτος» Lyons, που εν τέλει συμπλήρωσε επάξια –κι ας είχα αρχικά τις αμφιβολίες μου– τούτη την εκδοχή του γκρουπ με το όνομα Vapors of Morphine. Πιστέψτε με, ήταν ένα αξέχαστο, δυνατό gig.
Παρ' όλο που η προσέλευση στο Fuzz έμοιαζε χαμηλή, κάτι παραπάνω από 70 ή 80 άτομα πρέπει να παραβρέθηκαν από νωρίς για να υποστηρίξουν τους Mani Deum: εγχώριο γκρουπ με ξεχωριστό ήχο και τη δική του πορεία –που, απ' ό,τι μάθαμε, πρόκειται να διακοπεί, ελπίζουμε όχι μόνιμα– μία συχνή παρουσία ως opening act σε αλλοδαπά σχήματα και καλλιτέχνες. Το πόσο αγαπά το κουιντέτο συγκροτήματα σαν τους Wovenhand και άλλες αντίστοιχες σκοτεινές folk/blues μπάντες του εξωτερικού, είναι πλέον έκδηλο και ενδιαφέρον. Στις 9 και 30 ανέβηκαν στη σκηνή με άνεση και ζήλο, μαυροφορεμένοι και βλοσυροί, ξεκινώντας το 30λεπτο set τους μ' ένα αρκετά «επικό» κομμάτι, επικό τόσο σε διάθεση, όσο και σε διάρκεια.
Αν και κινούνται σε μία υφολογική ατραπό που φαντάζει συχνά ξεπερασμένη για τα προσωπικά μου γούστα, οι Mani Deum καταφέρνουν και κερδίζουν τον ακροατή, κυρίως λόγω του ότι διατηρούν ευλαβική συνέπεια τόσο στον πολύ προσεγμένο τους ήχο, όσο και στις δομές και στο στιλ που χαρακτηρίζει τις μακροσκελείς τους συνθέσεις. Ψυχωμένα φωνητικά, ξυραφάτες δωδεκάχορδες κιθάρες, βαρυσήμαντα beats, δίνουν την εντύπωση ότι οι Phil Shoenfeld, Hugo Race και David Eugene Edwards συναντιούνται σε μια μεγάλη παρέα με τους πρώιμους Walkabouts και Bad Seeds. Όλα δείχνουν λοιπόν πώς πρόκειται για ένα γκρουπ το οποίο ξέρει τι κάνει και με ποιον τρόπο, αν και ύστερα από 20 λεπτά κάπως άρχισε να κουράζει το όλο εγχείρημα. Σε αυτό πάντως το προτελευταίο τους live, οι Mani Deum παρέδωσαν ένα καλαίσθητο και ολοκληρωμένο set, αφιερώνοντας μάλιστα και και μία από τις συνθέσεις τους στον αείμνηστο Sandman. Ο επαγγελματισμός τους, τέλος, τόσο στο στήσιμο, όσο και στην τήρηση του χρονοδιαγράμματος της παραγωγής, αξίζει επίσης τα εύσημα.
Αν και μπήκα στον πειρασμό, μερικές μέρες πριν, να παρακολουθήσω μερικά αποσπάσματα από κινηματογραφημένες εμφανίσεις των Vapors Οf Morphine στο διαδίκτυο –που ομολογουμένως δεν με ενθουσίασαν, ίσως γιατί πολλές φορές, όταν αγαπάς κάτι συγκεκριμένο, φυλακίζεσαι στις προσδοκίες σου– η 2016 εκδοχή της μουσικής των Morphine εισήλθε στην αίθουσα μ' έναν αέρα που εξαΰλωσε κάθε αμφιβολία.
Το τρίο βρέθηκε σε εξαιρετική φόρμα στην τελευταία συναυλία τούτης της ευρωπαϊκής περιοδείας, και μας έμπασε άμεσα σε ό,τι αγαπήσαμε από τη δισκογραφία τους με τον Sandman: "Good", "The Other Side", "Head With Wings" και "Let's Take A Trip Together", με τον Lyons να αποδεικνύεται πραγματικά αρτιότατος στον διπλό ρόλο τραγουδιστή και μπασίστα, ξεκαθαρίζοντας έτσι με το επίπεδό του, το στιλ του και τη φινέτσα του πως δεν είναι απλώς ένας «αντικαταστάτης».
Το εγχείρημα μοιάζει λοιπόν να είναι μια υγιής και συνεπής στον ήχο των Morphine συνέχεια, ένα επόμενο κεφάλαιο για τούτα τα τραγούδια και τον τρόπο με τον οποίον ηχούν. Άλλωστε το καινούριο τους άλμπουμ A New Low (διατίθεται μόνο μέσω διαδικτύου) περιλαμβάνει νέες συνθέσεις και διασκευές παλαιότερων κομματιών των Morphine, μα και τραγουδιών άλλων καλλιτεχνών, όπως π.χ. το "Baby's Οn Fire" του Brian Eno. Αν και το τελευταίο δεν το έπαιξαν στο Fuzz, οι Vapors Οf Morphine μας ταξίδεψαν στο παλιό, αγαπημένο ρεπερτόριο με επιλογές σαν τα "Like Swimming", "Sheila", "All Wrong", "The Only One", "The Saddest Song", "Honey White" και πολλά ακόμη: συν τοις άλλοις, ακούσαμε απρόσμενα medley επιλογών από το παρελθόν, αλλά και μια διασκευή σε Skip James –χώρια το χιούμορ και τη φιλική διάθεση απέναντι στο κοινό, το οποίο δεν έχανε με τη σειρά του ευκαιρία ν' ανταποδώσει φωναχτά, είτε με σχόλια και γέλια, είτε με διάφορες ατάκες και παραγγελιές.
Ο Coley, εξαιρετικός στον ρόλο του βαρύτονου σαξοφωνίστα, σχολίασε τα κομμάτια και τους στίχους με τη soulful και jazzy τεχνοτροπία του, ενώ το slide bass του Lyons υπήρξε πειστικά δεξιοτεχνικό, παιγμένο με μεράκι και μαστοριά. Ο δε Dupree στα τύμπανα –στιβαρός, πρόσχαρος και πάντοτε κοντά στους συντρόφους του– έδινε το beat, έκανε τα breaks του και χρωμάτιζε με περίσσια όρεξη και τεχνική τις επιλογές του set. Εκείνο δε που παρατήρησα και μου άρεσε πραγματικά, είναι πως οι Vapors Οf Morphine έχουν διατηρήσει την αγάπη για το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο, με απρόσμενες αποκλίσεις από τις δομές και τις φόρμες, δίχως όμως να χάνεται ούτε λεπτό η ομοιογένεια του γνώριμου, βαθύφωνου ύφους.
Για 2 ώρες τουλάχιστον, και με τ' αγαπημένο μου "You Look Like Rain" να ακούγεται στο encore υπό τις θερμές επευφημίες των περίπου 200+ ατόμων που τίμησαν το τρίο, οι Vapors Οf Morphine παρέδωσαν σεμινάρια επαγγελματισμού, χαλαρότητας, εμπειρίας, χιούμορ και καλής διάθεσης. Το υλικό των Morphine και η περσόνα του Mark Sandman παραμένει –έστω κι έτσι– ζωντανή, μ' έναν τρόπο και μία κατεύθυνση σαφή, ευγενή και τίμια, δίχως νοσταλγικές παλινδρομήσεις και διαθέσεις για μία ακόμα «greatest hits cover band».
Απλοί στους τρόπους τους και στο παίξιμό τους, με γλυκιά αιχμή μα και με σαφήνεια, με νεύρο και γκρούβα όπου χρειαζόταν, με περιπαικτικό ύφος και ταξιδιάρικη διάθεση, οι Vapors Οf Morphine μάς μάγεψαν, μας συγκίνησαν και μας θύμησαν πως, ό,τι το αυθεντικό, ποτέ δεν χάνεται. Οι φίλοι τουλάχιστον και συνοδοιπόροι του Sandman, όλα ετούτα τα τιμούν και τα συνεχίζουν με φροντίδα, με αγάπη, με ζήλο και με μια ατόφια, εγγενή «αλητεία», η οποία δεν κρύβεται...
{youtube}ENguTZJ3qlg{/youtube}
