Η επιστροφή των Antimatter στην Ελλάδα με ένα ηλεκτρικό set, ήταν μια υποχρέωση που όφειλαν να εξοφλήσουν στους οπαδούς –πόσο μάλλον όταν προηγήθηκε μια σειρά ακουστικών εμφανίσεων. Δεν θα σας κρύψω πως αυτή ήταν και η αφορμή μιας πρώτης προσωπικής ζωντανής εμπειρίας, έστω κι αν καταλογίζομαι ως ακροατής των Βρετανών ήδη από την κυκλοφορία του Saviour πίσω στο 2001. Ίσως βέβαια οι αλλεπάλληλες ακουστικές παρουσιάσεις των μακρινών ξαδέλφων Anathema να απέτρεψαν μια πρωτύτερη συνάντηση: η μινιμαλιστική, απογυμνωμένη χροιά εύκολα βλέπετε κινδυνεύει να μετατραπεί στην εσάνς ενός Φίλιππου Πλιάτσικα του metal πεδίου.
Με μια σύντομη περιστροφική ματιά, διαπίστωνες ότι η Death Disco είχε κατακλυστεί από κάθε λογής ακροατές: από γκριζωπούς νοσταλγούς γαλουχημένους με τις διδαχές των «Αναθεμικών» Eternity (1996) και Alternative 4 (1998), έως μαυροντυμένες κορασίδες σε σκαστό διάλειμμα από την πιεσμένη εξεταστική της σχολής τους. H αδιάψευστη αλήθεια είναι πως οι Antimatter ηγούνται μιας σκηνής δίχως ανταγωνισμό, διότι η πλειονότητα των 1990s goth metal εκπροσώπων μεταλλάχθηκε ασύμβατα στο πιο πρόσφατο, δισκογραφικό τους ύφος. Σημαντική δε μερίδα της ακολούθησε οδό εμφανώς κατηφορική σε ποιότητα –και σίγουρα ανόμοια της μελαγχολίας του Mick Moss, η οποία μένει σκοτεινή σαν το πιο ανήλιαγο πηγάδι.
Οι ίδιοι οι Antimatter, βέβαια, αμυδρή μόνο σχέση φέρουν με τις όποιες μεταλλικές βάσεις: η πηγαία θλίψη τους πυροδοτείται από τις Pink Floyd επιρροές των Anathema, καθώς και από την πυρετώδη επισκίαση της μορφής του Duncan Patterson. Ο ίδιος ο Patterson, ασφαλώς, αποχώρησε μετά το Planetary Confinement (2005), τη στιγμή που ο Moss εξακολούθησε να κυκλοφορεί αριστουργηματικούς δίσκους της τάξης των Leaving Eden (2007) και Fear Οf Α Unique Identity (2012). Κάποιοι πάντως ενδέχεται να μην παρατήρησαν ποτέ τη φυγή του, καθώς για πάντα θα ακούμε την απορία: «Ο Duncan Patterson είναι ακόμα μέλος του γκρουπ;». Μια τέτοια αναλαμπή, ωστόσο, συνηγορεί σε ποιότητα, καθώς το δισκογραφικό παρόν μένει ακμαίο στις εντυπώσεις προσφιλών συνοδοιπόρων.
Μια ηλεκτρική βραδιά με τους Antimatter, μένει ως ό,τι ονειρικότερο θα ανέμενε και ο πιο ανυπόμονος οπαδός τους. Η λήξη έτσι του support set βρήκε πλήθη κόσμου να αδημονούν για μια δόση γλυκού πεσσιμισμού, ενώπιον των πέπλων της κλειστής, βελούδινης κουρτίνας. Κι αν δεν κατάφερα να παρακολουθήσω το ουσιαστικό μέρος του set των Dreambleed λόγω απροόπτου, οι αμυδρές τζούρες ήσαν αρκετές προς εστιασμό μιας ανάλαφρα χλωμής, ηλιόλουστης ατμόσφαιρας, προερχόμενης από τη γενέτειρα του Λίβερπουλ (ιδιαίτερη πατρίδα των Antimatter). Τέτοιες στιγμές θυμάμαι τους πολυαγαπημένους μου Arcane Sun και το "Longing For Eden's Rain", του οποίου οι στίχοι ρητά υπαγορεύουν: «Beneath the very skies that I had, for so long, sought in vain, an arcane sun hid behind the clouds who were to be my salvation».
Κοινώς, η αλήθεια είναι πως ούτε τα "Wide Awake Ιn Τhe Concrete Asylum", "Monochrome", "The Last Laugh", ούτε ακόμη και το μαζικά αποδοχούμενο "Leaving Eden" συγκρίνονται με τη ροή μιας εμφάνισης Διατρητικά Ακτινοβολούσας σε συναίσθημα. Η συνοδευτική κιθάρα με τα δεύτερα φωνητικά ήρθαν σε πλήρη αρμονία με τη γλυκόπικρη χροιά του Moss, αλλά και με τα ριξικέλευθα τύμπανα, τα οποία έδιναν έναν λιτό μα συμπαγή τόνο σε ξεσπάσματα. Με την εξαίρεση του πρώτου δεκαλέπτου (αν και ο ήχος ήδη βελτιωνόταν από την εκτέλεση του "Fear Of A Unique Identity), οι Antimatter επιβραβεύτηκαν ως καθοδηγητές της μελαγχολίας, με τα στεφάνια στα μέτωπά τους να έχουν άβολα αγκαθωτή κόψη. Το μόνο που ευελπιστούμε, σε απολογισμό, είναι η εμφάνισή τους να αποτελέσει την αρχή για μια νέα ηλεκτρική εμφάνιση –και, γιατί όχι, για μια δισκογραφική επιστροφή στα γνωστά, υψηλά τους standards.
{youtube}QRxAn5-crL4{/youtube}
