Madrugada και ελληνικά καλτ νουάρ σίριαλ. Τα παλιά ροκάδικα σε Εξάρχεια και Πατήσια, εκεί στα αθώα τέλη των 1990s και στις ευαίσθητες αρχές των '00s. To Metropolis στην Πανεπιστημίου ακόμα ανοιχτό και ακμαίο, ο κόσμος αγόραζε ακόμα CDs –Madrugada και Nick Cave και PJ Harvey. Ο Sivert Høyem τότε, με τους υπόλοιπους, στο γεμάτο Ρόδον. O Sivert Høyem, μόνος του σήμερα, 16 χρόνια μετά, στο κατάμεστο Ηρώδειο.
Όχι μόνος του. Πλαισιωμένος από μια σπουδαία μπάντα, ένα αέρινο κουαρτέτο εγχόρδων, και την τραγουδίστρια Marie Munroe. Περιστοιχισμένος από την καταλυτική ενέργεια του ελληνικού κοινού, πνιγμένος στην αγάπη του. Ενός κοινού που προσήλθε αποφασισμένο να τον αποθεώσει για μία ακόμα φορά.
Ακόμα κι αν κάποιος δεν ανήκει στους φανατικούς της σόλο δισκογραφίας του, δύσκολα μένει ανεπηρέαστος ή αδιάφορος στο μουσικό δρώμενο που παρουσιάζει κάθε φορά. Στον επαγγελματισμό και στην ήρεμη δύναμη με την οποία το κάνει. Στο βάθος του ηχοχρώματος, στις σκούρες αποχρώσεις του μελωδικού τοπίου, στους αξιοθαύμαστα απλούς λυγμικούς στίχους. Στην καλοκουρδισμένη ροή, στην υπόγεια ενέργεια μιας καθόλα σκοτεινής Δυτικής τραγουδοποιίας, αρθρωμένη με σκανδιναβικό τρόπο σκέψης. Στην τρέχουσα συνάρτηση προστίθεται βέβαια και η αξιωματική γοητεία ενός χώρου όπως το Ηρώδειο –και αυτόματα προκύπτει μια ιδαίτερη συναυλιακή βραδιά.
Κάτι λιγότερο από 5.000 κόσμου χτυπούσαν ρυθμικά παλαμάκια στο “Into The Sea”, περιδινίζονταν στις υπέροχες εκτελέσεις των "Honeybee" και "What’s Οn Υour mind", αλάλαξαν από ενθουσιασμό με την πρώτη φράση από το “Majesty” και επιδόθηκαν σε ένα από τα πιο δυνατά και βουερά μπιζαρίσματα που έχει δει η ιστορική πρόσοψη του Ηρωδείου. Μετά από ένα σχετικά χλιαρό διπλό encore –που όμως δύσκολα θα σβήσει την εντύπωση του άρτιου βασικού μέρους στη συνείδηση των πιστών του– ο Høyem δικαιωματικά ευχαρίστησε επί 10 λεπτά τους Έλληνες, «που τον φροντίζουν» όλα αυτά τα χρόνια: «Είχα ετοιμάσει σχεδόν 2 σελίδες πράγματα να σας πω, αλλά έχω ξεχάσει τα περισσότερα.... Όταν διαλύθηκε η μπάντα μου δεν περίμενα να συνεχίσετε να με αγαπάτε, δεν ήταν δεδομένο. Όμως το κάνατε και συνεχίζετε να το κάνετε και σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό».
Ο Høyem δεν χρειάζεται συστάσεις για τους Έλληνες. Οι Έλληνες αγαπούν τα σκοτεινά και πονεμένα τραγούδια, αγαπούν τη μελωδική γραμμή και αγαπούν και την ιστορία τους· ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν όσα διατείνονται γι' αυτήν. Η εμφάνιση λοιπόν του Νορβηγού τραγουδοποιού στο Ηρώδειο τους πρόσφερε σχεδόν όλα όσα ήθελαν –εκτός ίσως από την πολυπόθητη εκτέλεση του “Strange Colour Blue”. Και ναι, μπορεί πάντα να τον προτιμούμε με τους Madrugada, να του λείπει εκείνο το μαγικό άγγιγμα της συντροφιάς τους (και τα αθώα χρόνια που περάσαμε με τα τραγούδια τους), αλλά το προχθεσινό θέαμα φέρει μια ιδιαίτερη πολιτιστική βαρύτητα, η οποία λείπει από τις ελληνικές μουσικές διοργανώσεις. Δεν μπορεί να του τη στερήσει κανείς.
Απλά τέτοιες συναυλίες πρέπει να συμβαίνουν. Είναι καλό για τη μουσική, για τους ανθρώπους που ζουν από αυτήν, για εκείνους που ζουν με αυτήν, για την πολύπαθη συναυλιακή μας συνείδηση και την προς το καλύτερο διαμόρφωσή της.
* O Sivert Hoyem θα εμφανιστεί στο Ηρώδειο και αύριο Κυριακή 2/9, στις 21.00. Και οι δύο συναυλίες θα κινηματογραφηθούν με σκοπό την κυκλοφορία live album και DVD.
{youtube}PjffJTLVVsc{/youtube}
