Κατακαλόκαιρο στην Αθήνα, η βραδιά με τα ραδιοφωνικά χιτάκια της Ana Tijoux φάνταζε ως μία ποιοτική μα και συνάμα χαλαρή επιλογή για όσους δεν έχουν αποδράσει ακόμη από το κλεινόν άστυ και ήθελαν να ξεκλέψουν λίγο καλοκαίρι με στυλ μουσικό. Σωστός ο χρόνος, αλλά λάθος ο τόπος. Γιατί, ενώ έβλεπες τη φιλότιμη προσπάθεια της Γαλλοχιλιανής και του γκρουπ της να ξεσηκώσουν το πραγματικά ελάχιστο κοινό με τις πολιτικοκοινωνικές τους latin ρίμες και τις R’n’B γκρούβες, φανταζόσουν το ίδιο θέαμα σε ένα λ.χ. αντιρατσιστικό φεστιβάλ στην Ανάφη και αναφωνούσες «κρίμα»: ο κόσμος θα ήταν (τουλάχιστον) διπλάσιος, όλη αυτή η ενέργεια που εξέπεμπε το σχήμα θα έπιανε τόπο και το σόου θα απογειωνόταν.
Τα 100-120 άτομα που έδωσαν το παρών στο Piraeus 117 Academy αποτελούνταν κυρίως από τζιβάτα ζευγάρια, ισπανόφωνους τουρίστες, πωλητές αρωματικών κεριών από τη γειτονιά μου (αληθινή ιστορία) και μεταλλάδες που συνόδευαν τις κοπέλες τους –και δεν τους χώραγε ο τόπος. Η Ana Tijoux και η φανταστική πεντάδα μουσικών που την πλαισίωνε μπορεί να σπατάλησαν κάποιον χρόνο στην αρχή προσπαθώντας να συνηθίσουν στο μουδιασμένο και αραιό πλήθος, αλλά από τα μέσα του live και μετά η χημεία βρέθηκε, όπως και η διασκέδαση και ο χορός, που ήταν τα ζητούμενα.
Η εμπειρία και ο επαγγελματισμός της 39χρονης πρωταγωνίστριας γίνονταν εμφανείς σε κάθε πιθανή ευκαιρία, με το ραπάρισμά της να αποδεικνύεται τόσο δυναμικό, όσο και θεατρικό. Έκανε μάλιστα και «διάλογο» με την κιθάρα και τα πνευστά της μπάντας της, η οποία έχω την αίσθηση πως σε αρκετές στιγμές –όπως στο σόλο σαξόφωνο στο “Los Peces” ή στην κινηματογραφική εισαγωγή με το τρομπόνι στο “Las Cosas”– της έκλεψε την παράσταση.
Όταν λοιπόν ο στόχος ήταν η διασκέδαση, τα πράγματα έβαιναν θαυμάσια: τo κλίμα γινόταν γιορτινό με πολύ απότομη κλιμάκωση, οι πνευστοί του σχήματος όργωναν τη σκηνή μεταδίδοντας ευθυμία, η Tijoux είχε όση επικοινωνία χρειαζόταν με το κοινό για να το αφυπνίζει και το σόου έβγαζε σπίθες χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Όταν όμως το γύριζαν στα πανανθρώπινα κοινωνικά μηνύματα και στις μελοδραματικές εκκλήσεις, όσο σημαντικά κι αν ακούγονταν τα λόγια τους, υπήρχε κάτι το αβάσταχτα αφελές στις έθνικ μπαλάντες που τα εξέφεραν, ώστε δεν σου επέτρεπε να τα πάρεις στα σοβαρά. Τρανταχτό παράδειγμα η διασκευή στο “Luchin” του θρυλικού Víctor Jara –ενός από τους πιο λαμπρούς πνευματικούς ανθρώπους και σύγχρονους ήρωες της Χιλής– το οποίο έμοιαζε παράταιρο με οτιδήποτε άλλο είδαμε και ακούσαμε. Τα δε φωνητικά της Tijoux σ' αυτό, ήταν επιεικώς απαράδεκτα.
Κάτι τέτοια παραπτώματα δεν φαίνεται βέβαια να ενόχλησαν κανέναν. Από εκείνο μάλιστα το σημείο και μέχρι το φινάλε, το σόου μπήκε σε φρενήρη τροχιά (τουλάχιστον 20λεπτης διάρκειας), κλείνοντας με τη φεμινιστική διαμαρτυρία του “Antipatriarca”. Οι ελαφρώς μυημένοι θα πήραν ασφαλώς χαμπάρι πως το encore ήταν δεδομένο, μιας και το απόλυτο χιτάκι “1977” (και Thom Yorke-approved, παρακαλώ), δεν είχε ακόμη προσγειωθεί στη σκηνή του Piraeus Academy. Έτσι κι έγινε και, με αυτά και με εκείνα, η Ana Tijoux μας αποχαιρέτησε, υποσχόμενη να γνωρίζει έστω και λίγα ελληνικά την επόμενη φορά που θα επισκεφθεί τη χώρα μας. Εγώ από την άλλη, με τόσο λίγο κόσμο που αντίκρισε, το κόβω δύσκολο να την ξαναδούμε σύντομα. Κι άδικο δεν θα της καταλογίσει κανείς.
{youtube}37NvHmjBE4k{/youtube}
