Ευτυχώς έχω τη λόξα να πηγαίνω αρκετά νωρίτερα στα live και αποφύγαμε έτσι τα κακώς κείμενα με την τοποθεσία διεξαγωγής. Ήμασταν δηλαδή μερικοί που είχαμε μείνει με την ιδέα πως το live θα γίνει στην Ιάκχου, στο Γκάζι. Μαζευτήκαμε λοιπόν έξω από ένα κτίριο που δεν έχει καν πινακίδα και δείχνει παρατημένο –προφανώς έγινε αλλαγή στην τοποθεσία χωρίς άμεση ενημέρωση, οπότε μπερδευτήκαμε; Ακόμα πάντως και πριν φύγω από το σπίτι, την Ιάκχου έβλεπα ως οδό. Τελικά η συναυλία μεταφέρθηκε λίγο πιο κάτω, στο Μεταξουργείο, στο Modu· μέρος που φαίνεται πως θα στεγάσει το Texas από εδώ και πέρα. Εγκαινιάστηκε δε με τους Master, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ως παραδοσιακός μεταλλάδικος χώρος, είναι χωρίς διακόσμηση και με κατάμαυρους τοίχους. Η δε εναλλαγή φωτισμού από την ηλιόλουστη ως εκείνη την ώρα Αθήνα, μου έκατσε κάπως βαριά προς στιγμήν.
Στις 20.30 μας υποδέχτηκαν οι νεοσύστατοι Ascendant Path. Κινούνται γύρω από melodic death φόρμες, αλλά τους βγάζω το καπέλο, γιατί δεν στέκονται μόνο εκεί: καθότι νέοι, δοκιμάζουν και πειραματίζονται ακόμα, σε όλα τα επίπεδα. Μας παρουσίασαν μάλιστα τραγούδια με σόλο κιθάρας στην εισαγωγή (σπάνιο για το είδος), ενώ είχαν και εναλλαγές καθαρών και βρώμικων φωνητικών μέσα στα πλούσια κομμάτια τους. Με σαφή κατανόηση της λειτουργίας κάθε είδους metal, πέρναγαν υπέροχα από τα brutal σημεία στην ηρεμία και στη μελωδικότητα (όπου χρειάζοταν). Έγινε βέβαια εμφανής η απειρία, όπως και το τρακ τους· δεν με ενόχλησε καθόλου, πάντως, καθώς η παρουσία ήταν πέρα από τίμια. Εάν αντέξουν στον χρόνο και κατορθώσουν να ωριμάσουν, ίσως μιλάμε για μπαντάρα στο μέλλον. Έπαιξαν και μια διασκευή Septic Flesh, ευχαρίστησαν τους πάντες και στις 21:00 παρέδωσαν το stage στους Aherusia.
Τα σχεδόν 20 χρόνια παρουσίας των τελευταίων, έκαναν άμεσα τη διαφορά. Δεν είχαν μαζί τους πλήκτρα ή λύρες, αλλά διέθεταν τρεις κιθάρες για να αναπληρώσουν το κενό. Κλέβοντας και λίγο χρόνο παραπάνω, έπαιξαν τραγούδια από όλες τις εποχές τους, είχαν ιδιαίτερη επαφή με τον κόσμο και έκαναν γενικά ό,τι ήταν δυνατό για να μας ζεστάνουν τόσο για τους Master, όσο και για τους Acid Death που τους ακολούθησαν. Η δε επιμονή τους να μας βάλουν να κρατάμε ρυθμικά παλαμάκια και να τραγουδάμε τις μελωδίες τους, λειτούργησε θετικά, «ζεσταίνοντάς» μας. Για ακόμα μία φορά απόλαυσα τις πρωτότυπες συνθέσεις τους και την ενέργειά τους. Εξακολουθούν να αποτελούν εγγύηση στο ελληνικό (επιτρέψτε μου και στο ευρωπαϊκό) symphonic black metal στερέωμα.
Με το ρολόι να δείχνει 22:20 και τους παρευρισκόμενους να έχουν φτάσει περίπου τους 100, ήχησαν οι πρώτες νότες των Acid Death. Έχουν κι αυτοί πολλά χρόνια στον χώρο του tech/prog metal και διατηρούν ιδιαίτερες σχέσεις με τους Master –όπως μάλιστα μας είπαν, έχουν κάνει στο παρελθόν μια ευρωπαϊκή περιοδεία παρέα και επιτέλους κατάφεραν να τους φέρουν και στην Ελλάδα. Για μία ώρα και χωρίς καθόλου κενά έπαιξαν τραγούδια από όλα τους τα χρόνια. Το πώς τώρα καταφέρνουν και γκρουβάρουν έτσι με αυτόν τον ήχο, ίσως αποτελεί και το μυστικό συστατικό της συνταγής τους. Όταν δε παρατάνε το death και καταπιάνονται με γνήσια Bay Area thrash riffs, τότε ανασταίνουν και νεκρούς. Η μουσική τους ήταν λοιπόν ακριβώς ό,τι έπρεπε για να υποδεχτούμε τους Αμερικανούς.
Ο Paul Speckman αποτελεί ορισμό του old-school μεταλλά, τόσο σαν παρουσία, όσο και ως μουσικός. Έτσι, με το που εμφανίστηκε το power death τρίο του στη σκηνή (στις 23:20), άλλαξε άρδην το κλίμα στο Texas: ήταν λες και μαζευτήκαμε μερικοί φίλοι και παρεμπιπτόντως κάποιοι πιάσαν και όργανα να παίξουν. Πολλά καλαμπούρια στο μικρόφωνο (μέχρι που ρεύτηκε κιόλας!) και ατάκες του στυλ «περιμένετε να πιω λίγο Jack και συνεχίζουμε», συνέβαλαν στην ατμόσφαιρα.
Η φιλικότητα όμως που δημιουργήθηκε δεν φάνηκε να στέκεται εμπόδιο στο ωμό και ατόφιο death metal που βιώσαμε για μιάμιση ώρα. Οι πιο ένθερμοι δεν άργησαν έτσι να επιδοθούν σε crowdsurfing και mosh pits, κάτι που εμφανώς ευχαρίστησε τους Master. Τα δε γηπεδικού επιπέδου τελειώματα των κομματιών τους (που φαντάζομαι δεν περίμενε κανείς), ενθουσίασαν ακόμα περισσότερο τον κόσμο. Είχαν όμως και δύο άσσους στο μανίκι: ένα mini drum solo και μια διασκευή στο "Children Of The Grave" των Black Sabbath. Όσοι βρεθήκαμε έτσι την Κυριακή στο (νέο) Texas, αφήσαμε πίσω μας την απόσταση που δημιουργεί η λέξη «είδωλο» και νιώθουμε πλέον τους Master σαν τα φιλαράκια της γειτονιάς μας.
Εσκεμμένα άφησα για το τέλος το ζήτημα της ηχοληψίας της συναυλίας. Είναι τέτοιο το είδος της μουσικής των Αμερικανών, ώστε, εάν δεν είναι πεντακάθαρες οι στάθμες σε όλο το συχνοτικό φάσμα, δημιουργείται ηχητικό χάος. Καθόλη λοιπόν τη διάρκεια της βραδιάς –ανεξαρτήτως ποια μπάντα έπαιζε– ακούγαμε όργανα να αλλάζουν εντάσεις και ποιότητες, χωρίς ποτέ ηχοληπτικά να ισοροπεί κάπου το πράγμα. Οι δε Master έκαναν ένα πρόχειρο soundcheck ακριβώς πριν ανέβουν. Δεν ξέρω εάν ευθύνεται ο νέος χώρος ή κάτι άλλο. Επειδή όμως το Texas έχει σκοπό στο άμεσο μέλλον να κάνει πολλά events, πρέπει τέτοια ζητήματα να λυθούν το συντομότερο. Αυτή η βραδιά σώθηκε χάρη στις εξαιρετικές παρουσίες των μπαντών και μόνο. Οψόμεθα για το μέλλον.
{youtube}AVqOi27mhe0{/youtube}
