Έχω γράψει πολλές φορές για την απαράδεκτη συμπεριφορά του κοινού στις συναυλίες, σε σημείο που ίσως να έχω καταντήσει γραφικός. Αλλά θα τα γράψω ακόμα μία.
Μου φάνηκε ακατανόητο, λοιπόν, να βλέπω τη Lia Hide να παρουσιάζει ένα 40λεπτο σόου υψηλών προδιαγραφών και το αραιά κατοικημένο Fuzz (αφού πολλοί είχαν επιλέξει να παραβρεθούν μόνο για το κυρίως πιάτο) να το 'χει ρίξει στο κουβεντολόι και να μην καταδέχεται ούτε να κοιτάξει προς τη σκηνή. Κρίμα, γιατί η Λία Γεωργακοπούλου έχει εξελιχθεί ως περφόρμερ, έχει εντάξει έντονη θεατρικότητα στη σκηνική της παρουσία και έχει στις υπηρεσίες της μια τετραμελή μπάντα αξιώσεων, με την Ειρήνη Κετικίδη στην κιθάρα και τον Γιώργο Λαγογιάννη στα πλήκτρα να προσδίδουν αυτό το κάτι παραπάνω που απαιτείται για να παίζει πια στην πρώτη κατηγορία. Εκτός από τα δικά της, ακούσαμε κι ένα “I'm Afraid Of Americans” ως φόρο τιμής στον πρόσφατα απολεσθέντα David Bowie.
Ο Tricky, από την άλλη, ήταν μια διαφορετική ιστορία. Διαθέτοντας νέο δίσκο που είχε κυκλοφορήσει εκείνη την ημέρα, εμφανίστηκε για πρώτη φορά με τη νέα του μπάντα, την οποία ονόμασε (όπως και τον δίσκο) Skilled Mechanics. Πρόκειται για έναν ντράμερ-τραγουδιστή κι έναν κιθαρίστα, οι οποίοι, όμως, είναι αμφίβολο αν έπαιξαν πραγματικά για περισσότερο από το 50% του χρόνου. Για τα υπόλοιπα φρόντιζε βλέπετε η «κονσέρβα».
Ήταν ομολογουμένως περίεργο –και άβολο– να βλέπεις τον Tricky να ξεκινά, να πιάνει το μικρόφωνο, αλλά να ακούγεται γυναικεία φωνή. Αυτή ήταν όμως η απόφασή του: να εμφανιστεί δηλαδή στην τρέχουσα περιοδεία χωρίς ζωντανή γυναικεία παρουσία στα φωνητικά. Κι έτσι, στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας απολαμβάναμε την ...πλάτη του, να κουνιέται και να λυγιέται στον ρυθμό. Χαμένος στους καπνούς και στα φώτα, φαινόταν πάντως να έχει κέφια και δεν ήταν λίγες οι φορές που μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας. Αλλά μέχρι εκεί, δεν είναι άλλωστε το χάι του η πάρλα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ακούστηκαν αρκετά πράγματα από το Skilled Mechanics, σε εκτελέσεις πολύ κοντά στις στουντιακές βερσιόν. Δεν μας χάλασε όμως το χατήρι, έπαιξε και παλιά κι αγαπημένα του –όπως το “Overcome” από το Maxinquaye, μία από τις λίγες στιγμές που το κοινό έδειξε μεγάλο ενθουσιασμό. Υπήρξαν πολλές εναλλαγές στη διάθεση, καθώς τραγούδια-μινιατούρες ή κιθάρα-φωνή εκτελέσεις διαδέχονταν κομμάτια με γιγαντιαία beat και μελανές ατμόσφαιρες. Έτσι, δεν επήλθε ποτέ κάποιου είδους κορύφωση στα τεκταινόμενα, αν και φαντάζομαι στην ιεροτελεστία του κατά Tricky συναυλιακού πρωτοκόλλου κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα το ζητούμενο.
50 λεπτά κυρίως σετ και ένα τέταρτο encore ήταν όλο κι όλο το μενού της Παρασκευής στο Fuzz, αναμενόμενη βέβαια διάρκεια με βάση όσα έχουν προηγηθεί στις εμφανίσεις του Adrian Thaws στα μέρη μας. Με δεδομένη αυτή την προϊστορία, η εν λόγω συναυλία δεν ήταν μεν κάτι το εξαιρετικό, ούτε ήταν όμως και απογοητευτική. Μιας και κανείς δεν φάνηκε να μένει παραπονεμένος στην έξοδο, θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ο Tricky της Παρασκευής ήταν «απλά» ΟΚ.
{youtube}7V1-19E2_lA{/youtube}
