Γεννημένη στη Σουηδία, ενηλικιωμένη μουσικά στο Βερολίνο, παιδί της σκοτεινής, ρομαντικής, DIY καλλιτεχνικής έξαρσης αυτής της πόλης κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες (ήδη με 6 δίσκους στο ενεργητικό της), με το ιδιαίτερο μουσικό label Dark Skies Association, καρντάσι του John Maus, παιδεμένη από τη Nico: αυτή είναι, σε τίτλους, η Molly Nilsson, η οποία επισκέφτηκε την Παρασκευή για δεύτερη φορά την Αθήνα, στο ίδιο μέρος, με την ίδια συνταγή, απλά με ένα μικρόφωνο κι έναν ενισχυτή.
Τη βραδιά άνοιξε η Lia Hide, αρκούντως ατμοσφαιρικά, αποδεικνύοντας με ήρεμη δύναμη τη φωνητική της δυναμική, που διαθέτει όλες εκείνες τις μεγάλες αρετές μιας κλασικά όμορφης γυναικείας φωνής.
Τη στιγμή που η Molly Nilsson διέσχισε το εδώ και ώρα στριμωγμένο κοινό για να ανέβει στη σκηνή της Death Disco, όλα τα εισιτήρια είχαν πια ήδη διατεθεί και η αδημονία του κόσμου βρισκόταν στο έπακρο. Η υποδοχή της ήταν θερμή και η αποδοχή της εδραιώθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του live· και ας μην είχε σχεδόν κανένα στοιχείο ενός live το τελευταίο –μιας συναυλίας, μιας ζωντανής εμφάνισης τελοσπάντων.
Ο αυτιστικός τρόπος με τον οποίον προσέγγισε τα τραγούδια της η Nilsson στάθηκε γοητευτικός, αν και για κάποιον αυστηρό ή μη εξοικειωμένο με την καλλιτεχνική της οντότητα ακροατή μπορεί κάλλιστα να εκληφθεί ως αδιαφορία. Ωστόσο, παρ'όλη τη γοητεία και την καθηλωτική ατμόσφαιρα, το γεγονός ότι όλο το act δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα σχεδόν ολοκληρωτικό playback, δεν μπορεί να αγνοηθεί ή να προσπεραστεί.
Η μόνη live μουσική συνεισφορά της Nilsson ήταν τα φωνητικά, τα οποία, προϊούσης της βραδιάς, όλο και λιγόστευαν, περιοριζόμενα σε κάποιες δεύτερες φωνές πάνω στο ηχογραφημένο υλικό το οποίο δέσποζε στον χώρο, ικανοποιώντας ωστόσο την πλειονότητα του κοινού με τη σκοτεινή του διάσταση. Σε τραγούδια όπως το "Always Hurt The One You Love" και το "Hope To Die" είναι βέβαια αλήθεια πως δεν μπορούσες παρά να λικνιστείς λίγο χαμένος και αδύναμος μπροστά σε αυτήν την ιδιαίτερη synthpop φιγούρα. Ωστόσο, το είδος που εκπροσωπεί δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση μια playback εμφάνιση, όπως είχε αποδείξει άλλωστε, ελάχιστη ώρα πριν, και το opening act της βραδιάς.
Το after show πάρτυ με τη Nilsson σε ρόλο DJ αυτή τη φορά, μαζί με τον ιθύνοντα νου της Death Disco, Λεωνίδα Σκιαδά, έπαιξε σωστά τον ρόλο του –και ήταν απείρως πιο ενδιαφέρον από το σύντομο, ζεσταμένο στα μικροκύματα «live». Η γράφουσα έχει αγοράσει μια πλήρη σειρά δίσκων και κασετών της Nilsson και πιθανόν να ακούει το “History” στο repeat για πολλά χρόνια ακόμη, στιγματισμένο όμως από το ερώτημα κατά πόσο μια playback εμφάνιση, όσο υψηλής νεοσκοτεινής (synth) αισθητικής κι αν είναι, μπορεί να θεωρηθεί ζωντανό καλλιτεχνικό δρώμενο.
{youtube}jpsbkflNW3E{/youtube}
