Paradise Lost + Shattered Hope

Είναι όμορφο και ενθαρρυντικό το γεγονός ότι, ακόμα και σήμερα, που λόγω κρίσης το διαθέσιμο για «πολιτισμό» εισόδημα των περισσότερων είναι πια πολύ μειωμένο, συνεχίζουν να περνάνε από τη χώρα μας σημαντικά συγκροτήματα. Ως έναν βαθμό, τα εύσημα πρέπει να αποδοθούν στους διοργανωτές, οι οποίοι κι αναλαμβάνουν τον εμπορικό κίνδυνο. Το πιο μεγάλο μέρος τους, όμως, ανήκει στους οπαδούς, όσους συνεχίζουν να στηρίζουν τους «ήρωές τους». Αυτή η υποστήριξη ενίοτε φτάνει στα όρια της αφοσίωσης, τουλάχιστον στη metal κοινότητα. Κι όταν μιλάμε για μπάντες του επιπέδου και της ιστορίας των Paradise Lost, μπορεί να ειδωθεί και με την ένταση της λατρείας…

Σε αυτή την τρομερή μπάντα από το Χάλιφαξ, έχουν απονεμηθεί κατά τη διάρκεια της πορείας διάφορα παράσημα, αλλά τα πιο σημαντικά είναι δύο. Πρώτον, ποτέ δεν στάθηκαν σε κάποια από τις πετυχημένες συνταγές των δίσκων τους, επαναλαμβάνοντας εαυτόν· αντίθετα ρίσκαραν και εξέλιξαν συνεχώς τον ήχο τους, δημιουργώντας νέα υποείδη με τις δουλειές τους (death/doom, gothic metal, electro metal). Δεύτερον, παρά τη μεγάλη επιτυχία, ουδέποτε βεντέτισαν και πάντα υπέτασσαν το «προσωπικό» στο «συλλογικό», με αποτέλεσμα ο βασικός πυρήνας να παραμένει αναλλοίωτος επί περίπου 30 χρόνια.

Όλα αυτά, τα γνωστά στους ακόλουθούς τους, σε συνδυασμό με το ότι η φετινή εμφάνιση έγινε στα πλαίσια της περιοδείας για το πολύ καλό και πολύ «back-to-roots» Plague Within, έκανε μεγαλύτερη την αδημονία του κοινού, που από νωρίς άρχισε να γεμίζει το Fuzz. Στην είσοδο ωστόσο υπήρχε μια δυσάρεστη έκπληξη: ο συνήθης πάγκος με το merchandise έστεκε άδειος, προκαλώντας πολλά αρνητικά σχόλια, δεδομένου ότι, στις ημέρες των capital controls, τα live είναι ίσως ο μοναδικός ασφαλής τρόπος να προμηθευτείς αυθεντικά προϊόντα.

Το ξεκίνημα έγινε με τους Αθηναίους Shattered Hope, οι οποίοι άρχισαν την πορεία τους το 2002 και τα τελευταία χρόνια έχουν λάβει την αναγνώριση που τους αξίζει, παραδίδοντας δύο καλούς δίσκους (Absense και Water Οf Lethe) και πυκνώνοντας τις εμφανίσεις τους σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ανήκουν στη death/doom σκηνή και το χαρακτηριστικό γνώρισμά τους είναι οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις. Κέρδισαν το ενδιαφέρον και το χειροκρότημα του κοινού, ειδικά στο “Vital Lie”, το οποίο είναι μια πραγματικά εντυπωσιακή σύνθεση.

H ώρα για τη μαυροφορεμένη παρέα του Nick Holmes, του Greg Mackintosh, του Aaron Aedy, του Steve Edmondson και του session ντράμερ Waltteri Väyrynen είχε φτάσει και οι πρώτες νότες του πρόσφατου (αλλά και τόσο «παλιού») “No Hope Ιn Sight” έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό.

Η setlist μοιράστηκε ανάμεσα στο καινούργιο άλμπουμ και σε best-of επιλογές από το σύνολο της δισκογραφίας τους. Ο μεγαλύτερος χαμός έγινε φυσικά στα περάσματα από τα θρυλικά Icon (1993), Draconian Times (1995) και Shades Of God (1992), χωρίς όμως να υπάρξει «κοιλιά» στην υπόλοιπη διάρκεια του live, αφενός γιατί η ανταπόκριση ήταν θερμή και στα νέα τραγούδια, αφετέρου γιατί ο χαρισματικός Nick Holmes κατάφερνε με τις φλεγματικές ατάκες του να ιντριγκάρει τον κόσμο.

Ακόμα και στο encore, όπου όλοι αναμένουν τα πιο αγαπημένα κομμάτια, οι Paradise Lost τόλμησαν να παίξουν δύο νέες συνθέσεις, δείχνοντας πόσο πιστεύουν στο έργο τους. Το φινάλε σημειώθηκε κατόπιν με τα πολυαγαπημένα “Say Just Words” και “The Last Time”, τα οποία μετέτρεψαν καθολικά τους θεατές σε χορωδούς και μας ξεπροβόδισαν με τον καλύτερο τρόπο.

Συνολικά, ήταν μια «επαγγελματική» εμφάνιση και μάλλον όχι η καλύτερή τους στην Ελλάδα. Προφανώς κουρασμένοι από τα συνεχόμενα live των τελευταίων μηνών, οι Βρετανοί έδρασαν διεκπεραιωτικά ανά στιγμές. Ωστόσο, είναι τέτοιο το επίπεδο τους σαν μουσικών, αλλά και το δέσιμό τους επί σκηνής, ώστε και στην όχι καλύτερή τους μέρα, ικανοποιούν το κοινό με ευκολία. Μακάρι να συνεχιστεί ο συνθετικός οίστρος της τελευταίας δεκαετίας, είναι εγγυημένο ότι έχουν να μας χαρίσουν πολλές συγκινήσεις ακόμα.