Η επάνοδος του Masta Ace στα μέρη μας ήταν σίγουρα μια πολύ ευχάριστη είδηση για τους παλιότερους hip hop heads. Το δε πάντρεμά του στο line-up με τον Res One και τον Upfront MC των Βρετανών Split Prophets, έκανε το κοινό που εμφανίστηκε στη Μεθοδία ηλικιακά πιο πολυσυλλεκτικό, αφού, όπως έχουν δείξει και τα δύο πρόσφατα συναυλιακά events με μέλη της High Focus, το αγγλικό hip hop έχει κατακτήσει τη δική του θέση στην καρδιά των νεότερων ακροατών.
Η Παρασκευή, βέβαια, είναι μέρα εργάσιμη· κάτι που σημαίνει πως τους δύο Έλληνες που άνοιξαν τη βραδιά –τον One Eye και τον Tiny Jackal– δυστυχώς δεν τους προλάβαμε. Ή μάλλον, για την ακρίβεια, ακούσαμε δύο τραγούδια από τον Tiny Jackal καθώς μπαίναμε στον χώρο, όμως κάτι τέτοιο δεν είναι αρκετό ώστε να σχηματιστεί γνώμη για τη συνολική του εμφάνιση.
Περνάμε λοιπόν κατευθείαν στους Βρετανούς πιτσιρικάδες, που ανέβηκαν στο σανίδι πολύ κεφάτοι και γεμάτοι με νεανική ορμή και ενθουσιασμό. H setlist περιλάμβανε τραγούδια τόσο από την προσωπική τους καριέρα, όσο και από τις δουλειές των Split Prophets. Πέρα όμως από το τι έμεινε έξω από τις επιλογές τους και τι τελικά ακούστηκε, αυτό που αποκόμιζε ένας εξωτερικός παρατηρητής ήταν η όρεξη με την οποία παρουσίασαν το υλικό τους. Το Μπρίστολ βέβαια –από όπου κατάγονται– φημίζεται περισσότερο για τη μουντάδα των ρυθμών του, όμως ο Res One και ο Upfront MC κάθε άλλο παρά μελαγχολικοί εμφανίστηκαν στη Μεθοδία. Όργωσαν τη σκηνή, χάρισαν κέφι και αποδείχθηκαν ικανότατο warm up act: θα μπορούσαν ακόμα και να έπαιζαν κανονικής διάρκειας συναυλία, χωρίς να υπάρξουν σημάδια κόπωσης στο κοινό.
Ο Masta Ace, τώρα, δεν είχε έρθει μόνος του στην Αθήνα· είχε μαζί του και παρέα από το γκρουπ των eMC, τους Wordsworth & Stricklin, δύο MCs που έχουν αξία από μόνοι τους –και το απέδειξαν επαρκέστατα αυτό, κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Το φετινό άλμπουμ των eMC, The Tonite Show, εκπροσωπήθηκε μεν, όμως η εμφάνιση της τριπλέτας είχε περισσότερο τον χαρακτήρα μιας επιλογής τραγουδιών από το σύνολο της δισκογραφίας τόσο των κοινών τους προσπαθειών, όσο και των προσωπικών τους στιγμών.
Από τις eMC στιγμές της βραδιάς, τα φετινά "The Monologue" και "Fly Thoughts" χαρίσανε ρυθμικό head nodding στο κοινό, αν και λείψανε μερικές αγαπημένες στιγμές από το The Show, όπως για παράδειγμα το έπος "Winds Of Change". Βέβαια, για όσα μας λείψανε, φρόντισε ο Masta Ace να μας αποζημιώσει με τραγούδια από την προσωπική του πορεία. Το Disposable Arts (2001) εκπροσωπήθηκε με συνθέσεις σαν το "Block Episode" και το "Acknowledge", το A Long Hot Summer (2004) από τα "Good Ol' Love" και "Beautiful", οι παλιότερες ημέρες με τα "Born To Roll" και "The I.N.C. Ride". Δεν έλειψαν μάλιστα και οι εκτός προσωπικών δίσκων επιλογές, οι οποίες έχουν συνδεθεί ανεξίτηλα με τη μουσική οντότητα του Masta Ace –σαν το "Nostalgia" από το Port Authority του Marco Polo (2007) ή κομμάτια από τις ημέρες των Crooklyn Dodgers.
Ο Wordsworth και ο Stricklin, στο μεταξύ, μονάχα ως κομπάρσοι δεν θα πρέπει να εκληφθούν, μιας και καθένας τους έδωσε τη δική του πινελιά στη συναυλία της Παρασκευής. Ο μεν πρώτος με τον επικοινωνιακό χαρακτήρα, την ενέργεια και το κατέβασμά του από τη σκηνή για να ραπάρει ένα τραγούδι ανάμεσα στους θεατές, ο δε δεύτερος με τις ενδυματολογικές του επιλογές: από το σκουφί των Milwaukee Bucks και τη μπλούζα του Γιάννη Αντετοκούμπο, μέχρι τα γυαλιά του κι εκείνο το εξαιρετικό t-shirt με το απολαυστικό μήνυμα «I like Coldplay, fuck you» τυπωμένο επάνω του! Ωραίες στιγμές ήταν επίσης κι εκείνες που το τρίο επέλεξε να ραπάρει επάνω από γνωστά και αγαπημένα beats ονομάτων όπως οι A Tribe Called Quest, Mobb Deep και Eminem.
Η επί σκηνής χημεία μεταξύ Masta Ace, Wordsworth και Stricklin δεν προέκυψε μονάχα λόγω του έμφυτου μεταξύ τους δεσίματος, μα φαινόταν ότι είχε δουλευτεί και σε πρόβες, αφού είδαμε π.χ. την τριπλέτα να βγάζει σκετσάκια που ανέβαζαν το όλο αποτέλεσμα ένα επίπεδο παραπάνω σε επαγγελματισμό. Η συναυλιακή βραδιά στη Μεθοδία ήταν έτσι αν μη τι άλλο απολαυστική, για παραπάνω από έναν λόγους. Συνδύαζε με τρόπο αβίαστο τη νοσταλγία με τη νεανική ενέργεια, το άκουσμα επιτυχιών με λιγότερο γνωστές (μα ενδιαφέρουσες ζωντανά) επιλογές, έχοντας ως πρωταγωνιστές καλλιτέχνες που διέκρινες χωρίς καμία αμφιβολία πως κουβαλούν αγάπη για αυτό που κάνουν.
{youtube}8lHNDL1Tj4s{/youtube}
