Ρε σεις, πάτε καλά;
Death metal συναυλία σε κλειστό χώρο, τέλη Ιουλίου;
Δεν γνωρίζω ποια ανεξήγητη δύναμη ωθεί τους μεταλλάδες να συμμετέχουμε μαζικά σε τέτοιες καταστάσεις ομαδικής ταλαιπωρίας, όμως σίγουρα υπάρχει ένας κοινός «διακόπτης υπομονής», ο οποίος παραμένει ανοικτός σε κάθε παρόμοια περίπτωση που οι σωματικές μας αντοχές λυγίζουν. Με τον καύσωνα επί θύραις και την Αθήνα να αναστενάζει ανάμεσα στα capital controls και στα μπάνια του λαού, η προσέλευση στο Fuzz μόνο ικανοποίηση μπορεί να προσφέρει στον ουδέτερο παρατηρητή (με βεβαιότητα δεν πιστεύω ότι ο διοργανωτής χάρηκε και ιδιαίτερα). Η «νέκρα» αποφεύχθηκε και το δίδυμο Cannibal Corpse / Kataklysm ποδοπάτησε με χαρακτηριστική ευκολία τη μονοτονία των ημερών που προηγούνται ή έπονται της καλοκαιρινής άδειας για τους περισσότερους.
Οι Καναδοί Kataklysm πάντα θεωρούνταν ως μία από τις σταθερές της Β΄ Εθνικής του death metal. Με τη δισκογραφία τους να έχει ξεπεράσει αισίως τα 10 τεμάχια, αλλά χωρίς κάποιο άλμπουμ να θεωρείται αξιομνημόνευτο δείγμα της μουσικής αυτής, συνεχίζουν να υπηρετούν με τιμιότητα το «flat death metal with a common twist», όπως μ’αρέσει να το λέω. Το κοινό τους υποδέχθηκε με θέρμη, οι μουσικοί ανταπέδωσαν με κέφι και αν ο ήχος στα πρώτα τρία κομμάτια ήταν πιο καθαρός (γιατί από ένταση χορτάσαμε), θα είχαμε ένα ακόμα highlight στη βραδιά. Σταδιακά πάντως ο ήχος βελτιώνεται, αναδεικνύοντας τη γκρούβα που, δεδομένα, προσαρτούν οι Kataklysm στο death metal τους –με αποτέλεσμα να αισθανθούμε περισσότερο ευχάριστα, παρά άβολα μέσα στο λιοπύρι του Fuzz. Επιτυχημένες οι επιλογές των “As I Slither” και “The Ambassador Οf Pain” από το Serenity Ιn Fire, ενώ το “In Shadows & Dust” απ’ τον ομώνυμο δίσκο αποζημίωσε τους ουκ ολίγους fans που «καίγονταν» στο μπροστινό διάζωμα.
Περίπου 300 Κανιβαλισταί υπολογίζω ότι ήμασταν όλοι κι όλοι γύρω στις 10.45, όταν ακούστηκε ο μόσχος ο σιτευτός (ο σβέρκος του Corpsegrinder είναι η μισή φυσική παρουσία των Cannibal Corpse επί σκηνής) να ξερνάει τους πρώτους στίχους του “Scourge Οf Iron”. Αναίμακτα –είναι βέβαια αστείο να χρησιμοποιείται αυτή η λέξη στο εν λόγω live– θα φτάσουμε στο πρώτο μεγάλο μακελειό, που ακούει στο όνομα “Stripped, Raped Αnd Strangled”, ενώ ο ήχος έχει βελτιωθεί εξαιρετικά από το support act και έπειτα, αν και θα προτιμούσα κομματάκι πιο ψηλά τα φωνητικά. Το τελευταίο άλμπουμ, A Skeletal Domain, αποτέλεσε σημαντική στροφή στον ήχο των Αμερικανών, όχι γιατί στρογγύλεψαν τις αιχμηρές άκρες τους, αλλά κυρίως διότι αυξήθηκαν έντονα τα hooks ανάμεσα στη γενική καφρίλα. Οπότε λογική θεωρείται και η συνολική αποδοχή των συνθέσεων από το κοινό με τα “Kill Οr Become”, “Sadistic Embodiment” και “Icepick Lobotomy” να εκτελούνται σε σειρά, χωρίς το set να κάνει κοιλιά.
Στο “Addicted Τo Vaginal Skin” που ακολούθησε (η μισή ιστορία του brutal death metal), παρακολουθήσαμε μια τρίλεπτη διατριβή του Alex Webster στο μπάσο, ενώ στα πανέμορφα “The Wretched Spawn” και “Dormant Bodies Bursting” ανακάλεσα στη μνήμη μου τα early 00's και την κατακόρυφη πτώση της δημοτικότητας του ακραίου ήχου, χάριν του εύπεπτου nu-metal. Κάπου εδώ τελειώνουν τα πίσω-μπρος στην απέραντη δισκογραφία των Κανιβάλων και μένει μια ομοβροντία από gore classics για να τελειώσει η βραδιά, όπως πρέπει. “I Cum Blood”, “Unleashing Τhe Bloodthirsty”, “Make Them Suffer” και “A Skull Full of Maggots” συμπληρώνουν τη setlist με άρρωστα riffs και ακόμα πιο παρανοϊκά φωνητικά, κατευθείαν από τις χρυσές εποχές, πίσω στα 1990s.
O Corpsegrinder, ακούραστη μηχανή headbanging (λέγε με τεχνική ανεμιστήρας), προλογίζει το τέλος της συναυλίας και όλοι αναμένουν το προφανές: “Hammer Smashed Face” και τα μυαλά στο μπλέντερ. Η θερμοκρασία χτυπάει κόκκινο στο εσωτερικό του Fuzz και ευτυχώς για την υγεία των λιγότερο νέων, έμεινε μόνο ένα κομμάτι. Το “Devoured By Vermin” σπέρνει ελεγχόμενο πανικό και το μεταλλικό συναυλιακό καλοκαίρι λαμβάνει τέλος.
{youtube}NkB4Opu0a_0{/youtube}
