Η αυλαία της Παρασκευής μας βρήκε κατάκοπους, αλλά ο καλός καιρός φρόντισε να παραμείνει σύμμαχος καθόλη τη διάρκεια του χορταστικού μας τριημέρου. Άλλωστε η βροχή έκανε την εμφάνισή της μεμονωμένα το απόγευμα της Πέμπτης, έτσι ώστε μόνον η μεταμεσονύκτια υγρασία αποτελούσε πρόβλημα για όσους στρατοπέδευσαν τη νύχτα. Τι κι αν το πρωινό ξύπνημα συνοδευόταν από κρύο που διαπερνούσε πέρα ως πέρα τα κόκαλά σου; Η σταδιακή προσαρμογή, μαζί με το γεγονός πως το σημείο του camping μας βρισκόταν σε κοντινή απόσταση από ντουζιέρες και σούπερ μάρκετ, έκαναν τα όποια ψεγάδια να μοιάζουν αμελητέα.
Η δεύτερη Hellfest μέρα ξεκίνησε με τους Γερμανούς (στα χαρτιά) Infestus, μιας και η επιτακτική ανάγκη για ντουζ μας ώθησε να προσπεράσουμε τους Doctor Livingstone, Elder και Prostitute Disfigurement (μεταξύ άλλων). Η παγιωμένη συμμαχία τους με τη γαλλική Debemur Morti ενδέχεται να αποτέλεσε σημαντικό κριτήριο επιλογής, μιας και το εγχώριο στοιχείο φέρει μακρά και πλούσια παράδοση στον μαυρομεταλλικό τομέα. Το γεγονός δε πως αποτελούν one-man μπάντα, στην οποία συμμετέχουν session μουσικοί, ανέδειξε τη χημεία τους ως αναπάντεχα ουσιώδη. Δεν είναι τυχαίο πως το πέρας της εμφάνισης άφησε σχόλια για ένα σύνολο καθόλα συγκροτημένο, ακόμη και από ανθρώπους που δεν είχαν μέχρι πρότινος την παραμικρή επαφή με το υλικό τους.
Οι Wounded Kings έμελλε να κρατήσουν εξίσου ψυχαγωγικά επίπεδα, έστω κι αν καταλήγουν διαμετρικά αντίθετοι σε ύφος. Η αύρα του ακάθαρτου doom metal τους άπλωνε στον χώρο, ενόσω οι άριστα καλοκουρδισμένες κιθάρες ζωγράφιζαν την ατμόσφαιρα με τους πιο ευφάνταστους χρωματισμούς. Δεδομένου πως αποτέλεσαν ένα από τα highlights του Valley, ένα μικρό παράπονο διαγράφηκε για το γεγονός πως δεν τους είχαμε παρακολουθήσει νωρίτερα. Οι ευκαιρίες που δόθηκαν ανά τα χρόνια ήταν ομολογουμένως πολλές, άλλωστε, σε ποικίλα events του εξωτερικού.
Το black metal θα ήταν απείρως πιο ενδιαφέρον αν περισσότερες μπάντες ακολουθούσαν την "A Blaze In The Northern Sky" παραδοχή, αντί να εμμένουν τυφλά στο τετριμμένο πλέον "Transilvanian Hunger". Οι Craft ανήκουν στους εκλεκτούς εκείνους που αντιλήφθηκαν το όραμα, αφουγκράστηκαν την ιδέα και αφομοίωσαν σε πλήρη βαθμό τις αρχετυπικές καταβολές των Bathory και Celtic Frost. Δίχως να αποσχίζονται ή να καταδεικνύουν την παραμικρή διάθεση για πρωτοτυπία, επίτευξαν ό,τι δεν έχει αγγίξει καμία μπάντα στη σύγχρονη ιστορία του black metal. Οι tribute εκφάνσεις τους αναζωπυρώνονται από πηγαία ορμή, μεταλλάσσοντας τη grimness αισθητική στα δικά τους μέτρα.
Βέβαια, οι Craft προχώρησαν πολλά βήματα στη συνέχεια. Δεν είναι τυχαίο πως το "Fuck The Universe" αποτέλεσε το καλύτερο κομμάτι της εμφάνισης, μιας και οι rock-infused Aura Noir διαθέσεις του ενδείκνυνται για ζωντανές αποδόσεις. Το σύνολο της setlist, όμως, παρουσίαζε χαρακτηριστική ομοιογένεια, λίαν συμβατή με τα Terror Propaganda πρότυπα τα οποία έχουν εγκαθιδρύσει. Δεν είναι παράδοξο δηλαδή που το "Void" έμεινε εκτός επιλογής, μιας και η μετα-αποκαλυπτική του αύρα θα εξανεμιζόταν άδοξα στον old-school ορυμαγδό τους.
Η συνέχεια με τους Onslaught επιφύλασσε thrash metal δυναμικές, ισοσταθμισμένες ανάμεσα στους δύο πρώτους δίσκους και στις μεταγενέστερες, comeback δουλειές τους. Ελέω της εξαιρετικής τελευταίας εμφάνισής τους στο An Club, αλλά και της κούρασης που άρχισε να μας καταβάλλει, παρακολουθήσαμε σημαντικό μέρος της απόδοσής τους καθήμενοι στο πυκνό γρασίδι. Η ενεργητικότητά τους παρέμενε ασφαλώς αμείωτη επί σκηνής, δίχως να επιθυμούμε να προσβάλλουμε το ατόφιο σθένος που επέδειξαν. Απλώς, δεν είναι εφικτό σε ένα φεστιβάλ να μένεις διαρκώς σε εγρήγορση, μετρώντας έως και 15 ώρες συνεχώς στο πόδι.
Πριν ακόμη αποκαλυφθεί το οτιδήποτε γύρω από τη ταυτότητα των μελών που συμμετέχουν, οι Γάλλοι "Les Légions Noires" Mutiilation αποτελούσαν ακράδαντα το πιο ομιχλώδες αίνιγμα της δεύτερης Hellfest μέρας. Στο πλευρό του Meyhna'ch μετρήθηκαν οι πρώην συμπαίκτες του στους Sekterum (και νυν, στους Doctor Livingstone), μεταξύ των οποίων στάθηκε και το ολμοβόλο των Arkhon Infaustus στα τύμπανα, ονόματι Azk.6 –κατά κόσμοn γνωστός ως Jonathan Boyer. Οι απορίες, ωστόσο, δεν αφορούσαν τα μέλη, αλλά τον χαρακτήρα που θα υιοθετούσαν, καθώς αποτελεί γεγονός πως οι στούντιο παραγωγές των Mutiilation είναι ανύπαρκτες, σε σημείο που τα τετρακάναλα των Darkthrone φαντάζουν ψηφιακές κονσόλες της Nuclear Blast.
Μπορείτε να κατανοήσετε την έκπληξή μας, λοιπόν, μόλις οι κιθάρες έλαμψαν σαν σωστά ξυράφια, ιδιαίτερα στις φάσεις που έσκιζαν την ατμόσφαιρα με χαρακτηριστική διαύγεια. Ο δε Meyhna'ch επικύρωσε το cult στάτους του, μιας και δεν έχασε ευκαιρία επιβολής, τη στιγμή που τα μακριά του dreadlocks έμοιαζαν ολοένα και πιο νωπά από το αδιάκοπο headbanging. Τα υπόλοιπα μέλη, χωρίς να ακυρώνουμε τον ρόλο τους, είχαν ανάγκη αρτιότερης προετοιμασίας στον τομέα της σκηνικής παρουσίας. Παρόμοιας φύσης πρόβλημα και με τους συμμετέχοντες στους Craft δηλαδή, αν και ο jazzy μπασίστας των Σουηδών συγχωρείται –έπαιζε κάθε μπασογραμμή σε υπερηχητικές ταχύτητες, δίχως να χρησιμοποιεί την υποψία πένας.
Εν συνεχεία, τραβήξαμε μια κοφτή τζούρα από το μπολιασμένο funeral doom των Ahab, πριν προχωρήσουμε στους Σουηδούς death metallers Desultory. Ενδεχομένως η ατμόσφαιρα του υλικού των Ahab να επικάλυπτε νεφελωδώς τον χώρο, αλλά τα "Into Eternity" και "Bitterness" σκοτείνιασαν το Altar, αγγίζοντας μεγέθη προσυλιτιστικού χαρακτήρα. Ξεκινώντας από τις μπετόν αρμέ κιθάρες και την εκτελεστική τους ακρίβεια, για να καταλήξουμε σε πάθος που αντιστοιχεί μόνον σε early 1990s εμφανίσεις, οι Desultory ισοπέδωσαν τη σκηνή, αφήνοντας άναυδους τους λιγοστούς φίλους που πιστά είχαν απομείνει.
Έπειτα από την εκπληκτική εμφάνιση των Mutiilation, όμως, το έτερο μέλος της συντακτικής ομάδας αποφάσισε να προβεί σε διάλειμμα μίας ώρας πριν προχωρήσει στους –εμφανώς καταξιωμένους– folk/viking metallers Finntroll. Το Temple γέμιζε ολοένα και πιο ασφυκτικά όσο περνούσε η ώρα, καθώς ο κόσμος περίμενε ανυπόμονος τους Φινλανδούς, πριν καν το πρώτο μέλος τους πατήσει το πόδι του στη σκηνή. Τα απανωτά stage dive και οι λοιπές ξέφρενες αντιδράσεις έλαβαν χώρα από το πρώτο κιόλας τραγούδι, με τον ήχο και την ενέργεια να αγγίζουν τα μέγιστα σε πρώιμο σημείο της setlist. Προσθέστε επίσης τους μελωδικούς ήχους, τις folk ατμόσφαιρες, αλλά και τα κερατάκια με αυτιά από ξωτικά και θα έχετε τα σημεία-κλειδιά που παρέδωσαν μια εξ ολοκλήρου διασκεδαστική παράσταση.
Όντας δηλωμένος νοσταλγός του grunge ρεύματος υπό την ευρεία έννοια, θα μετρούσα αγαπημένους εκφραστές από τους Mudhoney και τους Green River, μέχρι τους Mad Season και τους Days Οf Τhe New. Οι L7, αν και στέκονται πιο κάτω σε σύγκριση, αποτελούν συγκρότημα που δεν ήλπιζα ποτέ να δω ζωντανά: αντιλαμβάνεστε έτσι την όποια έκπληξη, μόλις αντίκρισα πως περιλαμβάνονται στο billing του Hellfest 2015. Η γεύση που άφησαν, ωστόσο, κατέληγε λίγο στυφή –τόσο, που δεν δίστασα να κατευθυνθώ με αργό βηματισμό προς τη σκηνή του Warzone. Έστω πάντως κι αν η κούραση της στιγμής ήταν περισσότερο από έκδηλη, δεν δύναται να αρνηθεί κανείς πως τέτοιες περιστάσεις αναδεικνύουν διακριτά την εναπομείνουσα μαγεία μιας μπάντας.
Οι Καλιφορνέζοι hardcore εργολάβοι Terror αποτελούν συγκρότημα που επισκέπτεται την Αθήνα ήδη από το τεράστιο Lowest Of The Low, αλλά για απροσδιόριστο λόγο ποτέ δεν έγινα μάρτυρας της live περσόνας τους. Φέροντας τη φήμη της συναυλιακότερης hardcore μπάντας της νέας γενιάς, το στάτους τους κραταιά επιβεβαιώθηκε, αναλαμβάνοντας κάθε ευθύνη για την ομαλή ηγεσία μιας διακριτά επιμεταλλωμένης σκηνής. Μοναδικό παράπονο, ότι η πρωτή αυτή επαφή διαδραματίστηκε στα πλαίσια φεστιβάλ, σε μια μεγάλη σκηνή, με δεδομένη τη μεταξύ μας απόσταση· ενώ τέτοιες μεροκαματιάρικες μπάντες αποδίδουν τα μέγιστα σε μικρούς χώρους, όπου ο κόσμος πολύ απλά δίνει τον καλυτερό του εαυτό.
Όντας δηλωμένος fan των Guns N' Roses, έτρεφα τις αμφιβολίες μου σχετικά με την εμφάνιση του Slash, ελέω της αταίριαστης προσθήκης του –ταλαντούχου, κατά τ' άλλα– Myles Kennedy. Δεν σας κρύβω πως οι πρόσφατοι δίσκοι του Slash με αφήνουν παγερά αδιάφορο, μιας και η στροφή που ακολούθησε στις τελευταίες συνεργασίες του καμία σχέση δεν φέρουν με τη στόφα των GNR, μήτε με το τσαγανό των Slash's Snakepit. Έτσι, η απόφαση να παρακολουθήσουμε ένα σύντομο (έστω) μέρος της setlist αφορούσε παιδικές αναμνήσεις από ημίψηλα καπέλα, τόσο άσπιλες, ώστε αποχώρησαμε με τη λήξη της απόδοσης του κλασικού "You Could Be Mine". Ο Myles Kennedy ομολογουμένως κατέχει αδαμάντινη ποιότητα φωνής, αλλά δεν μένει παρά αποστασιοποιημένα ακίνδυνος, ειδικά για να ερμηνεύσει το επιρρεπές στην αλητεία hard rock των Guns N' Roses.
Οι Autopsy-worshippers Coffins από το μακρινό Τόκυο της Ιαπωνίας δεν αποτέλεσαν διόλου ξένη περίπτωση στις προτιμήσεις μου. Με το Buried Death του 2008 ως κορωνίδα της δισκογραφίας τους, αλλά και με μια εκτενέστατη ανθολογία από προσωπικές και split συμπράξεις, παρέδωσαν βαραθρώδες doom/death metal, υπό τα πιο λασπώδη πρότυπα. Η απόδοσή τους κρίνεται απολαυστική ως σύνολο, τέθηκε όμως σε σύγκριση με παλαιότερες εμπειρίες, μιας και η παρουσία τους στο Afterburner του Roadburn 2011 είχε σχηματίσει εμφανώς θετικότερες εντυπώσεις. Δεν αρνούμαστε πως μείζον ρόλο είχε παίξει τότε το θερμό κλίμα της στιγμής, αλλά, όπως και να έχει, προτιμώ τον Bungo Uchino στην εργολαβία των φωνητικών, αντί του –ομολογουμένως ικανότατου– Jun Tokita.
Η εμφάνιση του Brant Bjork φέρει κοινά σημεία με τους Terror, καθώς στάθηκε και η πρώτη που τον παρακολουθήσαμε ως σόλο καλλιτέχνη. Ομολογώ πως είναι περίεργο να έχει χάσει κανείς όλες του τις επισκέψεις στη χώρα μας, μιας και οι δίσκοι του διέπονται από χαρακτηριστική ποιότητα, ενώ η φυσιογνωμία του παραμένει ακράδαντα εμβληματική. Έστω και με πολλά έτη καθυστέρησης, διαπιστώσαμε με ευχαρίστηση πως κατέχει την τέχνη του vibe σε έκταση που μόνον αυθεντικό μέλος των Kyuss δύναται να κατακτήσει. Άλλωστε οι μερακλίδικες «πενιές» του μύριζαν τόσο καλοκαίρι, όσο και η ακατάσχετη επιθυμία μας για τέντωμα στο γρασίδι υπό την υπόκρουση των πιο fuzzy μουσικών.
Οι Body Count αποτέλεσαν τη δυναμικότερη μπάντα του Hellfest 2015 και ο Ice "muthufakin" T τον πιο ψαρωτικό frontman που έχετε δει ποτέ ζωντανά. Ας προσπεράσουμε δηλαδή το ότι οι εμφανίσεις τους είναι πιο σπάνιες πλέον και από το χιόνι στη Σαχάρα. Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός πως κάθε 5 δευτερόλεπτα εκσφενδονιζόταν και από ένα κορμί ραγδαία στα κεφάλια μας. Το ότι παντού έβλεπες να διαδραματίζεται αδιάκοπο mosh είναι κάτι που ενδέχεται να συναντήσεις και σε άλλες εμφανίσεις, άλλωστε. Όταν όμως ο Ice-T θέλει να προλογίσει κομμάτι, να συναγωνιστεί τον γιο του ή να αφήσει το κοινό απλά να κρέμεται από τα χείλη, του σβήνει ακόμα και «εκτελέσεις» του τύπου "Cop Killer", που θα μπορούσαν (υπό άλλες συνθήκες) να αποτελέσουν το highlight της βραδιάς.
«Πόσων ετών είσαι; 14; Χειροκροτήστε όλοι το 14άχρονο κορίτσι που ήρθε στην πρώτη γραμμή για να δει τους Body Count!», αναφώνησε ο Ice-T, προετοιμάζοντας έτσι κατάλληλα το έδαφος. «Από εδώ και στο εξής, γλυκειά μου, είμαι ο νέος σου θείος. Αν έρθει κανείς, το οτιδήποτε να σου πει, θα του απαντήσεις κοίτα εδώ να δεις, ο Ice-T είναι θείος μου...», πριζώνοντας τους πιο υποψιασμένους για ποιο τραγούδι –αλλά και για τι μακελειό– έπεται να ακολουθήσει. «Γι' αυτό, honey, δεν θα σηκώνεις κουβέντα. Τσαμπουκά να σου πουλήσει κανείς, μόνο τέσσερις λέξεις θα του πεις»: "Talk Shit, Get Shot" και όλη η μπάντα να είναι στο πόδι, κοινό και μέλη να γίνονται σύσσωμοι σα σιδερογροθιά, ενόσω η εκρηκτικότητα ανακτά τα μέγιστα επίπεδα αδρεναλίνης.
Δέκα λεπτά αργότερα, η σύντομη στάση μας στους ZZ Top συνοδεύτηκε από μια ελαφρά απογοήτευση, καθώς οι ιερές γενειάδες φθίνουν όλο και περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου. Τι κι αν η σπίθα των boogie men παιχνίδιζε σε φάσεις, τι κι αν το "Foxy Lady" γέμισε χρώμα τη φεστιβαλική ατμόσφαιρα; Η γεύση κατέληγε ανάμεικτη με τρόπο αρεστό, δίχως όμως να παραβλέπουμε πως διανύουν εμφανώς τα τελευταία έτη της πορείας τους.
Οι βιωματικές εμφανίσεις των Orange Goblin δεν είναι δυνατό να μετρηθούν σε πλήθος, ούτε και σε μεγέθη προσωπικής ικανοποίησης. Η λαχτάρα του κοινού, αλλά και των ίδιων, για μερακλίδικο «σαμπαθικό» metal διατηρεί άρρηκτο έναν δεσμό επικοινωνίας που τερματίζει στο κόκκινο κάθε έννοια arena rock ατμόσφαιρας. Η αλήθεια είναι πως, χάριν της εντεταμένης διαστηριοποίησης τους από την κυκλοφορία του A Eulogy For The Damned, το σύνολό τους μοιάζει να περνά δεύτερη φάση νεότητας. O «πολύς» Ben Ward ειδικά, δύσκολα δύναται πλέον να ηττηθεί ακόμη και από τους δυναμικότερους εκπροσώπους του είδους.
Μια από τις πολλές θεωρίες που έχω υιοθετήσει (και δεν είμαι ο μόνος) είναι πως ο μύθος των Mayhem είναι μεγαλύτερος από τα μέλη που τους απαρτίζουν. Ωσάν να αποτελούν μια ζωντανή οντότητα που λειτουργεί σταθερά, αλλά αυτόνομα από τη φύση των ίδιων των δημιουργών της. Πώς αλλιώς θα εξακολουθούσαν να φαντάζουν εμβληματικοί, παρά τις αλλελάλληλες αλλαγές που έχουν σημειωθεί στη σύνθεση; Οι πιουρίστες, βέβαια, ανέκαθεν θεωρούσαν πως ο χαμός του Euronymous απεδείχθη καταληκτικός, αποτελώντας και το ουσιαστικό τέλος εποχής της μπάντας.
Εντούτοις, η τωρινή περσόνα των Mayhem αφήνει μια στυφή αίσθηση, λες και οι μονάδες της απώλεσαν κάθε έννοια πηγαίου. Οι Nidingr αποτελούν σεβαστό συγκρότημα και ο Teloch είναι ένας καθόλα εξαιρετικός κιθαρίστας, για το όνομα όμως και την ιστορία των Mayhem φαντάζει υπερβολικά λίγος. Δεν θα αρνηθώ βέβαια πως απόλαυσα τη μια ώρα διαρκούς σφυροκοπήματος, σε σημείο πλήρους ακινησίας υπό τη μορφή μιας παγερά άκαμπτης προσήλωσης. Αλλά το δέος έδωσε τη θέση του στην αίσθηση της ικανοποίησης και η υπέρβαση στην τέρψη, που πλέον αγγίζει επίπεδα καθόλα συμβατικά.
Ο δείκτης έδειχνε δέκα παρά, όταν το main stage έλαμψε πλημμυρισμένο από λουλούδια –με τρόπο διόλου τύχαιο. «Fuck Hellfest! We're gonna put some heaven, into Hellfest», αναφώνησε ο Mike Patton, προεξοφλώντας το γεγονός πως οι Faith No More θα επιχειρούσαν να προσαρμόσουν το φεστιβάλ στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Δίχως να παραβλέπω την άφθαστη παρουσία των υπολοίπων, ο αγαπητός frontman αποτέλεσε και τον καταλύτη που απέσπασε το αμέριστο μερίδιο της προσοχής μου. Δεν έχανε ευκαιρία να λάμπει με τη σειρά του διαρκώς, αναπλάθοντας τη φωνή του κατάλληλα μέσα από τις ιδιόρρυθμες απαιτήσεις των ίδιων των τραγουδιών.
Φυσικά, αξίζει να τονίσουμε πως δεν έχασε επίσης την ευκαιρία να επιδείξει τις εκκεντρικές πτυχές της προσωπικότητάς του. Πόσο μάλλον όταν στη διάρκεια του ''Easy'' κατέβηκε από τη σκηνή και, έπειτα από έναν πιθανό(;) διαπληκτισμό με την ασφάλεια, απαλλοτρίωσε το ...πορτοκαλί μπλουζάκι ενός σεκιουριτά! Προφανώς, σε όλο το υπόλοιπο live παρέμεινε ντυμένος ως security, τη στιγμή που τα υπόλοιπα μέλη παρέμεναν όλοι στα λευκά. Ο δύσμοιρος Γάλλος, δε, απέμεινε να κοιτά μονάχος του, απορημένος τι ακριβώς ενδέχεται να συνέβη.
Η εμφάνιση των Scorpions ακολούθησε μιας πραγματικής γιορτής, γιατί μόλις σήμανε 11:00 όλες οι μπάντες έπαυσαν ώστε η μάζα του κοινού να μεταφερθεί σύσσωμη στην ευρύτερη περιοχή του main stage. Μέσα από γιγαντοθόνες και δυνατή μουσική, το Hellfest γιόρτασε τα 10α γενέθλιά του ευχαριστώντας τους οπαδούς, αλλά και προσφέροντάς τους ένα φαντασμαγορικό υπερθέαμα από μια στρατιά πυροτεχνημάτων. Με τη μουσική υπόκρουση να κυμαίνεται από τους Queen μέχρι και τους Slayer, τα ηχεία έπαιζαν στη διαπασών rock/metal επιλογές, ενόσω η ατμόσφαιρα γέμιζε διάχυτη από πολύχρωμους, ζωηρούς χρωματισμούς.
Το στοιχείο-κλειδί όμως, ποιο είναι; Τα πυροτεχνήματα έσκαγαν απόλυτα συγχρονισμένα με την ίδια τη μουσική, λες και ήμασταν μάρτυρες μιας πύρινης χορογραφίας! Το περιγραφέν θέαμα κράτησε 20 ολόκληρα λεπτά, ενόσω οι παιχνιδιάρικες σπίθες ακολουθούσαν τις εναλλαγές, μένοντας πιστές στο μοτίβο των συνθέσεων. Ο δε κόσμος, σύσσωμος, παρέμενε σαν στήλη άλατος, εκφράζοντας επιφωνήματα θαυμασμού έως τη φαντασμαγορική τους λήξη. Οι Scorpions βγήκαν λοιπόν υπό αυτό ακριβώς το σκηνικό, σε μια καθόλα εορταστική ατμόσφαιρα, η οποία ταιριάζει και στη δική τους ιστορία. Μια στιγμαία παύση ήταν αρκετή για τη δυναμική είσοδό τους επί σκηνής, έστω κι αν παρατηρήθηκαν μερικές αναποδιές στον ήχο που ευτυχώς προσπεράστηκαν.
Το φαινόμενο Scorpions το έχουμε βέβαια βιώσει εκτενώς στην Ελλάδα, δεν είναι περίεργο έτσι που αναζητήσαμε άλλες διεξόδους ύστερα από μερικά κομμάτια. Παραδίδοντας εαυτόν σε κάθε αίσθηση που πυροδοτεί τα πιο βίαια ένστικτα, κατευθυνθήκαμε στο Altar και στους Obituary, οι οποίοι ασελγούσαν κατά κόρον με το φλοριδιανό τους death metal. Όποιος τους έχει δει στο παρελθόν γνωρίζει τις αποκρουστικές τους ικανότητες, ιδιαίτερα όσον αφορά τον John Tardy, έναν άσχημο τύπο ο οποίος αφήνει κάθε βράδυ τη σκηνή διάτρητη από τα ραδιενεργά φλέματα που εξαπολύει. Μοναδικό ψεγάδι, δηλαδή, αποτελούσε άλλοτε η παρουσία της lead κιθάρας του Ralph Santolla, τόσο που το αίμα του αντικαταστάτη Kenny Andrews δεν θα μπορούσε παρά να απλώνει λίαν συμβατικά εν συγκρίσει.
Η αυλαία του δεύτερου μέρους κλείνει με τους Venom και Marilyn Manson. Αφενός, οι Venom αποδείχθηκαν μέτριοι στις δύο φορές που τους είχα παρακολουθήσει, αφετέρου ο Marilyn Manson είχε αφήσει μια μάλλον αδιάφορη αίσθηση στο προηγούμενο Hellfest στο οποίο συμμετείχε. Η εμπειρία μας ξεκίνησε τυχαία αυτή τη φορά, με την παρουσία των Venom να εκπλήσσει: ήταν ακμαίοι σε βαθμό μεταμόρφωσης, αλλά και ευδιάθετοι σε αρκούντως ευδιάκριτο σημείο. Η setlist ενίσχυσε μάλιστα τις εντυπώσεις, γιατί αν εξαιρέσουμε μερικά κομμάτια από το νέο πόνημά τους, η βραδιά βασίστηκε συντριπτικά στη περίοδο 1981/1984 –κοινώς, στην πιο δημιουργική εποχή τους.
Ο Marilyn Manson επέδειξε εξίσου ευδιάθετο χαρακτήρα, αν και αυτή τη φορά ήμασταν εν μέρει υποψιασμένοι, ελέω του λίαν αξιοπρεπούς The Pale Emperor. Στο δεύτερο μέρος του set προλάβαμε μόνο κορυφαίες επιλογές με τα "Rock Is Dead", "The Dope Show", "The Beautiful People" και "Antichrist Superstar" να ξεχωρίζουν, ενόσω ο κόσμος τραγουδούσε ή λικνιζόταν αναλόγως του εκάστοτε ρυθμού. Τα σκηνικά υπηρετούσαν τη γνώριμη αισθητική του Manson, η υπόλοιπη βραδιά όμως –από τις δηλώσεις του, μέχρι τις προτροπές του να πετάξουν οι κοπέλες τα σουτιέν τους σε εορτάζον μέλος– είχαν έναν ιδιαίτερα προσιτό τόνο. Να γινόταν να ακούσουμε και το "Coma White" και η βραδιά μας θα κατέληγε με τον πλέον ιδανικό τρόπο...
{youtube}iMpPZXlWlSE{/youtube}
