H καταπληκτική πρώτη μέρα του φετινού Chania Rock και το billing της δεύτερης μέρας, ανέβασαν τις προσδοκίες μου για το Σάββατο. Ανάλογη δε περιέργεια με αυτή που είχα για τους D-A-D, είχα και για τους Sabaton: όχι μόνο γιατί έχω ακούσει (και διαβάσει) εξαιρετικές γνώμες για τα δυνατά τους live shows, αλλά και επειδή τα τελευταία χρόνια είναι ένα από τα πιο hot «σκληρά» ονόματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο –βρίσκονται επομένως στα ντουζένια τους. Και δεν είναι και το πιο συνηθισμένο, όπως γνωρίζουμε, να επισκέπτονται τη χώρα μας συγκροτήματα όταν βρίσκονται στο peak τους…
Με τα παραπάνω στο μυαλό μου, έφτασα στις 17:30 στον Προμαχώνα San Salvatore, ακριβώς τη στιγμή που ξεκινούσαν το set τους οι 1000Dead στη μικρή σκηνή. Υπό ντάλα ήλιο, οι Ρεθυμνιώτες ανέλαβαν το δύσκολο έργο να «ζεστάνουν» τα περίπου 50-60 άτομα που ήταν εκείνη την ώρα μαζεμένα στον χώρο. Το διανθισμένο με τεχνικά στοιχεία και με αρκετά thrash riffs death metal τους μας κράτησε συντροφιά για μισή ώρα. Ο ήχος, όπως και την προηγούμενη μέρα στη μικρή σκηνή, είχε προβληματάκια και ακουγόταν μπουκωμένος –με τα ντραμς μάλιστα να «κατσαρολοφέρνουν». Αξιοπρεπέστατοι, κατά τα λοιπά, κέρδισαν δίκαια το χειροκρότημα των λιγοστών παρευρισκόμενων.
Δεύτεροι βγήκαν οι Ιταλοί Rublood. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το a-la-Moonspell gothic metal τους, παρά το γεγονός πως τρέφω ιδιαίτερο σεβασμό στη μουσική των Πορτογάλων. Ο καλός ήχος μπορεί να στάθηκε στο πλευρό τους, αλλά οι ίδιοι, όντας άνευροι και νωχελικοί στις κινήσεις τους και με παρουσία στατική, έβγαζαν μια αίσθηση πως έκαναν αγγαρεία. Εκτός από το υλικό τους, ακούσαμε και μια διασκευή στο “Policy Of Truth” των Depeche Mode.
Πίσω πάλι στη μικρή σκηνή, κατόπιν, για να παρακολουθήσουμε το ελληνοβρετανικό τρίο των Skandal: heavy rock ύφος, χαβαλετζίδικη διάθεση και φουλ ροκάρισμα. Η ήχος ήταν (ωωω, τι έκπληξη!) μπουκωμένος, αλλά ευτυχώς στην περίπτωση των Skandal λειτούργησε αβανταδόρικα, μιας και πρόσθετε εξτρά βρωμιά στα κομμάτια. Δυστυχώς για εμάς, αναγκάστηκαν να παίξουν μικρό σετ (λιγότερο από μισή ώρα), μιας και οι Rublood –αν πρόσεξα καλά το ρολόι μου– είχαν υπερβεί τον προγραμματισμένο χρόνο. Πολύ καλή και συναυλιακή μπάντα οι Skandal. Θα ήθελα πραγματικά να τους δω σε full set και σε κλειστό χώρο.
Χωρίς να πάρουμε ανάσα, φεύγουμε καρφί για τη μεγάλη σκηνή, όπου οι Flotsam And Jetsam είχαν λάβει θέσεις μάχης, έτοιμοι να εξαπολύσουν thrash ομοβροντίες. Ο ήχος σκίζει και η μπάντα από το Phoenix μπαίνει δυναμικά με το “No Place For Disgrace”, με τους πρώτους σβέρκους να βαράνε κόφτες. Παλιές καραβάνες οι Αμερικανοί, αποδίδουν ιδανικά –σαν καλοκουρδισμένη μηχανή– βασίζουν το σετ τους στα πρώτα τους άλμπουμ και παραδίδουν μαθήματα thrash. Καλύτερα δεν γίνεται! Ο Erik Κ. είναι καταπληκτικός, αποδίδοντας με πάθος τα κομμάτια και αλωνίζοντας συνεχώς στο σανίδι. Ο Michael Gilbert, πάλι, είναι η ήρεμη δύναμη που με την κιθάρα παράγει συνεχώς riffs, ενώ η υπόλοιπη μπάντα βρίσκεται εκτελεστικά σε εξίσου υψηλό επίπεδο. Μεγάλες στιγμές τα “She Took An Axe” και “Dreams Of Death”.
Σειρά των δεύτερων Ιταλών της ημέρας στη συνέχεια: οι Wotan εφόρμησαν στη σκηνή με φόρα και νεύρο, και ξεκίνησαν να μας κερνούν αφειδώς επικό heavy metal. Γερόλυκοι, με πολλά χρόνια στο κουρμπέτι και ίσως με τον καλύτερο ήχο του διημέρου στη μικρή σκηνή (αν εξαιρέσεις την κιθάρα στο μισό του πρώτου κομματιού, η οποία ήταν ανύπαρκτη), απέδωσαν ιδανικά τα τραγούδια τους. Για να είμαι ειλικρινής, εκτεταμένη επαφή με το υλικό τους δεν είχα· αλλά όταν βλέπεις μια μπάντα να κάνει κάτι από καρδιάς και να το νιώθει στον υπέρτατο βαθμό, δεν γίνεται να μη σε κερδίσει…
Ο κόσμος είχε αρχίσει στο μεταξύ να μαζεύεται με μεγαλύτερο ρυθμό, δυστυχώς όμως δεν έφτασε τελικά την προσέλευση της πρώτης μέρας. Μια τέτοια λεπτομέρεια, πάντως, δεν ήταν σε καμία περίπτωση ικανή να πτοήσει τον Gus G. και την παρέα του. Με τη συναυλιακή αύρα που έχει επί χρόνια πια αποκομίσει τόσο με τους Firewind, όσο και δίπλα στον “Madman”, με έναν χαρισματικό τραγουδιστή στο πλάι (Mats Leven), αλλά και με δύο ακόμα ικανότατους παίκτες (Στράτο στο μπάσο και Joe Nunez στα ντραμς), ανάγκασε το κοινό να παραδοθεί άνευ όρων στις ορέξεις του. Τραγούδια των Firewind, από το προσωπικό του σχήμα και όχι μόνο, αποτέλεσαν τον Δούρειο Ίππο με τον οποίον άλωσε τον Προμαχώνα: “World On Fire” από Firewind, “Children Οf The Night” από Dream Evil, “Burn” (από τον επερχόμενο δεύτερο προσωπικό του δίσκο), “Redemption” και “I Am The Fire” από το σχήμα του, ήταν μόνο μερικά από όσα μετέδωσαν απίστευτο παλμό στον κόσμο.
Φυσικά τα σολίδια δεν θα μπορούσαν να λείπουν, με τον Gus G. να δένει κόμπο την κιθάρα του και να τον λύνει σε χρόνο dt. Η ενέργεια ξεχείλιζε, η μπάντα απέπνεε θετικά vibes, τα πυροτεχνήματα προσέθεταν points στο όλο σόου, ενώ το καλύτερο ήρθε στο τέλος… Το όνομα αυτού “Crazy Train” και τα μυαλά στο μπλέντερ, με σύσσωμη την αρένα να ξελαρυγγιάζεται! Συνολικά, η εμφάνιση του Gus G. και της «συμμορίας» του υπήρξε εκπληκτική, μεταδίδοντας στον κόσμο απίστευτα θετική ενέργεια, κάνοντάς τον να διασκεδάσει και να ευχαριστηθεί τη μουσική. Άξιος!!!
Το σκοτάδι είχε ήδη πέσει και η ώρα για την τελευταία πράξη του φεστιβάλ κοντοζύγωνε. Όπως ανέφερα και στην αρχή, όλα αυτά που είχα ακούσει για τους headliners αποτελούσαν τροφή για την περιέργειά μου: θα ήταν καλή η ζωντανή εμφάνιση των Sabaton; Και αν ναι, πόσο καλή; Πριν λοιπόν μπω σε λεπτομέρειες για τα της συναυλίας, οφείλω να καταθέσω πως αυτό που παρακολούθησα για σχεδόν μιάμιση ώρα με ξεπερνά…
Και εξηγούμαι: ό,τι ακολούθησε το “Final Countdown” –που έπαιξε τον ρόλο του intro– ήταν η επιτομή αυτού που ονομάζουμε «live εμφάνιση». Γιατί μπροστά μας δεν είχαμε μια απλή μπάντα. Είχαμε ένα συγκρότημα με αστείρευτη ενέργεια, με απίστευτο ήχο, ακούραστο, επικοινωνιακό, με χιούμορ, να κάνει ό,τι θέλει το κοινό χωρίς όμως να το παρακάνει σε κανένα σημείο· γέμιζαν δε τη σκηνή με την αύρα τους, η οποία θύμιζε εκείνη που συναντούσες σε μεγαθήρια περασμένων δεκαετιών. Υπερβολές, θα μου πείτε. Ίσως, θα σας απαντήσω... Αλλά αν παρακολουθούσατε το ίδιο live κι εσείς, στοιχηματίζω πως το πιο πιθανό θα ήταν να μοιραζόμασταν απόψεις.
“Ghost Division”, “To Hell And Back” και “No Bullets Fly” για ορεκτικό, με το τελευταίο να παίζεται για δεύτερη φορά live στην ιστορία των Sabaton, μιας και έλαβαν σοβαρά υπόψιν τις «απειλές» των Ελλήνων fans, μετά την προ μηνών τελευταία τους επίσκεψη στη χώρα μας, επειδή δεν είχαν παίξει αρκετά καινούργια κομμάτια. Το κοινό ανταποκρίνεται ασφαλώς θετικά σε κάθε κάλεσμα της μπάντας, με τις πρώτες σειρές να έχουν σχεδόν εκστασιαστεί. Η δε απόδοση, απλά δεν υπήρχε! Είχα ήδη αρχίσει να συμμερίζομαι εκείνες τις απόψεις που θεωρούν τους Σουηδούς το πιο «hot thing» της ευρωπαϊκής σκληρής μουσικής αυτή τη στιγμή. Χαβαλετζίδες, πειράζουν ο ένας τον άλλο, χωρίς επ’ ουδενί να παραμερίζουν τα συναυλιακά τους καθήκοντα.
Κάπου μετά το “The Art Of War” κάποιοι από την πρώτη σειρά αρχίζουν να τραγουδούν τη μελωδία του “Swedish Pagans”, την ώρα που ο Joakim Broden (φωνητικά) προλόγιζε το επόμενο κομμάτι. Ως αποτέλεσμα, ο μπασίστας, Pär Sundström πιάνει ένα από τα χαρτιά όπου περιεχόταν τυπωμένη η setlist και το σκίζει, προτρέποντας και τους υπόλοιπους να παίξουν το κομμάτι. Περιττό να αναφέρω τον χαμό και τα sing-alongs τα οποία ακολούθησαν, γεγονός που οδήγησε τον Broden να μας παινέψει ιδιαίτερα. “Soldier Of 3 Armies” για συνέχεια και αφού σχολιάστηκε από τον τραγουδιστή πόσο τα είχαν παίξει οι «Βόρειοι» από τη ζέστη της Κρήτης, περάσαμε στα «σουηδόφωνα» “Gott Mitt Uns” και “A Lifetime Of War”, με τους Sabaton να προβαίνουν σε… δημοψήφισμα, ρωτώντας μας να απαντήσουμε δια βοής για το αν θέλουμε τους αγγλικούς ή τους σουηδικούς στίχους.
Το τέλος του κανονικού σετ ήρθε μετά από μία ώρα και κάτι ψιλά, με τη μπάντα να αποχωρεί από τη σκηνή και να επανέρχεται μετά από ελάχιστα λεπτά για να συνεχίσει τη μεγαλοπρεπή της εμφάνιση. “Night Witches”, “Primo Victoria” και “Metal Crue” είχαν κρατήσει για το encore, με τη μπάλα να χάνεται στο τελευταίο κομμάτι, το οποίο και αποτελεί fan-favorite. Κακά τα ψέματα, βοήθησαν αρκετά και το μπλουζάκι του Broden που έγραφε «For the glory of Hellas!», καθώς και η ελληνική σημαία που φόρεσε σαν μπέρτα. Δεν υπήρχε αυτή η ζωντανή εμφάνιση! Είχα καιρό να παρακολουθήσω ένα τόσο δυνατό και γεμάτο ενέργεια σόου. Ευτυχώς για εμάς, οι Σουηδοί υποσχέθηκαν να μας επισκεφθούν και πάλι σύντομα.
Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής για Ηράκλειο, αδυνατούσα να βγάλω από το μυαλό μου όλα όσα είδα αυτό το διήμερο και πολύ περισσότερο την εμφάνιση των Sabaton. Ήρθαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις για να μας διασκεδάσουν και έφυγαν θριαμβευτές. Δεν θα γράψω όμως τίποτα άλλο, γιατί θα καταντήσω γραφικός και δεν το θέλω. Το μόνο που έχω να πω είναι ένα μεγάλο μπράβο στους διοργανωτές του Chania Rock Festival. Είναι μεγάλη υπόθεση να διοργανώνονται τέτοια δρώμενα και ιδιαίτερα στην επαρχία. Του χρόνου εύχομαι ακόμα καλύτερα…
{youtube}V1EOYmLXodQ{/youtube}
