Αν και τις περισσότερες φορές θυμάμαι αρκετές λεπτομέρειες από τις συναυλίες, από το live των Biohazard στην Αθήνα πριν αρκετά χρόνια δεν μου έχει μείνει τίποτα. Τη φετινή τους όμως εμφάνιση, θα τη θυμάμαι για πάντα!
Πηγαίνοντας προς το An, πέτυχα τους Αμερικανούς να απολαμβάνουν το φαγητό τους σε κοντινή ταβέρνα. Λίγο μετά, τους είδα κι έξω από το club, να βγάζουν φωτογραφίες με οπαδούς και να υπογράφουν εξώφυλλα άλμπουμ. Κατόπιν τους πήρε ένα βανάκι, προφανώς για να πάνε κάπου να χαλαρώσουν μέχρι να έρθει η ώρα της εμφάνισής τους.
Τον δύσκολο ρόλο να ζεστάνουν το κοινό ως εκείνη τη στιγμή, ανέλαβαν δύο εγχώρια σχήματα. Πρώτους είδαμε τους hardcore metallers Furor, που λίγες μέρες πριν έδωσαν στη δημοσιότητα κι ένα καινούργιο τραγούδι, το "Conscious Amnesiac" (από την επερχόμενη κυκλοφορία τους, Architect The Invisible). Το οποίο υπήρξε και το πιο ιδιαίτερο σημείο του σετ τους: καθώς στη στούντιο εκτέλεση συμμετέχει ο Ryan Kirby –των Αμερικάνων Fit For A King– χρειάζονταν κάποιον για ντουέτο. Κι έτσι κάλεσαν επί σκηνής τον τραγουδιστή των Eden Demise, στους οποίους θα παρέδιδαν τη σκυτάλη, ώστε να τους συνοδεύσει στα φωνητικά!
Οι Eden Demise έπαιξαν αγνό hardcore, για περίπου 30 λεπτά. Σε κάθε ευκαιρία, ο τραγουδιστής τους Jon Demise υπενθύμιζε ότι μπορούμε να ακούσουμε το επόμενο τραγούδι και, εάν μας αρέσει, είχαμε τη δυνατότητα να πάμε να το αγοράσουμε από το merch. Είπε όμως και κάτι που, αν και λέγεται πολύ συχνά στις συναυλίες, πιστεύω ότι πραγματικά το εννοούσε: ότι ήταν πραγματικά μεγάλη τιμή για την αθηναϊκή μπάντα που θα μοιραζόταν την ίδια σκηνή με τους Biohazard –κι εκεί μας είπε και λίγα λόγια για τη συνεισφορά τους στον hardcore ήχο.
Και τα δύο support συγκροτήματα έπαιξαν λοιπόν καλά, αλλά, κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι στο An περιμέναμε τους Biohazard. Στο ενδιάμεσο, είχα πιάσει κάγκελο και κουβέντιαζα με την Τζο, τη φωτογράφο μας. Της ανέφερα ότι, για το πρώτο τουλάχιστον τραγούδι, εγώ στη θέση της θα είχα πιάσει θέση πίσω-πίσω και με ρώτησε το γιατί. «Θα δεις», της είπα. Γύρω στις 23:30 όλα ήταν έτοιμα· και με το πρώτο riff, άρχισε η κλωτσοπατινάδα.
Κανονικά το λέμε stage-diving, εγώ όμως το λέω κάγκελο-diving, καθώς οι οπαδοί των Αμερικανών άρχισαν να «πετάνε» από το κάγκελο της σκηνής του An, ήδη μάλιστα από το πρώτο τραγούδι. Στο τέλος του κειμένου μπορείτε να δείτε ένα βίντεο στιγμιότυπο της συναυλίας, απ' όταν παίχτηκε το “Punishment”. Ε, φανταστείτε αυτό το σκηνικό να συμβαίνει επί 70 λεπτά... «Thelw na dw ksylo», μας είπε σε κάποιο σημείο ο Billy Graziadei, αλλά δεν χρειαζόταν καν να το αναφέρει. Είμαι σίγουρος ότι και να μην έπαιζαν τίποτα οι Biohazard, πάλι χαμός θα γινόταν από κάτω!
Τι κι αν ο Graziadei έκανε 2-3 φορές νόημα στον ηχολήπτη να ανεβάσει την ένταση της φωνής, μιας και δεν τον ακούγαμε (εκείνος δεν μπορούσε πάντως να κάνει και πολλά πράγματα); Κανείς δεν έδωσε σημασία σε μια τέτοια λεπτομέρεια, καθώς το κάγκελο-diving δεν σταματούσε. Προφανώς ευχαριστημένοι από την ανταπόκριση αυτή, οι Biohazard μας υποσχέθηκαν ότι δεν θα χρειαστεί να περάσουν πάλι 12 χρόνια για να έρθουν στην Αθήνα: μόλις κυκλοφορήσει λέει η νέα τους δουλειά, θα επιστρέψουν. Πέρασαν μάλιστα και το πολιτικό τους μήνυμα, λέγοντάς μας ότι πρέπει να παλέψουμε και να οργανωθούμε μόνοι μας.
Στο αμιγώς μουσικό επίπεδο, τώρα, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις την καλύτερη στιγμή του συγκεκριμένου live. Εάν δεν κάνω λάθος, έπαιξαν 16 τραγούδια, ανάμεσά τους την κλασική πια διασκευή τους στο “We’ re Only Gonna Die” των Bad Religion, αλλά και ύμνους όπως τα “Tales From The Hard Side”, “Shades Of Grey”, “Howard Beach” και “Punishment”.
Είχαν όρεξη λοιπόν οι Biohazard, δημιούργησαν πώρωση και ο κόσμος κάτω από τη σκηνή ανταποκρίθηκε σύμφωνα με το hardcore «τυπικό». Τι άλλο να ζητήσει κάνεις Πέμπτη βράδυ;
{youtube}wrb1vvpIslI{/youtube}
