(φωτογραφία Bus The Unknown Secretary: Βασίλης Σταυρογιαννόπουλος)
Οι Orchid είναι αμφιλεγόμενο συγκρότημα, για μεγάλο μέρος του κοινού της σκληρής μουσικής, αλλά και για τους κριτικούς. Χαρακτηριστικό είναι ότι πολλοί εξακολουθούν να τους θεωρούν μια tribute Black Sabbath μπάντα, παρότι έχουν πλέον να επιδείξουν μια αξιόλογη δισκογραφική πορεία, στην οποία βέβαια η συγκεκριμένη επιρροή παραμένει παραπάνω από κυριαρχούσα. Παραδέχομαι ότι κάποια από αυτά πέρασαν κι από το δικό μου μυαλό στον δρόμο για το Κύτταρο· πήγαν όμως περίπατο φτάνοντας εκεί.
Τα καλά ξεκίνησαν μάλιστα πριν ακόμα ανοίξουν οι πόρτες, όταν οι Orchid, τελειώνοντας το sound check, βγήκαν από το μαγαζί για να γνωρίσουν τους fans τους! Κάθισαν λοιπόν στα γύρω σκαλιά, έπιασαν κουβέντα με τους διπλανούς τους, ικανοποίησαν πρόθυμα κάθε αίτημα για φωτογραφία και αυτόγραφα, μην παραλείποντας να ευχαριστήσουν προσωπικά κάθε έναν για τη στήριξή του. Νομίζω το πιο ειλικρινές και όμορφο meet & greet που έχω ζήσει…
Με τα πολλά οι πόρτες άνοιξαν και στον πάγκο με το merchandising ξεχωρίζει ένα υψηλής αισθητικής CD, που με έκπληξη αντιλαμβάνομαι ότι είναι της support μπάντας. Οι μέχρι εκείνη τη στιγμή εντελώς άγνωστοι (σε μένα τουλάχιστον) Bus The Unknown Secretary μου κάνουν λοιπόν την καλύτερη εντύπωση, για να μου τραβήξουν στη συνέχεια όλη την προσοχή με την εμφάνισή τους στη σκηνή. Ιδανικό opening για τη συναυλία των Orchid, από ένα συμπαγές σχήμα, το οποίο δείχνει να έχει φάει τα live με το κουτάλι. Όμορφες συνθέσεις (με κορυφαία το “The Cross”), αρτιότατοι μουσικοί και αβίαστη επικοινωνία με το κοινό. Αυτά μπορεί να τα επιβεβαιώσουν και οι headliners, αφού άπαντες στάθηκαν μπροστά στη σκηνή και φάνηκαν να το καταδιασκεδάζουν.
Λίγο αργότερα, κι ενώ οι περίπου 300 θεατές είχαν μπει στο κλίμα για τα καλά, οι πιο πιστοί, σύγχρονοι ακόλουθοι του δρόμου που άνοιξε πριν από 45 χρόνια στο Μπέρμιγχαμ, ήταν πάνω στη σκηνή για να αρχίσει… η λειτουργία! Οργιαστικές ακολουθίες riffs βγαλμένων από τις καλύτερες μέρες του θείου Tony, ένας τραγουδιστής που θυμίζει Ozzy ακόμα και στον τρόπο με τον οποίον κρατάει το μικρόφωνο κι ένας ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό-ς μπασίστας, που θα έκανε τον Geezer περήφανο για την επιρροή που του ασκεί. Όλα τα μέρη συγχρονισμένα στην εντέλεια και συνεπικουρούμενα από τον πολύ καθαρό ήχο, παρέσυραν με ευκολία τον κόσμο στον ρυθμό τους.
Στα 75 λεπτά της επί σκηνής παρουσίας, άπαντες στους Orchid απέδωσαν στο 100% των ικανοτήτων και των αντοχών τους, πράγμα που τους τιμά, δεδομένου ότι η Αθήνα ήταν ένας από τους τελευταίους προορισμούς μιας μεγάλης και κουραστικής περιοδείας. Η setlist περιελάμβανε τραγούδια σχεδόν από όλη τους τη δισκογραφία, ενώ στα πλαίσια της ωραίας τους χημείας με το κοινό δεν χάλασαν χατίρια σε όσες παραγγελιές ζητήθηκαν. Κερασάκι στην τούρτα, η στιγμή που όλοι μαζί τραγουδήσαμε το "Happy Birthday" στον κιθαρίστα Mark Thomas Baker, ο οποίος –σχεδόν συγκινημένος– μας περιέγραψε τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι η περιοδεία θα πέρναγε στην επέτειο αυτή από την πατρίδα των θεών.
Για το τέλος, άλλη μια …καινοτομία! Το live τελείωσε, οι μουσικοί άφησαν τα όργανά τους και, αντί να πάνε προς τα καμαρίνια, κατέβηκαν στο κοινό για να ευχαριστήσουν προσωπικά όσους περισσότερους μπορούσαν για την παρουσία και την ανταπόκρισή τους.
Θέλω να είμαι ειλικρινής. Οι Orchid δεν βρίσκονται εδώ για να αλλάξουν τη μουσική, ούτε προορίζονται να γίνουν το next big thing. Είναι όμως εγγύηση μιας άκρως διασκεδαστικής βραδιάς για τους λάτρεις του ήχου αυτού και, πάνω από όλα, ένα παράδειγμα υψηλού επαγγελματισμού και άψογης συμπεριφοράς για παλιούς και νέους στον χώρο.
Setlist
Bus the Unknown Secretary
Fallen
Masteroid
New Black Volume
The Hunt
The Cross
Withered Thorn
Over the Hills
Orchid
Son of Misery
Mouths of Madness
Eyes Behind the Wall
Capricorn
Helicopters
Silent One
He Who Walks Alone
Wizard of War
Saviours of the Blind
Eastern Woman
{youtube}KWZqvB-fRvw{/youtube}
