Υπάρχουν δύο φυλές στους Eyehategod fans: εκείνη που νομίζει πως προσωποποίηση του γκρουπ είναι ο Mike Williams, όπως νομίζει και ότι οι Black Sabbath είναι ο Ozzy. Η άλλη πάλι φυλή, πιστεύει βαθιά ότι οι Αμερικανοί οφείλουν τα πάντα στον Jimmy Bower, όπως και ότι ο Iommi είναι συνώνυμο των Sabbath. Στη ζωντανή εμφάνιση της Πέμπτης συνυπήρξαν αμφότερες, ως ενιαίο κοινό.
Κάποιοι έβρισκαν συμπαθητικά (έως ξεκαρδιστικά) τα goofy αστεία του «καμένου» frontman, χωρίς να χάνουν από τα μάτια τους την ξεχωριστή του παρουσία. Πρόκειται άλλωστε για μια πολύπαθη καλλιτεχνική φιγούρα, που, όταν τυχαίνει να είναι νηφάλια, μπορεί να σε καθηλώσει με την οπτική της. Αντίστοιχα ο Bower –με τα τσιγαράκια του, τις άγαρμπες «χορευτικές» φιγούρες και τα Νεορλενικά, πάνβαρα riffs– είχε αιχμαλωτίσει τα βλέμματα όσων γουστάρουν πιο πολύ τη rawk 'n' roll πτυχή των Eyehategod. Αυτή ήταν μάλλον που κυριάρχησε στο Κύτταρο, μετατρέποντας το live σε ακόμα ένα υπέροχο swamp party...
Με setlist που ξεπέρασε αρκετά τη μιάμιση ώρα, με ήχο που δονούσε τα θεμέλια του χώρου και με λαό να γνωρίζει καλά το παρελθόν και παρόν του γκρουπ, δεν θα μπορούσε η δεύτερη ζωντανή εμφάνιση των Eyehategod στην Αθήνα να μην αποτιμηθεί ως μία ακόμα μεγάλη συναυλιακή επιτυχία. O Williams, φανερά καταβεβλημένος (από τι μη με ρωτάτε), έδωσε παράσταση: λέγοντας συνεχώς αστεία –inside jokes, βέβαια, με τα οποία γέλαγαν μόνο τα μέλη του γκρουπ– κυρίως όμως φτύνοντας στα μούτρα τους στίχους μιας κοινωνίας σε σήψη (κάτι μου θυμίζει αυτό).
Οι Eyehategod μπήκαν εμφανώς τσαμπουκαλεμένοι, μιας και για έναρξη επέλεξαν την αγριεμένη χαρντκορίλα των “Agitation! Propaganda!” και “Lack Of Almost Everything”· όμως στη συνέχεια έτρεξαν ένα μεγάλο σερί από κλασικές (και μη) sludge κομματάρες, όπως τα "New Orleans Is The New Vietnam", "30$ Bag", “Sisterfucker I&II”, “Zero Nowhere” κ.ά. Με μικρά προβλήματα και αχρείαστες φλυαρίες, υπήρξαν στιγμές κατά τις οποίες η ροή του live διεκοπτόταν συνεχώς. Όμως η πολύ καλή διάθεση των μουσικών και κυρίως η πώρωση του κοινού, δεν δημιούργησαν σκαμπανεβάσματα στο κέφι.
Όταν μάλιστα ήρθαν στην «πίστα» τα “Dixie Whiskey”, "Jack Ass Ιn Τhe Will Οf God", “White Niger” και “Methamphetamine”, το κεντρικό pit πήρε φωτιά. Εξαιρετικά σημαντικό κρίνεται και το γεγονός ότι το ομώνυμο, τελευταίο άλμπουμ του γκρουπ κάνει τρομερό γκελ στο live. Είναι βέβαια, κατά γενική ομολογία, το πιο πιασάρικο υλικό που έχουν γράψει.
Οι Gomgoma που άνοιξαν τη βραδιά, αποτέλεσαν άλλη μια ευχάριστη έκπληξη –από αυτές που επιφυλλάσσει όλο και περισσότερες η ελληνική σκηνή τελευταία. Sludge από το καλό παίζουν τα παιδιά από τη Χαλκίδα. Κι έχουν frontman με προσωπικότητα, ενώ ο εξοπλισμός τους φαίνεται πολύ προσεγμένος (εξ ού και ο καταπληκτικός ήχος τον οποίον είχαν) και τα κομμάτια που έπαιξαν τράβηξαν την προσοχή μου. Τσεκάρετε τα EPs που έχουν διαθέσιμα στη bandcamp σελίδα τους και ανακαλύψτε ένα ακόμα διαμαντάκι.
{youtube}wWJJzgjRFNQ{/youtube}
