Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τις δύο ελληνικές μπάντες που άνοιξαν το live των Dying Fetus, ένιωσα σαν να περπάτησα μια μικρή άβυσσο περιμένοντας το main act. Και ενώ οι Progress Of Inhumanity μετέδωσαν την ορμή τους –έστω για να προθερμάνουν κατάλληλα το έδαφος των εχθροπραξιών που έλαβαν χώρα λίγο αργότερα– οι πιο έμπειροι In Utero Cannibalism εμφανίσθηκαν σκουριασμένοι και άτονοι. Με επίπεδο ήχο στα τύμπανα, δεν κέρδισαν σε κανένα σημείο το κοινό (100% deathsters επισκέφτηκαν το An Club προχθές) και παρότι το φρέσκο υλικό που μας παρουσίασαν φαίνεται να διαθέτει τα στοιχεία μιας ενδιαφέρουσας παραδοσιακής brutal death πρότασης, δεν «έσκισαν» πάνω στο σανίδι. Ελπίζουμε να συνεχίσουν τα live και να αποκτήσουν ξανά τη φόρμα τους.
Με γνώμονα τώρα την πλήρη λεκτική αποτύπωση του δομημένου χάους που προκάλεσαν οι Dying Fetus, ας παραθέσω τις λέξεις «βιαιοπραγία» και «βαρβαρότητα». Το συγκρότημα του John Gallagher προκάλεσε τις σωματικές μας αντοχές, αφού το moshing και το headbanging δεν σταμάτησε ούτε στιγμή, ενώ το τρίο βομβάρδισε κάθε πιθαμή του An με τεχνικό brutal death metal. Και παρότι ο ήχος δεν είχε τη μάξιμουμ έντασή του, ήταν σε όλη τη διάρκεια διαυγής (τα λιγοστά leads ακούστηκαν κανονικά) και –το κυριότερο– παρέμεινε συγκεντρωμένος στις γωνίες που σχημάτιζαν τα ντραμς με τα riffs και όχι τόσο στα φωνητικά των Gallagher/Beasley. Ολοκληρώνοντας την περιγραφή της μουσικής απόδοσης, είναι απαραίτητο να αναφέρουμε τη χαρακτηριστική άνεση και κυρίως τον μηχανικό συγχρονισμό με τον οποίο εκτελέσθηκαν τα πάντα, σε αυτό το ανηλεές μιαμισάωρο.
Η κατάσταση από κάτω ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη. Με παρούσα την πλειονότητα της αθηναϊκής (και όχι μόνο) death metal σκηνής, το An Club πήρε φωτιά. Το pit δεν έκλεισε ποτέ, ουκ ολίγοι κρεμάστηκαν από τους σωλήνες που κρατούν στον τοίχο τα ηχεία, το stage diving θύμισε έντονα τις thrash βραδιές που ζούμε κάθε τρεις και λίγο στον ίδιο χώρο. Γενικότερα ο κόσμος φάνηκε να ξεδίνει, να αποβάλλει την πίεση της εργάσιμης μέρας στην οποία έτυχε να διεξαχθεί το live. Εάν μάλιστα ψάχνετε για κάτι κουρασμένα παλικάρια, σε αυτή τη συναυλία είχαν την τιμητική τους: ο μέσος όρος ηλικίας ξεπερνούσε τα τριάκοντα έτη. Κρίνοντας πάντως από τις αντιδράσεις, καλά κρατιόμαστε...
Οι Dying Fetus διαθέτουν μόνο καλά άλμπουμ στη δισκογραφία τους (3-4 από αυτά θεωρούνται μάλιστα κλασικά του είδους και οι πατέντες τους έχουν αντιγραφεί σκανδαλωδώς στη deathcore σκηνή) και η setlist, από τη στιγμή ειδικά που εμφανίσθηκαν ως headliners για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ήταν χορταστική. Με τις πιο φρέσκες συνθέσεις (από τα Descend Ιnto Deprevity και Reign Supreme) να χαίρουν παρόμοιας ανταπόκρισης με τα 1990s καλούδια, το set δεν παρουσίασε καμία κοιλιά. Ειδικότερα ξεχώρισαν τα "Killing Οn Adrenaline", "Grotesque Impalement", "Pissing Οn Τhe Mainstream", "One Shot-One Kill" και βέβαια το "Praise Τhe Lord (Opium The Masses)", όπου το ελληνικό κοινό ανταπέδωσε με ιδρώτα και αίμα –έστω με μώλωπες, για να μην υπερβάλλουμε.
Ένα επιτυχημένο live από κάθε άποψη, χαιρόμαστε να αναζωπυρώνεται η φλόγα σε σκηνές που φαντάζουν να έχουν ξεφτίσει πια στην ελληνική metal πραγματικότητα. Ραντεβού στους Cannibal Corpse...
{youtube}3ytaZp88RM8{/youtube}
