Θεσσαλονίκη 24/4
του Στέργιου Κοράνα
Δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος γι' αυτό που συνέβη στο Fix Factory Of Sound το βράδυ της Παρασκευής, όπου ο Thurston Moore έδωσε μία από τις καλύτερες συναυλίες της (μέχρι τώρα) χρονιάς, διαψεύδοντας τις μέτριες έως καλές προσδοκίες που είχα προσωπικά για τη βραδιά.
Ανωτέρα βία με εμπόδισε δυστυχώς να βρίσκομαι από νωρίς στον χώρο κι έτσι έχασα τους Alien Mustangs. Εφ' όσον όμως τους έχω ακούσει αρκετές φορές, μπορώ να πω (εκ των υστέρων) ότι ήταν μια πολύ ταιριαστή επιλογή για support της συγκεκριμένης συναυλίας. Από αναφορές φίλων συμπεραίνω δε ότι έπαιξαν τα ρέστα τους, έμαθα μάλιστα ότι ακούγονται όλο και καλύτεροι. Συγγνώμη και συγχαρητήρια μαζί, λοιπόν.
Ο Thurston Moore και η παρέα του βγήκαν στη σκηνή περίπου στις 23.10 και έπαιξαν (μαζί με τα encores) για 1 ώρα και 50 λεπτά. Το κυρίως σετ βασίστηκε περισσότερο στην τελευταία του δουλειά The Best Day, ενώ στα encores ακούσαμε τα “Psychic Hearts” και “Ono Soul” από το πρώτο του σόλο άλμπουμ. Βέβαια, το να πει κανείς πόσα και ποια ακριβώς ήταν τα κομμάτια, αποτελεί λίγο-πολύ εικασία, αφού όλα τα τραβούσαν σε διάρκεια και αυτοσχεδίαζαν διαρκώς. Η συναυλία έμοιαζε λοιπόν περισσότερο σαν ατέλειωτο τζαμάρισμα, εντελώς «σονικγιουθικό» στον ήχο (αναμενόμενο), αλλά σε διαφορετικά επίπεδα από πλευράς συνθέσεων. Σαν να έβλεπες δηλαδή μια πιο απελευθερωμένη πλευρά του Moore, πέρα από τους όποιους συμβιβασμούς χρειαζόταν να κάνει με τους Sonic Youth. Από μια άποψη, ήταν ίσως και καλύτερο live από το να έπαιζε μαζί τους· από την άλλη, βέβαια, και ποιος δεν θα ήθελε να έβλεπε και την Kim Gordon στο πλάι του.
Όσο πάντως εύκολο κι αν είναι να ξεφύγεις από τη νόρμα ενός κομματιού και να το πας αλλού παίζοντάς το ζωντανά, άλλο τόσο (και ίσως περισσότερο) δύσκολο είναι να συνεργαστείς με επιπλέον μουσικούς για να βγει κάτι καλό –κι όχι ένα συνονθύλευμα θορύβων. Σε αυτό λοιπόν οι Thurston Moore Band υπήρξαν άψογοι. Παραδέχτηκα μάλιστα τον Αμερικανό, γιατί έδωσε εμφανώς χώρο και στους υπόλοιπους για να σολάρουν και να «πουν» και τα δικά τους. Δεν μπορείς φυσικά να κάνεις κι αλλιώς, όταν στα ντραμς έχεις τον Steve Shelley από τους Sonic Youth και στο μπάσο τη Debbie Googe από τους My Bloody Valentine...
Εκτός όμως από καλός παίκτης, ο Moore αποδείχθηκε και μια πολύ ευχάριστη παρουσία. Αν και όχι φοβερά ομιλητικός, κέρδισε αμέσως τον κόσμο, έστω και με τα λίγα που είπε, ενώ (μεταξύ άλλων) έκανε αφιέρωση στους απανταχού πολιτικούς κρατουμένους και δέχτηκε κέρασμα μπύρας από το κοινό. Λεπτομέρειες μεν, που σε κάνουν να αισθάνεσαι πιο όμορφα δε.
Η μόνη μου απογοήτευση, αφορά τον κόσμο. Ειλικρινά, περίμενα να γίνεται ο κακός χαμός στο Fix, μιας και μιλάμε για ένα συγκρότημα με έντονη Sonic Youth μαγιά συν μια δόση από My Bloody Valentine. Υπολογίζω όμως ότι το παρών έδωσαν γύρω στα 400 άτομα, πολλοί εκ των οποίων πρόσωπα που βλέπεις συχνά στις ροκ συναυλίες της Θεσσαλονίκης –από την άλλη, αυτοί ήταν που ήρθαν στο live πραγματικά με την ψυχή τους και αποθέωσαν τον Moore και τους συνοδοιπόρους του. Τελικά, όμως, είναι ακριβώς σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις που συνειδητοποιεί κανείς ότι δεν είμαστε καθόλου εναλλακτική πόλη και σαν κοινό λιγοστεύουμε με το πέρασμα του χρόνου...
Αθήνα 25/4
του Ανδρέα Κύρκου
Άτιμο πράγμα η ροκ μυθολογία, ειδικότερα των μουσικών που ήταν «εναλλακτικοί» (πόσο ξεφτισμένη λέξη, μα πόσο καίρια) όταν ακόμα ο προσδιορισμός δεν είχε πάρει σχήμα. Ακόμα πιο άτιμη, όμως, είναι η νοσταλγία. Και το Σάββατο στο Fuzz δεν μπορούσες να είσαι απόλυτα προσηλωμένος στη σκηνή, χωρίς να αναλογίζεσαι και να αναπολείς τους αρχιτέκτονες της no wave σκηνής της Νέας Υόρκης ή τα πυκνά, αδιαπέραστα στρώματα κιθάρας που έριξαν στα θεμέλιά της για να τη χτίσουν. Σε αυτήν την ολιγάριθμη λίγκα ανήκει –αν δεν έχει την πρωτοκαθεδρία– ο Thurston Moore.
Ας μη γελιόμαστε, το κοινό που ήρθε στη συναυλία του, θα έδινε τα πάντα για ένα τραγούδι από το συρτάρι των Sonic Youth. Ακόμα και για ένα b-side. Ελάχιστοι ήρθαν για να ακούσουν τα τραγούδια του The Best Day, το πιο πρόσφατο κιθαριστικό κοκτέιλ που σέρβιρε στα ηχεία μας ο κύριος Moore. Την όρεξη για όσα θα ακολουθούσαν, προσπάθησαν να ανοίξουν οι Callas, όμως δεν τα κατάφεραν: στο τέλος του σετ, δεν χειροκρότησε κανείς. Όχι γιατί ήταν κακοί, απλά ίσως υπερέβαλλαν σε προθέσεις να πείσουν σαν κύριο act. Ή ίσως γιατί οι συγκρίσεις βαραίνουν αρνητικά για σχήματα τα οποία θέλουν να μοιάσουν, αντί να διαφοροποιηθούν. Θα έχουν ωστόσο κι άλλες ευκαιρίες να αποδείξουν τι αξίζουν.
Ο 57χρονος πατριάρχης του κιθαριστικού noise, τώρα, είναι αγέραστος: τον κάνεις 40άρη από μακριά. Εμφανίστηκε δε αθόρυβα, μόνο και μόνο για να εξαπολύσει τον δικό του, λεπτοδουλεμένο θόρυβο λίγα λεπτά αργότερα. Έναν χαρακτηριστικό ήχο που ποτέ δεν μπορεί να ακουστεί αδιάφορος. Το Fuzz ήταν πλέον σχεδόν γεμάτο και αμφιβάλλω αν οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι πήραν καθόλου τα μάτια τους από τη σκηνή και το ψυχεδελικό, διαστημικό μείγμα εικόνων που έπαιζε στον προτζέκτορα.
Επάνω σ' εκείνη, ο Moore εξέφρασε δεξιοτεχνικά την (ερωτική σχεδόν) σχέση του με τις κιθάρες, με μακρόσυρτες εκτελέσεις που άφηναν και μια post-rock μυρωδιά. Με τη Debbie Googe των My Bloody Valentine στο πλάι του, έχτιζε έναν γιγάντιο τοίχο θορύβου σε τραγούδια όπως το "Grace Lake", το "The Best Day", το "Forevermore", το "Detonation", ή στο δυνατό encore με τα "Ono Soul" και "Psychic Hearts". Αγέρωχος, «σημερινός», χωρίς πόζα και καθόλου αύρα από το «χθες», αλλά και με μια δόση συγκαταβατικότητας απέναντι σε μια αναλογική, no wave εποχή· την οποία μπορεί να την ξεπέρασαν οι καιροί, αλλά εξακολουθεί να ζει και ν' αναπνέει στις σκιές.
Αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν 2 ώρες ατόφιας, καθαρτήριας κιθαριστικής μουσικής, χωρίς συγκεκριμένο χρώμα, που ήθελε να συντονιστεί με τους καρδιακούς παλμούς των θεατών κάθε γενιάς. Όσους δεν έχουν (ή δεν έχουν πια) τα δικά τους άθλια punk στέκια να στοιβάζονται, αλλά –ακόμα κι έτσι– θέλουν να εκτονώσουν τις ζωτικές ανησυχίες τους και θέλουν επίσης να μοιραστούν τον trippy ήχο που τυγχάνει να αγαπούν.
Δεν ξέρω σε πόσους μπορεί να απηχήσει η εξάχορδη ευαισθησία του Thurston, ξέρω όμως ότι θα κάνει πιο υποφερτό τον μικρόκοσμο όσων τη μοιράζονται ακόμα, σιωπηρά.
{youtube}UbRYgWizQeY{/youtube}
