Αθήνα 24/4
του Άγγελου Γεωργιόπουλου
Είχα τις ενστάσεις μου για το δυσανάλογα μεγάλο hype που είχε όλον αυτόν τον καιρό δημιουργηθεί στην ημεδαπή για μια καλλιτέχνιδα χωρίς χειροπιαστή δισκογραφική παρουσία, με μόνα εχέγγυα ένα πολύ δυνατό πρώτο δείγμα γραφής –έχουμε δει κι ακούσει αμέτρητους one hit wonders άλλωστε. Ωστόσο πέραν του mega hit "My Love" που αλωνίζει εδώ και αρκετούς μήνες τα ραδιοκύματα κι ενός EP-προπομπού, υπήρχαν ευτυχώς αρκετοί λόγοι για να είναι κανείς αισιόδοξος για το μουσικό ποιόν της μικρής Ολλανδής και για τον επερχόμενο πρώτο δίσκο της.
Οποία σύμπτωσις, λοιπόν, η ημερομηνία κυκλοφορίας αυτού να συμπέσει με το δύο φορές αναβληθέν live της, δίνοντας έναν ακόμη πιο επίσημο και γιορτινό αέρα σε αυτό. Έτσι, η πολυαναμενόμενη για πολλούς συναυλία της έλαβε μέρος σε έναν πολύ μεγαλύτερο χώρο από εκείνον που αρχικά υπολογιζόταν, με τρία παρακαλώ support σχήματα:
-τους σκοτεινά ατμοσφαιρικούς Greeklish Babylon, με τον διοπτροφόρο Παύλο Συνοδινό να έχει ασπαστεί σταδιακά μια α-λα-Steven Wilson σκηνική παρουσία.
-τη φρέσκια ποπ παρουσία της Angelika Dusk, η οποία επίσης βρίσκεται αυτές τις ημέρες στην ευχάριστη θέση να παρουσιάζει το δικό της πρώτο άλμπουμ.
-τους πληθωρικούς και πολυπληθείς Moka Band, κι εκείνους ζεστούς από τη (σχετικά πρόσφατη) πρώτη τους δισκογραφική προσπάθεια.
Οι Βαβυλώνιοι υπήρξαν επομένως οι μόνοι επί σκηνής που έσπασαν το trend του νέου δίσκου. Και παρότι είχαν τον κλασικά άχαρο ρόλο να ζεστάνουν τον Βοτανικό (ο οποίος σημειωτέον γέμιζε με ταχείς ρυθμούς), κατόρθωσαν ευθείς αμέσως να επιβληθούν ηχητικά «διαταράσσοντας την κοινή ησυχία» με το έντεχνο/electro/prog/rock χαρμάνι τους. Καλύτερη στιγμή τους, πέραν του εκρηκτικού τους φινάλε, τα "Νησιά" –από τη συνεργασία τους με τον Νίκο Ζιώγαλα.
Η χάρμα οφθαλμών παρουσία της δεσποινίδας Δασκαλοπούλου που ακολούθησε, έφερε στον αέρα ένα ευχάριστο girly attitude, το οποίο άλλαξε τη δυναμική στον χώρο. Η ίδια έκατσε στα πλήκτρα συνοδεία πλήρους μπάντας κι απέδωσε επίλεκτες στιγμές του νεοαφιχθέντος Marionette, μαζί με ένα ταιριαστά up tempo πέρασμα στο "Video Games" της Lana Del Rey.
Τέλος, οι εκ του Καλλιτεχνείου των Αχαρνών προερχόμενοι Moka Band γέμισαν (κυριολεκτικά) τη σκηνή του Βοτανικού με μια υπερπληθώρα ταλαντούχων μουσικών, που εκτέλεσαν με μαεστρία κομμάτια soul/funk/jazz λογικής, τόσο από τον δίσκο τους Ι, όσο και διασκευές: ξεχώρισε η εκρηκτική εκτέλεση στο "Bang Bang". Ειδική μνεία στη γεμάτη σκέρτσο Γιώτα Δημητρακοπούλου, της οποίας οι φωνητικές ικανότητες διακρίθηκαν.
Η όλη παραγωγή υπήρξε άρτια, με κάθε σχήμα να βγαίνει επί σκηνής στην ώρα του, δεν γίνεται όμως στο σημείο αυτό να παραβλέψουμε την ολίγον τι άσχετη υφολογικά επιλογή των πρώτων δύο support –ασχέτως με την αξιοπρεπέστατη παρουσία τους.
Με τη σκηνή να δέχεται πλέον τη φροντίδα των συντελεστών για την έλευση της Sharon Kovacs, είδαμε να δημιουργείται ένα κατανυκτικό τοπίο γεμάτο χαλιά, ένα γραμμόφωνο, ένα παλαιάς κοπής τηλέφωνο, έπιπλα αντίκα αλλά και διάφορα κεριά τοποθετημένα σε καίρια σημεία. Ο συναυλιακός χώρος ήταν δηλαδή κατάμεστος. Κι όταν η στυλάτη μπάντα της Kovacs βρέθηκε επί σκηνής πλήρης με κρουστά, πλήκτρα, ακορντεόν, βιολί, κιθάρα και μπάσο, δόθηκε το έναυσμα για μια συναυλιακή εμπειρία χωρίς στόμφο και δηθενιές, όπως ίσως θα αναμενόταν από μια ιδιόμορφη περσόνα όπως αυτή της 25χρονης Ολλανδής.
Η Kovacs βρέθηκε στη σκηνή με τη γνώριμη πλέον αρκουδίσια «λεοντή» (sic) να καλύπτει το ξυρισμένο της κεφάλι, γεμάτη ενέργεια και θετική διάθεση, με το πραγματικά εξαιρετικό trip hop του "Diggin" να δίνει το στίγμα. Στη συνέχεια και για την υπόλοιπη ώρα απέδειξε πως όντως έχει τη φωνή και τη δυναμική ενός alternative music icon εν τη γενέσει. Επικοινωνιακά αναφέρθηκε λακωνικά στους μουσικούς της –«these are my strangers»– πριν μιλήσει με περίσσια χαρά για το γεγονός της αυθημερόν κυκλοφορίας του δίσκου 50 Shades Of Black σε 10 χώρες, καθώς και για την πέρα από κάθε προσδοκία της πληρότητα του Βοτανικού.
Όσον αφορά λοιπόν το hype, φάνηκε να δικαιολογεί τον ντόρο γύρω από το όνομά της. Όλα της δε τα τραγούδια αποδείχθηκαν ιδιαιτέρως προσεγμένα ενορχηστρωτικά, εμπεριέχοντας μια γοητευτική σκοτεινιά, αντάξια των επιρροών της. Από αυτές πήραμε μιας πρώτης τάξεως γεύση στις τρεις διασκευές που επιχείρησε: το "Diamonds Are Forever" της Shirley Bassey, το "Seven Day Fool" της Etta James και το "I've Seen That Face Before" της Grace Jones. Όλα έδεσαν αβίαστα με το προσωπικό της ρεπερτόριο, από το οποίο τον υποφαινόμενο εντυπωσίασε ιδιαιτέρως το "When The Lady's Hurt", με τη χρήση του επί σκηνής τηλεφώνου και την ελαφρά παραμόρφωση στη φωνή. Προσωπικά, πολύ θα την ήθελα να ερμηνεύει το τραγούδι τίτλων του νέου James Bond: θα της ταίριαζε γάντι.
Αληθινά ατυχές, ωστόσο, υπήρξε το γεγονός της επανάληψης του "My Love" στο encore –πόσο μάλλον αφού η ίδια η Kovacs ακολούθησε την προτροπή των πιο ζεστών της οπαδών για την εκτέλεση του "Song For Joel", για να αναχαιτιστεί τελικά άκομψα και απροσδόκητα από τον κιθαρίστα της. Δεν βρίσκομαι σε θέση να γνωρίζω τι ειπώθηκε μεταξύ τους, αλλά θεωρώ απαράδεκτο σε έναν τόσο περιορισμένο αριθμό κομματιών να μην είναι σε θέση η μπάντα να φέρει εις πέρας κάθε τραγούδι.
Το μόνο σίγουρο είναι πως το συγκεκριμένο κομμάτι θα ακουστεί ζωντανά και πιθανολογώ πως κάτι τέτοιο θα συμβεί αρκετά σύντομα, σε κάποια από τις επόμενες επισκέψεις της Kovacs στη χώρα μας. Ελπίζω μόνο σε μια παρουσία με μεγαλύτερη διάρκεια, τότε.
Θεσσαλονίκη 25/4
του Στέργιου Κοράνα
Με ανάμεικτες εντυπώσεις φύγαμε το Σάββατο το βράδυ από το Principal. Η Sharon Kovacs απέδειξε πως είναι όντως άξια ερμηνεύτρια, αλλά η πολλή πόζα σκοτώνει τελικά τη μουσική...
Τα πράγματα μάλιστα ξεκίνησαν στραβά ήδη από το support, αφού ναι μεν έπαιξαν σωστά οι Lifelike Portrait οι οποίοι άνοιξαν τη βραδιά, χωρίς όμως την απαιτούμενη συναισθηματική εμπλοκή: τους ξέχασα προσωπικά με το που έφυγαν από τη σκηνή, περίπου στις 11, μετά από ένα σετ που κράτησε κοντά 1 ώρα. Ένα τμήμα βέβαια του κοινού φάνηκε να πέρασε καλά μαζί τους, ωστόσο έλειπε εκείνο το «κάτι» από την αποδόσή τους.
Η Kovacs έκανε μισή ώρα να εμφανιστεί, διάστημα σχετικά αποδεκτό σε σύγκριση με άλλες συναυλίες. Με μόλις μίας ώρας σετ κι εκείνη, ελλείψει ρεπερτορίου, μου άφησε πολλές θετικές, μα και αρνητικές εντυπώσεις. Με την πλάστιγγα να γέρνει προς τις δεύτερες, αφού σκέφτηκα φεύγοντας πως θα προτιμούσα να μην έχω πάει.
Αρχίζοντας από τα θετικά, είναι σαφές ότι διαθέτει ταλέντο. Έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να στα λέει, κάτι ανάμεσα σε τραγούδι και ραπάρισμα (όχι σε όλα τα κομμάτια, αλλά στα περισσότερα), στοιχείο που σε κερδίζει αμέσως. Ξέρει επίσης να κινηθεί στη σκηνή, ενώ επέδειξε και μπόλικη ενέργεια, καθότι 25χρονη. Οι μουσικές της γενικά ήχησαν όμορφες και η μπάντα της την υποστήριξε πολύ καλά: ήταν όλοι τους άξιοι οργανοπαίχτες και ήξεραν να την ακολουθήσουν.
Το βασικό της αρνητικό, η επιδειξιομανία. Όταν δηλαδή την ώρα που χαιρετάς τον κόσμο ανακοινώνεις και τη θέση σου στα charts, αυτοακυρώνεσαι πανηγυρικά... Είναι σαν να διαλαλείς την πραμάτεια σου. Επίσης, όλο το «θεατρινίστικο» σκηνικό το οποίο είχε στηθεί στο Principal –παρότι κάποιοι ίσως το θεωρήσαν ενδιαφέρον– το βρήκα προσωπικά στα όρια της κακογουστιάς. Η υπερβολή βλάπτει. Κι ένα ακόμα χτυπητό γεγονός, ότι ενώ φαινόταν να έχει τη δυνατότητα να κινηθεί και να χορέψει στον ρυθμό, συγκρατιόταν για να μην της φύγει το... γουναρικό από το κεφάλι! Πέτα το στην άκρη και χτυπήσου, κοπέλα μου... Λίγη μετριοφροσύνη πιστεύω λοιπόν πως θα την ωφελούσε περισσότερο, κανείς άλλωστε δεν έγινε σταρ με ένα μόλις τραγούδι.
Το Principal ήταν γεμάτο κόσμο, ακόμα και στο πάνω και πίσω τμήμα του, αν και όχι ασφυκτικά. Έκανε δε μπαμ ότι το κοινό ήταν εντελώς διαφορετικό από ό,τι συνηθίζουμε να βλέπουμε στις θεσσαλονικιώτικες συναυλίες. Πολλοί μάλιστα αποδείχθηκαν μυγιάγγιχτοι: με το ζόρι να κουνηθούν και το βρήκα κρίμα, μιας και στο μεγαλύτερο ποσοστό μιλάμε για πιτσιρικαρία –από το δικό μου ηλικιακό γκρουπ, τους γύρω στα 30, ήταν παρόντες ελάχιστοι. Είχε βέβαια και ορισμένους γύρω στα 50, οι οποίοι έφερναν προς το χίπστερ στυλ (αυτούς μάλλον θα τους χαρακτήριζε ο αγαπητός Στυλιανός Τζιρίτας ως «τραγίκουλες»). Κοινός παρονομαστής όλων, η υπερβολική χρήση smartphones.
Ένα ακόμα αρνητικό σημείο της βραδιάς, ότι οι περισσότεροι είχαν φανερά έρθει για να ακούσουν την Kovacs να τραγουδάει το “My Love” και μόνο αυτό. Στην υπόλοιπη συναυλία, αγρόν ηγόραζαν. Κι ας αποδείχθηκε πως το δημοφιλές χιτ δεν ήταν καν το καλύτερο κομμάτι της Ολλανδέζας: τραγούδησε αρκετά όμορφα πράγματα κατά τη διάρκεια του live, κάποια κλάσεις ανώτερα από αυτό. Απλώς, όχι ραδιοφωνικά...
{youtube}B4CPEeT0ULI{/youtube}
