Σε μία από τις λιγότερο ανθηρές φάσεις της καριέρας τους, οι Saint Etienne απέδειξαν μπροστά στο κοινό που τους συνάντησε στο Fuzz ότι διαθέτουν παραπάνω από ένα πρόσωπο. Τουλάχιστον ότι μπορούν να είναι τόσο «arty», όσο και «party», σύμφωνα με τα λεγόμενα της Sarah Cracknell.
Το πρώτο μέρος της εμφάνισής τους ήταν μια προβολή του ντοκιμαντέρ How We Used To Live του Paul Kelly, με ζωντανή μουσική επένδυση από εννεαμελή μπάντα. Για 70 περίπου λεπτά παρακολουθήσαμε στον προτζέκτορα μια διαχρονική τοιχογραφία του Λονδίνου, από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970, με σκόρπιες και αποσπασματικές εικόνες αρχείου, οι οποίες είχαν κινηματογραφηθεί για διαφημιστικούς λόγους από την κρατική τηλεόραση.
Αυτό που αρχικά διαφαινόταν σαν μια ασύμμετρη και παρωχημένη συρραφή εικόνων από την καθημερινότητα του Λονδίνου, μετατράπηκε σύντομα –με μια προσεκτικότερη ματιά και με συναισθηματικό άξονα την ατμοσφαιρική υπόκρουση– σε έναν ύμνο στους ρυθμούς και στην ψυχολογία μιας πόλης που βρίσκεται σε συνεχή πολιτιστικό και κοινωνικό αναβρασμό από συγκρούσεις γενεών. Μια πόλη, όμως, που συνάμα αποτελούσε πάντα εμπροσθοφυλακή για όλα τα trends και για την ιδέα του «μοντέρνου», σε μια εποχή που η ιστορία δούλευε υπερωρίες. Οι αραχνοΰφαντες συνθέσεις του Paul Wiggs έδιναν έναν τόνο ελεγείας σε ένα παράξενο και μη-συναισθηματικό μνημόσυνο στην εργατική τάξη του μεταπολεμικού Λονδίνου. Και τα φαντάσματα των Μοντάδων, των Cockneys και των Punks, λίγο πριν τη λαίλαπα του Θατσερισμού, υμνήθηκαν με ήπιες μελωδίες, χωρίς έξαρση από ρυθμούς και χυμούς και χωρίς να μας ισοπεδώσουν με ένταση και εντυπωσιασμούς.
Ίσως όμως η ευφορική μελαγχολία που ήθελαν να αποτυπώσουν οι Saint Etienne στο κολάζ αυτό των λονδρέζικων εικόνων να ταίριαζε περισσότερο σε έναν άλλο χώρο: για «καθήμενους» λ.χ., οι οποίοι θα πλήρωναν να δουν αποκλειστικά το συγκεκριμένο θέαμα. Το πρώτο λοιπόν μέρος του πειράματος δεν λειτούργησε, καθώς αποτέλεσε κάτι σαν παρατεταμένη εισαγωγή για ένα κοινό που είχε έρθει για να χορέψει με αγαπημένες επιτυχίες και αναγκάστηκε να υποστεί έναν μακροσκελή πρόλογο.
Η εμφάνιση έτσι της Sarah Cracknell, που φάνταζε σαν έκπτωτη fashion ιέρεια του Swinging London που βλέπαμε νωρίτερα στην οθόνη, και του πλήρους line-up του συγκροτήματος στο δεύτερο μέρος ήταν κάτι σαν λύτρωση για όσους ανυπομονούσαν για greatest hits. Μα και αφορμή να κοπάσει η βαβούρα, το βουητό και τα γνώριμα ενοχλητικά χάχανα, που κάλυπταν τις ήπιες ορχηστρικές στιγμές του πρώτου μέρους.
Ο χρόνος επέτρεψε σχεδόν 10 τραγούδια στους Saint Etienne, με παραδόξως πιο απολαυστικές στιγμές τα πρόσφατα "I’ve Got Your Music" και "Tonight". Τα "Nothing Can Stop Us" και "He’s On The Phone" έφεραν νοσταλγικά χαμόγελα στους παλιότερους (όχι πως υπήρχαν «νεότεροι» στο κοινό...) και η συναυλία έκλεισε στα σίγουρα χέρια του αγαπημένου "Only Love Can Break Your Heart", το οποίο έκανε το κοινό να μειδιάσει και να χορέψει χωρίς αναστολές.
Οι Saint Etienne μπορεί να μην κατάφεραν να δέσουν τα δύο μέρη της συναυλίας και να μην πέτυχαν απόλυτα αυτό που είχαν στο μυαλό τους, όμως πρόσφεραν ό,τι πάντα υπόσχονταν. Αθώα διασκέδαση με μια καθαρή, ολοστρόγγυλη και ζαχαρένια ηλεκτρονική ποπ, για παρέες που αγαπούν να διασκεδάζουν και να χορεύουν, χωρίς να καταρρέουν κάθε ξημέρωμα.
{youtube}ThG6I9KqP5A{/youtube}
