Από τα καλύτερα συγκροτήματα της σύγχρονης και εξαιρετικά αμφιλεγόμενης neofolk σκηνής, οι εκ Λουξεμβούργου ορμώμενοι Rome έδωσαν μια συναυλία που ανταποκρίθηκε στα υψηλά standards των δίσκων τους, αναπαριστώντας πιστά το ζοφερό αλλά με τον δικό του τρόπο όμορφο κλίμα αυτών. Ο Jérôme Reuter, οδηγώντας μια παρέα τριών ακόμη μουσικών, μας πήρε από το χέρι και μας οδήγησε σε ευρωπαϊκής αισθητικής τοπία, όπου η ιστορία και ο πολιτισμός μιας ολόκληρης ηπείρου καθορίζει καίρια το ύφος των ήχων που φτάνουν στ’ αυτιά μας. Πριν όμως γίνει αυτό, μια άλλη μπάντα ανέλαβε να ξεκινήσει τη βραδιά: οι Βρετανοί Joy Of Life.
Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 και ότι η πρώτη τους κυκλοφορία βγήκε το 1984, δεν τους γνώριζα. Η πορεία τους βέβαια όλα αυτά τα χρόνια είναι ασταθής: έκαναν ένα διάλειμμα κάποιων ετών, ενώ η σύνθεση που είδαμε την Παρασκευή στη Death Disco περιείχε από το αρχικό line-up μονάχα τον Gary Carey στα φωνητικά, στο μπάσο και στα τύμπανα (δίπλα του στάθηκε ο Miro Snejdr στα πλήκτρα και στα τύμπανα). Να σημειώσουμε εδώ πως και οι δύο έχουν συνεργαστεί κατά καιρούς με τους Death In June, o δε Carey και σε ένα άλμπουμ των Current 93.
Όπως καταλαβαίνετε, δεν θα χρειαζόταν και πολύ μέχρι να μπει στη συζήτηση το κατά πόσο όλοι αυτοί που εμφανίστηκαν έχουν κάποια σχέση με φασιστικές οργανώσεις –ή σε ποιον βαθμό η ιδεολογία τους, όπως πηγάζει από τη στιχουργική τους, έχει να κάνει με ακροδεξιές θέσεις, ρατσιστικές απόψεις κ.ο.κ. Απ’ όσο πάντως δηλώνουν οι ίδιοι, και ο Jérôme Reuter ιδιαίτερα, δεν επιθυμούν να υπάρχει καμία πολιτική χροιά στη μουσική τους και δεν τους αντιπροσωπεύουν οι φασιστικές απόψεις μερίδας του ακροατηρίου τους. Μάλιστα, κάποτε οι Rome είχαν αρνηθεί να εμφανιστούν σε μια συναυλία παρέα με τους Sol Invictus, όταν διαπίστωσαν ότι είχε κανονιστεί να παίξει ακόμα ένα σχήμα με ακραίες ιδέες.
Αφού λοιπόν καθαρίσαμε με τον ιδεολογικό μανδύα που περιβάλλει τις δύο μπάντες, περνάμε στο live. Οι Joy Of Life, σε πρώτη φάση, δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα: το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής τους ήταν προηχογραφημένο, με έναν φθηνό ηλεκτρονικό ήχο που ελάχιστα μπορούσαν να εμπλουτίσουν επάνω στη σκηνή. Η φωνή του Carey ήταν ενδιαφέρουσα μα δεν θα έλεγα το ίδιο και για τα κομμάτια τους, που αναλώθηκαν σε τυπικές σκοτεινές ασκήσεις ύφους, δίχως να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη προσωπικότητα για να αναδειχθεί. Ο Snejdr, πάντως, φορούσε περούκα αποκριάτικη και γυαλιά των οποίων ο σκελετός άναβε, δίνοντας έτσι μια γκροτέσκα, εύθυμη νότα στο βαρύ κλίμα της μουσικής. Αλλά δεν θα μείνουμε εκεί, η μουσική των Joy Of Life απλά δεν είχε να πει πολλά. Κι ακόμη χειρότερα, έπαιξαν για περίπου 1 ώρα, γεγονός απαράδεκτο για support μπάντα, όπως δεν θα σταματήσω να λέω...
...ειδικά απ’ τη στιγμή που το κυρίως γκρουπ έπαιξε 1 ώρα κι ένα τέταρτο. Ένα χρονικό διάστημα, βέβαια, το οποίο πέρασε απολαυστικά, μιας που η μπάντα του Reuter υπήρξε εξαιρετική, όπως και ο ίδιος εξάλλου. Ο μπασίστας έπαιζε μπάσο με ηλεκτρική κιθάρα(!), κάτι που νομίζω ότι δεν έχω ξαναδεί, ντραμς και πλήκτρα συμπλήρωναν τη σύνθεση, με τον ίδιο τον Reuter να βρίσκεται στην κιθάρα και βέβαια στα υποβλητικά φωνητικά. Ολόκληρο το σετ των Rome ήταν ένα μεγάλο ταξίδι, που δυσκολεύεται να βρει τίτλο και περιγραφή, όπως και η μουσική τους: η neofolk ατμόσφαιρα ήταν ασφαλώς καθοριστική, όμως τα τραγούδια τους ήταν τόσα πολλά πράγματα περισσότερα, ειδικά ακούγοντάς τα ζωντανά. Μεταφρασμένα δηλαδή επάνω στη σκηνή, έχαναν ελάχιστα από τη σκοτεινή υπόσταση των δίσκων, μα ήταν και οπωσδήποτε πιο άμεσα· μπορούσες να έρθεις πιο κοντά τους, αψηφώντας το ψυχρό ύφος που συνήθως τα περιβάλλει.
Ο Reuter, χωρίς να είναι και ο πιο επικοινωνιακός μπροστάρης, είχε μια ευγενική φυσιογνωμία, η οποία σου ενέπνεε εμπιστοσύνη και σε έφερνε σε απόσταση αναπνοής με την Τέχνη του. Ανοίγω παρένθεση εδώ για να πω ότι θα έκανε ακόμη ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση, αν πουλούσε πιο φθηνά τα CD του. Δεν θυμάμαι να έχουν 20 ευρώ σε πάγκο οι δίσκοι άλλου καλλιτέχνη –πιο ακριβά δηλαδή από όσο μπορείς να τους βρεις στο διαδίκτυο ή στην ίδια τιμή με τα δισκοπωλεία, απ’ όπου βγάζουν το κατιτίς τους κι ένα σωρό μεσάζοντες. Στην ίδια τιμή είχαν τα βινύλιά τους και οι White Fence την περασμένη εβδομάδα. Ποιοι, οι White Fence! Νομίζω ότι οι διοργανωτές θα πρέπει να καθοδηγούν τους καλλιτέχνες στο συγκεκριμένο ζήτημα, γιατί έχουμε και κρίση σαν κράτος,, αλλά και κοινή λογική σαν αγοραστές...
Στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας οι Rome παρουσίασαν κομμάτια από το πιο πρόσφατο άλμπουμ A Passage To Rhodesia, χωρίς να λείψουν βέβαια αναφορές και στα υπόλοιπα, ουκ ολίγα τους (το Flowers From Exile ήταν εκείνο με το οποίο τους γνώρισα εγώ, είχαν ήδη τότε προϋπηρεσία στην πιο ακραία ηχητικά και φιλο-ινταστριαλίζουσα Cold Meat Industry). Και παρ' όλες τις διαφορετικές τάσεις που έχουν πάρει κατά καιρούς τα τραγούδια τους, στη συναυλία παρουσιάστηκαν σαν ένα ενιαίο, σφιχτό σύνολο μουσικής, το οποίο εκπροσωπεί το μουσικό όραμα ενός και μόνο ανθρώπου. Κάτι που σαφώς και συμβαίνει, ούτως ή άλλως...
Μοίρασαν τη συναυλία στα δύο περίπου, τερματίζοντας και καληνυχτίζοντάς μας σχετικά νωρίς, για να ακολουθήσει encore που θα πρέπει να διήρκησε όσο και το αρχικό σετ. Παράξενη τροπή, η οποία δεν μείωσε πάντως καθόλου τη συνολικά καλή εικόνα που μας άφησε η εμφάνισή τους. Εύγε στα παλικάρια, θα χαρούμε να τους δούμε ξανά στα μέρη μας!
{youtube}XCrjEPjJp18{/youtube}
