Ο Chris Eckman πέρασε για πολλοστή φορά από τα μέρη μας την περασμένη Παρασκευή. Αυτή η φορά, ωστόσο, ήταν κάπως διαφορετική, καθώς ούτε τους Walkabouts καθοδηγούσε, ούτε επρόκειτο για μια «τυπική» σόλο εμφάνιση. Ήρθε προσκεκλημένος της Μητέρας Φάλαινας Τυφλής, η οποία, με πλήρη σύνθεση, τον συνόδευσε σε τραγούδια από το τελευταίο του σόλο άλμπουμ Harney County, καθώς και στις αναμενόμενες βουτιές στο παρελθόν των Walkabouts.
Κι όταν λέμε για «πλήρη» σύνθεση, το εννοούμε: το αυτοαποκαλούμενο «ωδικό κήτος της πόλης» είναι μια 10μελής ορχήστρα αποτελούμενη από ένα ντουέτο εγχόρδων (η Ειρήνη Συσκάκη στο βιολί και η Μυρτώ Γουζίου στο τσέλο), rhythm section (ο Αντώνης Σταυρόπουλος στο μπάσο και ο Διονύσης Κώνστας στα τύμπανα), ένα τρίο πνευστών (ο Μιχάλης Κραουνάκης στο άλτο σαξόφωνο, ο Σωτήρης Πέπελας στη τρομπέτα και ο Λάμπης Μητσιάκης στο τρομπόνι), τα πληκτροφόρα του Ηλία Καλούδη, τη Δέσποινα Τσελίκα στα δεύτερα φωνητικά και φυσικά τον Διαμαντή Διαμαντίδη σε κιθάρα και φωνή.
Ήταν λοιπόν ένα ζητούμενο το πώς οι συνήθως χαμηλών τόνων συνθέσεις του Eckman θα λειτουργούσαν μέσα σε τόσο γεμάτες ενορχηστρώσεις. Ένα δεύτερο, πιο πρακτικό, ήταν το πώς στην ευχή θα χωρούσαν τόσοι νοματαίοι σε μια τόση δα σκηνή. Και τα δύο έλαβαν καταφατική απάντηση: αφενός το «χίλιοι καλοί χωράνε» αποδείχθηκε επί του πρακτέου αληθές, αφετέρου οι συνθέσεις του Eckman έλαβαν την πρέπουσα υποστήριξη από τη Φάλαινα, αξιοποιώντας –σε γενικές γραμμές επαρκώς– το εύρος των εκφραστικών δυνατοτήτων που υπάρχουν μέσα σε μια μεγάλη ορχήστρα.
Σε τούτο το τελευταίο, μπορούμε βέβαια να βάλουμε έναν μικρό αστερίσκο. Να αναφέρουμε δηλαδή ορισμένες στιγμές κατά τις οποίες το ηχητικό πεδίο γέμισε κάπως ασφυκτικά, καθιστώντας δύσκολη τη διάκριση του ποιος ακριβώς παίζει τι. Λογικό, υπό μία έννοια. Έτσι κι αλλιώς, οι ισορροπίες με τόσα όργανα σε έναν δυσανάλογα μικρό χώρο ήταν εξ ορισμού λεπτές. Και από τη στιγμή που μιλάμε μάλλον για την εξαίρεση, παρά για τον κανόνα, τότε η παρατήρηση ιεραρχείται στην κατηγορία της υποσημείωσης.
Διότι γενικώς το πράγμα λειτούργησε μια χαρά. Το «ωδικό κήτος» ήξερε να χειρίζεται τον όγκο του· ήταν για παράδειγμα αρκετά προσεκτικό ώστε να μην φορτώνει σημεία των συνθέσεων που πραγματώνονται μέσα στη μοναχικότητα του ενός –της μιας κιθάρας και της μιας φωνής (όπως λ.χ. το κομμάτι που άνοιξε το σετ του Eckman, το “Nothing Left To Hate”)· ήταν επίσης αρκετά ουσιώδες όταν οι συνθέσεις το τραβούσαν σε έναν πιο ενεργό ρόλο (λ.χ. στο “Many Moons”).
Σε όλα αυτά βεβαίως προστίθεται και ο πρωταγωνιστής της βραδιάς, ο ίδιος ο Chris Eckman : η ζεστή βραχνάδα της φωνής του και οι απαλοί, αβίαστοι κιθαρισμοί του. Δεν είναι καμιά μουσική ιδιοφυία ο Αμερικανός τραγουδοποιός, μάλλον ποτέ δεν ήταν. Και οι συνθέσεις του είναι γενικά απλές, χωρίς κάτι το φανταχτερό ή το εξωπραγματικό. Έχει όμως ένα «κάτι» το οποίο σε πείθει να κάτσεις να ακούσεις προσεκτικά τις ιστορίες που έχει να σου διηγηθεί, να βρεις –τελικά– πλευρές του εαυτού σου σε αρκετές από αυτές. Και ξέρει πώς να ελίσσεται για να νικήσει την επανάληψη και να την καταστήσει συγκριτικό πλεονέκτημα, εκτρέποντάς την προς τη ζεστή αγκάλη της οικειότητας. Κάτι τέτοιο, αν μην τι άλλο, ήταν από τα δυνατά του χαρτιά ήδη από τα πρώτα χρόνια των Walkabouts. Κι έχω την εντύπωση ότι γίνεται ακόμα πιο άμεσο όσο προχωράμε προς το σήμερα.
Βεβαίως κι οι Walkabouts δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Ακούστηκαν συνθέσεις του πρόσφατου παρελθόντος (τα “Rainmaker Blues” και “Soul Thief” από τον –κατά τα φαινόμενα– τελευταίο δίσκο τους, Travels In The Dustland), όπως επίσης και δύο επιλογές από τη δεκαετία του 1990, το “Tremble” του 1997 και το “The Light Will Stay On” του 1996.
Πριν από αυτή τη σύμπραξη, η Μητέρα Φάλαινα Τυφλή μας έπαιξε τα περισσότερα τραγούδια της περσινής της δουλειάς, Ναυάγια Στη Στεριά. Και εννοείται πως είχε γίνει από εκεί αντιληπτό ότι πρόκειται για μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα, με στιβαρά μετρήματα στο ρυθμικό σκέλος και με όμορφες ισορροπίες στο μελωδικό. Στοιχεία τα οποία έδιναν στην… εγγενώς εξωστρεφή γραφή του Διαμαντίδη την αντίστοιχη «περιποίηση» στην επί σκηνής ερμηνεία της, με το παιχνίδι μεταξύ των υπο-ομάδων εντός του γκρουπ να δίνει στη μουσική μια όμορφη δυναμική. Αντιληπτός όμως έγινε κι εκείνος ο αστερίσκος, καθώς ήταν γενικώς δυσδιάκριτες οι χροιές των τριών πνευστών, ενώ η φωνή της Τσελίκα ουσιαστικά δεν ακούστηκε παρά μόνον πολύ αργότερα, όταν στο προτελευταίο κομμάτι της βραδιάς μπήκε στα παπούτσια της Carla Torgerson για να τραγουδήσει με τον Eckman το “The Light Will Stay On”. Σύγκριση η οποία εκ των πραγμάτων ήταν δύσκολο να μετατραπεί υπέρ της, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει απαραίτητα ότι κάτι πήγε στραβά.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, όλα (ή, τέλος πάντων, η «κρίσιμη πλειοψηφία») πήγαν κατ’ ευχήν και η συναυλία ολοκληρώθηκε λίγο πριν τα μεσάνυχτα, με τον ίδιο τρόπο που ολοκληρώνεται το άλμπουμ της Φάλαινας: με το “Σπίτι”. Και οι παρευρισκόμενοι στο μισογεμάτο Six d.o.g.s. βαδίσαμε για τη συνέχεια, μ’ ένα δικαιολογημένο χαμόγελο στο πρόσωπο…
{youtube}NXzl3oso_vs{/youtube}
