Είναι τόσο βαθιά εγκαθιδρυμένες –σαν από πάντα παρούσες και αναμενόμενες– κάποιες συμπεριφορές που συνδέονται με την εν Ελλάδι συναυλιακή πραγματικότητα (για αλλού ούτε ξέρω, ούτε με πολυενδιαφέρει τι γίνεται), ώστε συνήθως το μυαλό τις παραβλέπει. Έρχονται στιγμές, όμως, που παρακάμπτουν τα εγκεφαλικά «φίλτρα» και αποδεικνύονται ικανές να σου χαλάσουν την εμπειρία. Περί οχλαγωγίας, εν προκειμένω, ο λόγος και για το πώς έπαιξε (κατά την άποψή μου) σημαντικό ρόλο στο να μην είναι η δεύτερη εμφάνιση του Sebastien Tellier στα μέρη μας αυτή που (προσωπικά) περίμενα.
Οι Liebe, βέβαια, που άνοιξαν τη βραδιά, την ξέρουν την κατάσταση καλά και δεν έδειξαν να πτοούνται από το ότι ελάχιστοι στο κοινό τούς παρακολουθούσαν πραγματικά. Ανέβηκαν, έπαιξαν το σετ τους και απήλθαν, επαγγελματικότατα. Τους ήξερα ως ντουέτο, όμως στη σκηνή του Fuzz εμφανίστηκαν ως τρίο, με την κιθάρα του Ηλία Σμήλιου να μπαίνει δίπλα στα σύνθια και το λάπτοπ του Δήμου Ζαχαριάδη και στο λαρύγγι του Γιώργου Μπέγκα. Απέδωσαν επαρκέστατα επιλογές από τα 3 άλμπουμ τους (ανάμεσά τους και το μεγάλο χιτ “Strangers”), αλλά κι ένα καινούριο κομμάτι με τίτλο “Riviera”, ενώ συμπλήρωσαν την κάπως στατική εικόνα τους με βιντεοπροβολές. Το χειροκρότημα που πήραν ήταν μεν χλιαρό, υπήρχαν πάντως μικροί πυρήνες μέσα στο ακροατήριο οι οποίοι και τους στίχους των τραγουδιών ήξεραν, και επευφημούσαν ενθουσιωδώς.
Η ώρα του Tellier ήρθε στις 22:30 (τηρώντας με μεγάλη ακρίβεια το χρονοδιάγραμμα που γνωρίζαμε από πριν). Η μπάντα του ανέβηκε στο σανίδι και ξεκίνησε να παίζει, ενώ όλοι περιμέναμε μια γκράντε είσοδο από τον Γάλλο καλλιτέχνη. Εκείνος, όμως, μάς την είχε φέρει: ήταν αυτός ένας εκ των δύο μουσικών που στέκονταν πίσω απ’ τα πλήκτρα –στο ημίφως που επικρατούσε πολλοί απλά δεν τον πήραμε χαμπάρι! Όταν βέβαια αντιληφθήκαμε την παρουσία του έγινε ένας μικρός χαμός κι εκείνος άρχισε τις... κουλές κινήσεις του, που τον έκαναν να φαίνεται σαν μια διασταύρωση μεταξύ Jack Sparrow, Tony Clifton και χίπη διακτινισμένου από τα 1960s, έτσι όπως ήταν κρυμμένος πίσω από κελεμπία, φουλάρι, καπέλο τζόκεϋ, γυαλιά ηλίου και μακριά γένια.
Η μπάντα του τραγουδοποιού ήταν σαφώς προσανατολισμένη προς μια έντονη ρυθμικότητα εκείνο το βράδυ, καθώς τα τρία από τα τέσσερα μέλη της έπαιζαν αυτής της λογικής όργανα: ένας βαρβάτος ντράμερ στα δεξιά, ένας περιστοιχισμένος από συστοιχίες «κατσαρολικών» κρουστός στα αριστερά κι ένας μπασίστας στο μέσο. Έτσι, όλη η αρμονική και μελωδική ανάπτυξη των συνθέσεων έμενε στα χέρια ενός πληκτρά και του ίδιου του Tellier, ο οποίος χειριζόταν πότε κιθάρα και πότε πιάνο. Τραγουδούσε ασφαλώς κιόλας, αλλά ο ήχος (ή μήπως η δική του απόδοση;) αδικούσε κάπως τον συγκεκριμένο τομέα, κάνοντας τις λέξεις να μην φτάνουν πάντα καθαρά κάτω.
Έπειτα από ένα πολύ δυναμικό ξεκίνημα, ο Tellier έριξε τους τόνους στο δεύτερο μισάωρο από τα συνολικά τρία που κράτησε το κανονικό σετ του, με αποτέλεσμα μια μεγάλη κοιλιά. Δεν έφταιξε για αυτό η περφόρμανς της ορχήστρας (η οποία κυμάνθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα), όσο το ότι ένα μεγάλο μέρος του κοινού –ειδικά από το μέσον του Fuzz και προς τα πίσω– βρισκόταν στον χώρο προφανώς όχι τόσο για να ακούσει, αλλά για να τα πει με τους διπλανούς του (για να μπορεί να λέει μετά ότι ήταν εκεί;). Δεν βοήθησε, μάλλον, και η ανάκρουση σε εκείνο το σημείο τραγουδιών από το φετινό L’ Aventura, που λίγοι φάνηκε να γνωρίζουν. Κάπως έτσι, η όλη φάση άρχισε να χαλάει και ο αρχικός ενθουσιασμός έκανε φτερά από την ατμόσφαιρα της βραδιάς, επανεμφανιζόμενος μόνο κάθε που ο παλαβιάρης Tellier έβγαινε λίγο μπροστά, λέγοντας διάφορα με την αστεία προφορά του ή κάνοντας τις γνωστές φιγούρες του, οι οποίες θύμιζαν κινήσεις ξεχαρβαλωμένης μαριονέτας.
Προς το τέλος, πάντως, έκανε την εμφάνισή της στην αίθουσα μια πιο ομόθυμη κατάσταση, βοήθησαν και τα γνωστά κομμάτια που ακούστηκαν και η ώρα πέρασε γρήγορα. Το τέλος του σετ μάς βρήκε λίγο πριν τα μεσάνυχτα, με το “La Ritournelle”, αλλά το encore ήταν βέβαιο –και πράγματι, η συναυλία πήρε παράταση για ένα τέταρτο, κατά το οποίο ο Tellier εμφανίστηκε ενδεδυμένος μια χρυσή κάπα, αποχαιρετώντας μας με το “Fingers Of Steel”. Ήταν το κλείσιμο μιας καλής συνολικά βραδιάς, η οποία, εντούτοις, μένει στη μνήμη μου συνδυασμένη με μια ανυποχώρητη αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερη.
{youtube}QaaGALG8Slw{/youtube}
