Allah-Las + Social End Products / My Drunken Haze

 

 

O Οκτώβρης έκλεισε για τη Θεσσαλονίκη με μία από τις πλέον αναμενόμενες συναυλίες του 2014, μιας και οι Allah-Las είναι στα πολύ πάνω τους αυτήν την περίοδο. Με ένα φρέσκο δεύτερο άλμπουμ να κινείται σε παρόμοια επίπεδα με το δυνατό τους ντεμπούτο, ήρθαν λοιπόν στο Principal και μας χάρισαν μια όμορφη Παρασκευή. Και δεν οφειλόταν μόνο σ' αυτούς...

 

 

Το support συγκρότημα βγήκε στη σκηνή περίπου στις 22.00. Παρότι το εισιτήριο ήταν (σχετικά) ακριβό, το Principal εκείνη την ώρα είχε ήδη ξεκινήσει να γεμίζει, δείκτης του πόσο έχουν αυξήσει το κοινό τους στην πόλη οι Allah-Las μέσα σε μια διετία. Και οι Αθηναίοι Social End Products ήταν ό,τι πιο ταιριαστό για ν' ανοίξει τη συναυλία τους: ύφος και επιρροές σχεδόν ίδια, θα έλεγα μάλιστα ότι οι «δικοί μας» είχαν και περισσότερα πράγματα στο ρόστερ τους, κυρίως τα πλήκτρα και το φλάουτο. Έπαιξαν πολύ όμορφα, ενώ με εντυπωσίασαν και τα αντανακλαστικά τους σε μια παραλίγο άτυχη στιγμή. Γενικά, οι άνθρωποι το είχαν. Και κυρίως θα ήθελα να αποδώσω τα σέβη μου στον ντράμερ/βασικό τραγουδιστή· το θεωρώ πολύ δύσκολο να κάνεις αυτά τα δύο πράγματα ταυτόχρονα. Μετά το «καθιερωμένο» 45λεπτο, οι Social End Products μας καληνύχτισαν και μπερδεύτηκαν με τον κόσμο για να δουν κι αυτοί τους Καλιφορνέζους.

 

 

Oι πρωταγωνιστές της βραδιάς ανέβηκαν επί σκηνής στις 23.15, με μια μικρή δηλαδή καθυστέρηση. Ορεξάτοι, κατυθείαν στο ζουμί, χωρίς πολλά-πολλά και με αρκετή αυτοπεποίθηση θα έλεγα, αφού έπαιξαν ένα από τα μεγαλύτερα hits τους –το “Busman's Holiday”– μόλις δεύτερο. Ίσως βοήθησε βέβαια και το Jack το οποίο άνοιξαν με το που εμφανίστηκαν, δεν ξέρω...

 

 

Το σετ αποδείχθηκε ισόποσα μοιρασμένο, άλλωστε με δύο μόλις άλμπουμ δεν έχει και πολύ υλικό για να παίξει κανείς. Τα τραγούδια δεν διαφοροποιήθηκαν σχεδόν σε τίποτα από τις στούντιο εκτελέσεις, είναι τέτοιο βλέπετε το είδος που δεν ευνοεί να ξεφεύγεις. Ο κόσμος πάντως χόρευε ασταμάτητα, άρα το ζητούμενο επιτεύχθηκε. Λάθη δεν παρατήρησα, ούτε και συνέβη κάποιο ευτράπελο. Όλα κύλησαν λοιπόν πολύ ομαλά και στο τελείωμα είχαμε και την κλασική εναλλαγή μεταξύ Michaud και Correia στη φωνή και στα ντραμς, για το “Long Journey”. Μετά από το μίας ώρας βασικό σετ, οι Allah-Las έπαιξαν και άλλα 3 τραγούδια για encore και μας αποχαιρέτησαν. Μόλις 1 ώρα και 15 λεπτά η συνολική διάρκεια του λάιβ, όμως ο μόνος τρόπος για να κρατούσε παραπάνω θα ήταν να έπαιζαν ό,τι είχαν και δεν είχαν. 

 

 

Γενικά οι Allah-Las ήταν ευχάριστοι, αλλά δεν έπιασαν την απόδοση που είχα δει απο μέρους τους πέρσι στο Club του Μύλου και με τρέλανε. Σαν κάτι να έλειπε στη φετινή έλευσή τους. Ο κόσμος ωστόσο έδειξε να το καταχάρηκε το λάιβ, με τις πρώτες σειρές ειδικά να μη σταματάνε να χορεύουν ούτε λεπτό. Αξιοσημείωτο δε το γεγονός ότι ήταν από τις λίγες φορές που μια ροκ συναυλία είχε τόσο πολύ γυναικείο πληθυσμό. Συνήθως είμαστε συντριπτική πλειοψηφία οι αρσενικοί...

 

 

 

Για να πω τη μαύρη την αλήθεια, πιο πολύ ενδιαφέρον είχε –στο επίπεδο του αναπάντεχου– το support act των My Drunken Haze, παρά οι Allah-Las. Διότι η εγχώρια μπάντα, αν και έτρεξε με ψυχεδελικές ενορχηστρώσεις ένα μάλλον χιλιοπαγμένο (λυρικό) shoegaze, είχε στο μανίκι της δύο άσσους. 

 

 

Ο πρώτος ήταν η τραγουδίστριά τους· η οποία δεν έχει μόνο καλή φωνή, μα τραγουδάει και σωστά. Δεν βγήκε λοιπόν εκεί πάνω για να εντυπωσιάσει, αλλά για να πατήσει όπως έπρεπε πάνω στις νότες. Είχε βέβαια αρκετό άγχος, όπως φάνηκε στον αποχαιρετιστήριο λόγο της, ακριβώς πριν την τελευταία σύνθεση του σετ –όπου και μας τάραξε στα «και». Η εν λόγω σύνθεση ήταν όμως ο δεύτερος άσσος: το οργανικό (σχεδόν 7λεπτο) τελείωμά της είναι μακράν ό,τι καλύτερο έχω ακούσει από ελληνικό συγκρότημα το τελευταίο διάστημα, ανεξαρτήτως ηχητικού φάσματος, επιδεικνύοντας θαυμάσια άρθρωση στην ενορχήστρωση, μα και μελετημένη ισορροπία μεταξύ 1970s και 1990s αγγλικών καταβολών. Άλλωστε, αν τσεκάρει κάποιος την εικόνα των My Drunken Haze, θα καταλάβει διάφορα από τη σημειολογία του ντυσίματος, του στησίματος, ακόμα και του κουρέματός τους, πάντα σε συνδυασμό με τον ηλικιακό παράγοντα. Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι κινούνται πέρα από προσωπικές εμμονές, σε μια κοινή συντεταγμένη. Πάντα τέτοια να βλέπουμε από τις ελληνικές μπάντες παρακαλώ και όχι αυτισμούς. Δεν είναι τυχαίο ότι η αίθουσα, αν και αδημονούσα για τους Allah-Las, τους χειροκρότησε με ένταση που δεν συνηθίζεται για support acts.

 

 

Θα αναγνωρίσω στους Allah-Las ότι βγήκαν σε ελάχιστο χρόνο επί σκηνής μετά την περάτωση του support σετ. Κάτι πολύ θετικό, καθώς η σαρδελοποίηση στον κάτω χώρο του Fuzz ήταν έντονη, ειδικότερα από το ύψος του μπαρ και προς τα πίσω (χωρίς να υπολείπεται ο εξώστης). Ο κόσμος διασκέδασε, καμία αντίρρηση. Και πολύ καλά έκαναν που χόρεψαν, όχι μόνο στο "Catamaran", αλλά και στα υπόλοιπα τραγούδια. Τα καινούργια μάλιστα από το Worship The Sun έδωσαν και μια νότα διαφορετικού, όχι βέβαια σε επίπεδο αλλαγής ήχου, μα ως προς το ότι πρόσφεραν κάτι νέο σε όσους είχαν ξαναδεί τους Καλιφορνέζους. Ενδιαφέρον όμως είχε και η σύνθεση του κοινού: πρώτον, πολλές γυναίκες· σημάδι της γοητείας που εκπέμπει ο ήχος του συγκροτήματος. Δεύτερον, η παρουσία πολλών παλιών γκαραζόφατσων της Αθήνας, οι οποίοι μάλλον έχουν βρει στους Allah-Las μια γέφυρα με την αναβίωση του γκαραζο-ψυχεδελικού ήχου στα 1980s, έστω κι αν οι Αμερικανοί βαδίζουν περισσότερο προς μια γιεγιέδικη αντίληψη, παρά τους λες σκληροπυρηνικά γκαραζιέρηδες. 

 

 

Οι Allah-Las διέθεταν κέφι στο λάιβ τους, μα και αυστηρό πρόγραμμα: η βραδιά κράτησε 1,5 ώρα μαζί με το encore· λίγο, όταν από κάτω έχεις έναν χώρο σαν το Fuzz φουλαρισμένο για πάρτη σου. Στο "Every Girl" συνέπραξαν με τους My Drunken Haze σε ένα ξεβιδωτικό παραλήρημα με μαράκες, κατά τα λοιπά όμως καμία έκπληξη και καμία έκρηξη. Αν και, κατά πώς φαίνεται, το λάθος είναι δικό μου που περίμενα κάτι τέτοιο από μια μπάντα που αποδίδει γερά μια συγκεκριμένη φόρμουλα. Απλά θα υποσημειώσω, λοιπόν, πως για μένα προσωπικά καταγράφηκε ως μια συναυλία διασκέδασης κι όχι μουσικής. 

 

 

Επίσης, μικρή συμβουλή σε μπαρμπάδες που κάτι θυμούνται από συναυλίες και επανεμφανίζονται με στυλάκι «εγώ στα νιάτα μου κάτι τέτοια τα είχα φάει με το κουτάλι». Εντάξει ρε μαγκίτες, αλλά μην κάνετε τόσο μπαμ ότι σας έφεραν οι γκόμενές σας στους Allah-Las, αλλάξτε τουλάχιστον τον κώδικα... Τζην παντελόνια με τσάκιση στο πλάι, φουλάρια μέσα από πουκάμισα σε στυλ yaught club και πέτσινα που έκαναν μπαμ πως τα φορέσατε επειδή σας είπαν ότι πάτε σε «ροκ» συναυλία και εσάς προδίδουν και εμάς κάνουν να βαριόμαστε με το ύφος 10 καρδιναλίων με το οποίο σουλατσάρατε εντός κι εκτός της αιθούσης –προσπαθώντας, κατά τα άλλα, να μη δείξετε πως δεν ξέρετε πού βρίσκονται οι τουαλέτες.

 

Τελικά, βέβαια, ακόμα και η εμφάνιση τέτοιων τραγίκουλων αποτέλεσε ένδειξη της μεγάλης βεντάλιας κοινού που έχουν οι Allah-Las. Μπράβο τους και το εννοώ 100%. Και μπράβο επίσης για τη θετική, γεμάτη χαλαρότητα και χαμόγελα, ατμόσφαιρα την οποία δημιουργούν επί σκηνής. Αλλά μέχρι εκεί. Όποιος τώρα μου ξαναπεί τίποτα για ψυχεδέλειες κλπ., θα τον εβάλω να δει τον Γαμπρό από το Λονδίνο (την επιχρωματισμένη κόπια). U Know guys, η αυθεντική είναι ασπρόμαυρη, that’s the real stuff...