Η αλήθεια είναι ότι περίμενα καταγεμάτη την αίθουσα του Παρνασσού, πως θα κρεμόμασταν σαν τα σταφύλια από τα θεωρεία και τις απλίκες. Όμως δεν ήταν sold-out το κόλπο, ίσως γιατί πολλοί φοβήθηκαν πως ο Lee Ranaldo ελάχιστα θα απέδιδε μόνος, με μια ακουστική κιθάρα, αυτό που έχουν μάθει –και συνηθίσει– από την πορεία του με τους Sonic Youth. Όχι πως έκαναν λάθος, είχε όμως ενδιαφέρον η βραδιά διότι αν παρακολουθούσε κάποιος τη ροή των κιθαρισμών του θα καταλάβαινε πολλά σημεία αιχμής των ενορχηστρώσεων των Youth. Ακόμα και ο 13χρονος υιός μου βρήκε λ.χ. ότι στο "Keyhole" το σταμάτημα και το arpeggio που ακολούθησε στο μέσον της σύνθεσης θα μπορούσε πολύ άνετα να ανήκει σε Sonic Youth δίσκο (και έχει μόλις ακούσει τα Evol και Goo).
Οπότε είχε ενδιαφέρον σε επίπεδο μουσικό το λάιβ, όπως πάντα έχουν βέβαια ενδιαφέρον οι σόλο προσπάθειες καλλιτεχνών που προέρχονται από μπάντες με βαριά κληρονομιά. Και ο Ranaldo πολύ εύσχημα απεκδύεται τον μανδύα όχι προς χάριν εγωισμού, αλλά για να δείξει ότι με τίποτα δεν θέλει να στηρίζεται σε περγαμηνές. Προτιμά να ανεβαίνει επί σκηνής με αφοπλιστική απλότητα, να μη σε πρήζει με πολλά κυτία παραμορφώσεων, να καλιμπράρει το παίξιμό του στην κιθάρα (η οποία σημειωτέον ήταν χορδισμένη όχι με τον κλασικό τρόπο, μα σε ιντριγκαδόρικο φα και με πολλές ανοιχτές –ακόμα μία συνομιλία με το παρελθόν των Youth) και να μιλά με ουσία ανάμεσα στα τραγούδια, παραδίδοντας ιστορίες της καθημερινότητάς (του).
Να σημειώσω ότι ήταν ευκολάκι τρελό να καταλάβεις τους στίχους: και εξ αιτίας της συνειδητά σωστής εκφοράς λόγου (βλέπε δεν μασάω τα σύμφωνα), αλλά και γιατί –για έναν περίεργο λόγο– ο Lee Ranaldo δείχνει ν' ακολουθεί τα φωνητικά (και πάντα καθαρά) πατήματα του Michael Stipe. Ανά στιγμές έξυνες μάλιστα το κεφάλι σου για να εντοπίσεις τη συνδεσμολογία, άντε όμως να φανταστείς τώρα τον Ranaldo να ακούει R.E.M. στο σπίτι του στο Μανχάταν (μας είπε πως μένει εκεί με την ευκαιρία ενός σχολίου περί του πρόσφατου τυφώνα που χτύπησε τη Νέα Υόρκη και του blackout που ακολούθησε). Όπως γνωρίζετε, δεν είναι εύκολο να κρατήσεις το κοινό μόνο με μία ακουστική κιθάρα, αν δεν είναι αυτός ο τρόπος στον οποίον έχει μάθει. Καταλαβαίνετε επομένως ότι το χειροκρότημα αλλά και η προσοχή που έδωσαν στον Αμερικανό όσοι συγκεντρώθηκαν στον Παρνασσό ήταν πραγματικά μεγάλη κατάκτηση: όντως, ο Ranaldo δεν σε άφηνε να βαρεθείς με την από καρδιάς τραγουδοποιία του.
Είχα αρκετή περιέργεια να δω τους Sancho 003, το ντουέτο των Φώτη Σιώτα & Κώστα Παντελή, καθώς οι μόνες μου μέχρι στιγμής επαφές με το σχήμα ήταν μέσω ηχογραφήσεων. Όμως αυτό που είδα με απογοήτευσε. Πρώτον διότι έγινε φανερό πως το δίδυμο δεν ήταν προετοιμασμένο για λάιβ παράθεση των συνθέσεών του και δεύτερον γιατί είχε ζήτημα στον κώδικα εφαρμογής αυτών επί σκηνής. Όταν το βιολί του Σιώτα έπιανε μπροστά (ελάχιστες φορές για αρκετή ώρα, δυστυχώς) ακούγαμε θαυμάσιους ήχους, με ακριβοθεσία και με σωστότατο ήχο. Αλλά η κιθάρα του Παντελή περισσότερο προσπαθούσε να δείξει ότι μπορούσε να πειραματιστεί, παρά έπαιζε. Περισσότερο δηλαδή άκουσα τον ήχο από τα κουτιά του –και μάλιστα όχι πάντα επιτυχημένα προετοιμασμένο– παρά τον ίδιο πάνω στις χορδές του. Και είναι κρίμα, διότι πρόκειται για εμβριθή παίκτη της εξάχορδης. Επίσης δεν μπορώ να μην επισημάνω κάτι που αντικειμενικά νομίζω φαίνεται άσχημο: δεν γίνεται παραπάνω από το μισό μιας συναυλίας να βλέπουμε την κορυφή της κεφαλής των παικτών. Τι εννοώ; Ότι συνέχεια αμφότεροι οι Sancho 003 ήταν σκυμμένοι σε μια ατυχή στάση πάνω από τα κουτιά παραμόρφωσης, έτσι όπως κάθονταν στις καρέκλες τους. Άσχημη εικόνα. Το λάιβ δεν είναι μόνο ήχος, αλλιώς θα παίζαμε πίσω από κουρτίνες.
Κάπου εδώ θα ξεκινήσουν επίσης και τα καντήλια για ορισμένους ανάμεσα στο κοινό, διότι δεν μπορεί να νοηθεί ως cool, στο όνομα της οποιασδήποτε ελευθεριότητας, να ακούς μπυρόνια να ανοίγουν με τον χαρακτηριστικό μεταλλισμό ενόσω έπαιζε ο Ranaldo. Θα μπορούσαν ν' ανοίγουν την ώρα που έπεφταν τα χειροκροτήματα ανάμεσα στις συνθέσεις, τύπου «άντε να το κάνουμε τώρα να μην ενοχλήσουμε» αλλά η όλη φάση γινόταν επιδεικτικότατα, την ώρα π.χ. που ο Αμερικανός έριχνε τα πρώτα ακόρντα από τα τραγούδια του. Σιγά, μην επαναστατείτε τόσο, θα κλείσουν πάλι τα φρεάτια από τη μαγκιά...
{youtube}--PGNFMdrLg{/youtube}
