Helmet

 

«Μας πήρε μόνο 25 χρόνια μέχρι να έρθουμε», είπε αυτοσαρκαζόμενος το βράδυ της Δευτέρας ο ηγέτης των Helmet, Page Hamilton, ενόσω ο βόμβος στα αυτιά μας καλά κρατούσε από την ανελέητη επίθεση των κιθαριστικών παραμορφώσεων. Άγνωστο πώς, αλλά το επιδραστικό νεοϋορκέζικο συγκρότημα δεν είχε ξαναβρεθεί στη χώρα μας για συναυλία, έστω κι αν ο ίδιος ο Hamilton παραδέχθηκε ότι είχε μείνει στην Ελλάδα έναν ολόκληρο μήνα μια 30αετία πίσω, στις προ Helmet εποχές. Μπορεί λοιπόν το λάιβ της 27ης Οκτωβρίου να κουβαλούσε μαζί του μια διάθεση ταξιδιού στις αναμνήσεις, μην έχετε όμως ουδεμία αμφιβολία: το Κράνος μπορεί ακόμα να ταρακουνάει συναυλιακά venues, με περίσσεια άνεση.

 

 

Αφορμή της φετινής περιοδείας είναι τα 20 κεράκια που σβήνει το Betty, το τρίτο χρονικά δισκογραφικό πόνημα των Helmet. Κάτι που σήμαινε πως θα μας σερβιριζόταν καθ' ολοκληρίαν, με επιδόρπιο ένα ποτ-πουρί από αξιοπρόσεκτες στιγμές των υπολοίπων δίσκων τους. Βλέποντάς τους στη σκηνή δεν μπορούσες ν' αποφύγεις ένα «πω πω, μεγάλωσε ο Page Hamilton», αλλά όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Wilma's Rainbow" οποιαδήποτε αμφιβολία περί της αποτελεσματικότητας του συγκροτήματος ή/και του ηγέτη του διαλυθήκαν ησύχως. Αυτός ο alt-metal οχετός που ξερνάγαν τα ηχεία του An δεν σου άφηνε περιθώρια για αμφισβητήσεις: το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να αφεθείς στην ένταση των riffs και στο ρυθμικό κούνημα του κεφαλιού σου, που είχε αρχίσει δίχως καν να το αντιληφθείς.

 

 

Το An Club δεν είχε γεμίσει ασφυκτικά, πάντως ο κόσμος βρισκόταν σε εκείνο το αριθμητικό σημείο που επαρκούσε και για τη δημιουργία ζεστού συναυλιακού κλίματος και για την άνετη συνύπαρξη με τον διπλανό. Η δε αναλογία ανδρών και γυναικών ήταν εξώφθαλμη: ζήτημα οι γυναίκες να αποτελούσαν το 10% των θεατών, κάτι που σχολιάστηκε και από τον ίδιο τον Hamilton, ο οποίος είπε πως στις συναυλίες τους οι γυναίκες μετριούνται συνήθως στα δάχτυλα του ενός χεριού. Εμείς πάντως ξεπεράσαμε τις 10, οπότε λάβαμε το χειροκρότημά του, όσο ακούγονταν από τα ηχεία γνώριμες μελωδίες του συγκροτήματος σαν τα "Milquetoast" και "Unsung" (με το κοινό να σιγοτραγουδάει το σύνολο των στίχων του)· χώρια το οργιαστικό παραλήρημα του "In The Meantime" και τα φαινόμενα crowd surfing.

 

 

Γύρω στις 12:30, μετά από 1 ώρα και 45 λεπτά συναυλίας, οι Helmet άφησαν τα όργανά τους και απλά χειροκρότησαν ένα κοινό που δεν είχε σταματήσει στιγμή να τους επιδοκιμάζει, να τους παροτρύνει, να τους επευφημεί και να εκστασιάζεται με το τείχος μεταλλικών riffs που μας εξαπέλυσαν –ασταμάτητα και γενναιόδωρα. Είναι κλισέ πλέον η έκφραση, εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό μιας «τίμιας συναυλίας». Από εκείνες δηλαδή που δέχεσαι πως το συγκρότημα το οποίο μόλις είδες έδωσε το 100% των δυνατοτήτων του με σκοπό όχι μία ακόμα είσπραξη, αλλά την ικανοποίηση μιας ομάδας ανθρώπων που το ακολουθεί ακόμα και δύο δεκαετίες μετά.