(φωτογραφία Potergeist: Ελένη Χατζή)
Ακόμη μία συναυλία Paradise Lost, ακόμη μία εμπειρία να θυμάσαι. Ενδεχομένως κάποιοι να παραπονιούνται θερμά που ορισμένα σχήματα μας επισκέπτονται συχνά, αλλά από τη στιγμή που η αγάπη του κοινού για το πρόσωπό τους είναι μεγάλη, δεν βλέπω το λόγο να μη συνεχίσουν να το κάνουν. Οι Paradise Lost διατηρούν ισχυρό τον δεσμό τους με την Ελλάδα από την απαρχή σχεδόν της καριέρας τους, με τις εμφανίσεις τους να παραμένουν πολυάριθμες τα τελευταία 12-13 κυρίως έτη και με την ανταπόκριση του κόσμου να παραμένει αναλόγως μαζική σε κάλεσμα και αριθμό –όπως διαπιστώσαμε και το βράδυ του Σαββάτου στο Stage Volume 1.
Πρώτη μπάντα που πάτησε αυτή τη φορά το πόδι της στο σανίδι ήταν οι Potergeist, με πολύ όρεξη αλλά και με νέο υλικό από τη χρονοβόρα διαδικασία σύνθεσης του επερχόμενου, άτιτλου μέχρι στιγμής, δίσκου τους. Τρομερά ευδιάθετοι, με απώτερο στόχο να κατακτήσουν το ακροατήριο, κυμάνθηκαν στα πλαίσια του southern metal –με τους Down να αποτελούν το ιδανικότερο, βασικό συστατικό της όλης μίξης– έχοντας έναν ιδιαίτερα εκφραστικό frontman να οργώνει τη σκηνή, ενόσω «έφτυνε» κυριολεκτικά, μαζί με τις λέξεις, κάθε σταγόνα νερού ή μπύρας που έπεφτε στο στόμα του. Το σετ κράτησε 40 λεπτά (ιδανικό, δεδομένων των περιστάσεων), ενώ ιδιαίτερη έκπληξη για τον υπογράφοντα αποτέλεσε το νέο κομμάτι που παρουσίασαν, με την έντονα alternative διάθεση του ρεφρέν και με τις μελωδικές γραμμές του να ηχούν κάλλιστα πιασάρικες, από την πρώτη κιόλας ακρόαση.
Ενδεχομένως η επιλογή των Potergeist ως support act να φάνηκε παράδοξη, από τη στιγμή που ο ήχος τους μετρά χιλομετρική διαφορά σε σχέση με το ιδίωμα που εγκαθίδρυσαν οι Paradise Lost. Οι αντιδράσεις, ωστόσο, μαρτυρούν πως ο κόσμος τους απόλαυσε σύσσωμος, ενώ οι όποιες κουβέντες στα απανταχού πηγαδάκια επιβεβαίωναν πως παρακολουθούσαμε ένα πολλά υποσχόμενο σχήμα. «Ευχαριστούμε ρε», έτσι λιτά και απέριττα έκλειναν οι Αθηναίοι τα κομμάτια τους απευθυνόμενοι προς το κοινό, με κάθε τζούρα μεταλλικού southern να κατεβαίνει προς τέρψη των παρευρισκόμενων, σε μια εμφάνιση η οποία κέρδισε το πιο θερμό χειροκρότημα.
Μισή ώρα μετά το πέρας της εμφάνισής τους, και ύστερα από αρκετή προσπάθεια στη δοκιμή των οργάνων από πλευράς crew, οι κουρτίνες έκλεισαν για να ανοίξουν κατόπιν ξανά, με το σκουρόχρωμο βελούδινο μοτίβο τους να συνοδεύει τους Paradise Lost στη σκηνή. Χωρίς να χάσουν χρόνο, μπήκαν μάλλον μουδιασμένα με το "Mortals Watch The Day", με την κιθάρα του Aaron Aedy να ηχεί μάλλον χαμηλά, δεδομένης της έντασης των υπόλοιπων οργάνων. Η συνέχεια ευτυχώς έμελλε να είναι διαφορετική: τα ηλεκτρονικά samples του "So Much Is Lost" έδωσαν ιδιαίτερο χρώμα στην ατμόσφαιρα, ενόσω το κοινό σύσσωμο τραγουδούσε «all of my life is changing, always some rearranging». Στα καπάκια, έρχεται η αναγγελία του "Remembrance" και αυτό ήταν! Ο κόσμος ξέσπασε σε ζητωκραυγές, με το τραγούδι στις μπροστινές σειρές να δυναμώνει –τόσο, ώστε σχεδόν κάλυπτε τις λέξεις του Nick Holmes.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε την περιγραφή βήμα προς βήμα, για όλο το πέρας της εμφάνισης, αλλά το clue καταλήγει ένα και απλό: οι Paradise Lost αντιμετώπισαν κάποια προβλήματα στην αρχή, μα η έντονα θερμή σκηνική τους παρουσία, η εμφανώς ευδιάθετη στάση τους (με τον Nick να κάνει συνεχώς αστεία σχόλια) και η ιδιαίτερα δυναμική απόδοση από το δεύτερο κομμάτι και ύστερα, τους βοήθησε να υπερβούν τις όποιες δυσκολίες. Και το τραγούδι, τα ρυθμικά παλαμάκια και το χειροκρότημα εξαπλώνονταν όλο και περισσότερο, κατά μήκος και πλάτος μιας αρένας που έζησε τη στιγμή μέχρι το τελικό δευτερόλεπτο.
Και εδώ αξίζει να εξυμνήσουμε τις επιλογές του σετ. Ναι, έλειψαν κλασικά τραγούδια, όπως τα "Embers Fire" και "True Belief". Ναι, η διάρκεια του σετ ήταν απελπιστικά μικρή, ίσως η μικρότερη μέχρι στιγμής σε headline εμφάνισή τους στην Ελλάδα: δεν νομίζω πως θα έβλαπταν κανέναν δυο-τρία κομμάτια παραπάνω. Οι επιλογές, ωστόσο, στάθηκαν κάλλιστα «οπαδικές», περιλαμβάνοντας πολλά τραγούδια τα οποία δεν παίζονται συχνά –μερικά μάλιστα από αυτά δεν έχουν παιχτεί ποτέ στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια. Προσωπικά παρακολουθώ τους Paradise Lost ζωντανά σε Ελλάδα και εξωτερικό ανελλιπώς από το 2002 και έπειτα και στις 10 (ή περισσότερες) φορές που τους έχω δει δεν είχα ακούσει ποτέ τα "Mortals Watch The Day", "Gothic" και "Rotting Misery". Χαρακτηριστικά, επίσης, όσες φορές τους απόλαυσα (με εξαίρεση μία ή δύο εμφανίσεις), είχαν σταθερά συμπεριλάβει κάποιο παλιό, ξεχασμένο κομμάτι προς τέρψη των οπαδών. Και το να ανανεώνεις τη setlist σου είναι μεγάλη υπόθεση, σε έναν χώρο όπου τα περισσότερα σχήματα σερβίρουν ξαναζεσταμένο φαγητό. Παρά τις μικρές διάρκειες των τελευταίων σετ, αυτό είναι λοιπόν κάτι που πρέπει κάποιος να το αναγνωρίσει στους Βρετανούς.
Θριαμβευτική εμφάνιση επομένως, αν και όχι χωρίς κάποια μικρά παρατράγουδα. Αναφέρομαι φυσικά στην αφόρητη ζέστη που επικρατούσε στο Stage Volume 1, με την ανοιχτή οροφή να συμβάλλει ελάχιστα στον σωστό εξαερισμό του χώρου και με τη πλειονότητα των παρευρισκομένων να έχει κυριολεκτικα λιώσει κατά τις δυόμιση ώρες διάρκειας της βραδιάς. Αν δεν υπήρχε το λογικό εισιτήριο (της τάξης των 23 ευρώ) ενδεχομένως να γκρίνιαζα περισσότερο, παρότι κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να αποτελεί κριτήριο για αυτονόητα παρεχούμενες υπηρεσίες, όπως ένα σωστό σύστημα κλιματισμού. Ευελπιστούμε η κατάσταση να βελτιωθεί και οι επόμενες συναυλίες στο Stage να έχουν τις πλέον κατάλληλες συνθήκες διεξαγωγής. Προσωπικά, θα συνεχίσω να ελπίζω σε νέες οπαδικές προσθήκες από πλευράς Paradise Lost, του τύπου "Christendom", "This Cold Life" και "Permanent Solution"...
Setlist:
Mortals Watch the Day
So Much Is Lost
Remembrance
Gothic
Enchantment
Faith Divides Us - Death Unites Us
Tragic Idol
Isolate
Say Just Words
Encore:
Rotting Misery
One Second
Erased
Over the Madness
Encore 2:
The Last Time
{youtube}mH_CWQNZ4RM{/youtube}
