Είμαι από τους λίγους που τους αρέσουν οι Sepultura με τον Derrick Green στα φωνητικά. Έχω αποδεχθεί ότι υπάρχει ζωή και δίχως τα αδέλφια Cavalera, και ειδικά οι τελευταίες κυκλοφορίες των Βραζιλιάνων μου άρεσαν πάρα πολύ, ενώ τους έχω δει κι αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, σε επίπεδο ζωντανών εμφανίσεων. Οπότε πήγα στο Stage Volume 1 ξέροντας λίγο-πολύ τι θα δω. Φτάνοντας τώρα εκεί, ήταν σαν να βρισκόμουν σε συνάντηση παλιών συμμαθητών, καθώς με τους περισσότερους γνωριζόμασταν φατσικά μεταξύ μας. Δεν περίμενα βέβαια και μεγαλύτερη προσέλευση· οι Sepultura είχαν ξανάρθει πριν από 2 χρόνια, την ίδια ημέρα έπαιζαν και οι Neurosis στο Fuzz και φυσικά υπάρχει πάντα το μόνιμο σλόγκαν: αυτοί ΔΕΝ είναι οι Sepultura!
Ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στη setlist είδα ότι θα ξεκινούσαν με τραγούδια από τις τελευταίες τους κυκλοφορίες, για να παίξουν στη συνέχεια μερικά από τα παλιά τους. Πίστευα έτσι ότι στην αρχή ο κόσμος θα ήταν μαγκωμένος. Και όμως! Έγινε ένας μικρός χαμός στο κοινό ήδη από το εναρκτήριο “The Vatican”, αλλά κι αμέσως έπειτα με το “Kairos”. Μπορεί λοιπόν να ήμασταν λίγοι, αλλά ήρθαν οι φανατικοί. Οπότε πέσανε μπίρες από τα χέρια λόγω σπρωξιμάτων και είδαμε headbanging, moshing και γενικά ό,τι συμβαίνει σε thrash συναυλίες. «Υπάρχουν άτομα –ονόματα δεν λέμε– που για εμάς λένε συνεχώς σκατά, αλλά εμείς είμαστε εδώ γιατί εμείς είμαστε οι Sepultura!», μας είπε πριν από το “Propaganda” o Derrick Green. Μια δήλωση που σηκώνει μεγάλη κουβέντα –και δεν είναι και της παρούσης να την αναλύσουμε. Ο κόσμος πάντως τη δέχτηκε με χειροκροτήματα, και οι Βραζιλιάνοι συνέχισαν παίζοντας μερικά ακόμα από τα νεότερά τους τραγούδια.
Ο ήχος δεν ήταν και ο καλύτερος που έχουμε ακούσει και ώρες-ώρες η απουσία της δεύτερης κιθάρας γινόταν εμφανής. Όμως λίγη σημασία είχε. Έβλεπες τον Andreas Kisser να φοράει φανέλα της Βραζιλίας και να το ευχαριστιέται επί σκηνής, δίχως να νοιάζεται εάν από κάτω βρίσκονταν 250 άτομα. Δύο-τρεις μάλιστα φορές ο Green μας τόνισε ότι είναι προνόμιο για τους Sepultura να παίζουν στην Αθήνα και νομίζω ότι δεν το είπε τυπικά, το εννοούσε.
Η διασκευή στο “Da Lama Ao Caos”, με τον Kisser στα φωνητικά και τον Green να αναλαμβάνει τον ρόλο του 2ου ντράμερ (υπήρχε ένα floor tom στη μέση της σκηνής), ήταν μια ευκαιρία ν' ανασυτάξουμε δυνάμεις, καθώς ακολούθησαν στη σειρά “Inner Self”, “Territory”, “Arise”, “Refuse/Resist”, δημιουργώντας απλά τον χαμό τον ίδιο! Με το “Refuse/Resist” το συγκρότημα μας καληνύχτισε, ξέραμε όμως ότι θα είχε και συνέχεια. Πράγματι, μετά από λίγα λεπτά, οι Sepultura επέστρεψαν με το “Trauma Of War” από την τελευταία τους κυκλοφορία, κλείνοντας οριστικά με δύο τραγούδια από το Roots, το “Ratamahatta” και το “Roots Bloody Roots”.
Καθώς βρισκόμαστε σε ρυθμούς Μουντιάλ και η εμφάνιση των Βραζιλιάνων κράτησε όσο κι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας –90 λεπτά– μπορώ να πω ότι, κατ' αρχήν, οι Sepultura την «ίδρωσαν την φανέλα» στο Stage Vol. 1, παίζοντας σύμφωνα με τις δυνάμεις τους. Και οι ποδοσφαιρικοί παραλληλισμοί μπορούν να συνεχιστούν. Και για την εθνική Βραζιλίας υπάρχει ας πούμε γκρίνια, καθώς αρκετοί λένε ότι δεν φτάνει την αίγλη του παρελθόντος. Συμφωνώ, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε; Να φέρουμε πίσω τους 3 Ρ (Ρονάλντο, Ροναλντίνιο & Ριβάλντο) δεν γίνεται. Έτσι και με τους Sepultura. Είναι σήμερα αυτοί που είναι. Για επανένωση δεν το βλέπω, ακόμα όμως και εάν γινόταν, δεν θα έφταναν ποτέ ξανά στα επίπεδα του 1991/1994. Γι' αυτό αποδεχτείτε τους και πάμε παρακάτω...
Setlist
The Vatican
Kairos
Propaganda
Impending Doom
Manipulation Of Tragedy
Convicted In Life
Dusted
Attitude
Dead Embryonic Cells
Biotech Is Godzilla
Spectrum
Da Lama Ao Caos (διασκευή Chico Science & Nacao Zumbi)
Inner Self
Territory
Arise
Refuse/Resist
Encore:
Trauma Of War
Ratamahatta
Roots Bloody Roots
{youtube}Q_WYgzLxgGo{/youtube}
