Γέμισε το Σάββατο το βράδυ το Six d.o.g.s. για την Torres από το Νάσβιλ του Τενεσί, η οποία πέτυχε στα πιο δύσκολα: να κάτσει εκεί απέναντί μας μονάχη με την κιθάρα της και να τους έχει όλους κρεμασμένους από τα χείλη της. Θες γιατί η μπάντα έμεινε στη Νέα Υόρκη και ήταν φτηνότερο να έρθει μονάχη στην Αθήνα; Θες γιατί και η ίδια αισθάνεται την ανάγκη να επανακαθορίζει ανά διαστήματα τη βασική ουσία ενός singer/songwriter; Το θέμα είναι ότι χειρίστηκε την απαιτητική αυτή λιτότητα του σχήματος μια φωνή + μια κιθάρα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Πριν όμως είχαμε δει και τον Jef Maarawi να κάνει κάτι ανάλογο, επιλέγοντας να παίξει μονάχος του, δίχως δηλαδή τους Egg Hell. Παρότι τον έχω ευχαριστηθεί δύο φορές επί σκηνής με το συγκρότημά του, νομίζω πως του πάει λίγο περισσότερο η πιο «μοναχική» ιδιότητα του τροβαδούρου. Κι ας φάνηκε πιο εξαρτημένος από όσο θα προτιμούσα από το κατά βάση indie μοντέλο του Bonnie Prince Billy (διασκεύασε μάλιστα κι ένα δικό του) κι ας μην έπεισε ιδιαίτερα για το εύρος της εξερεύνησής του στους singer/songwriters. Με τα χείλη να αγγίζουν ελαφρά –με ερωτισμό θαρρείς– το μικρόφωνο και το δεξί πέλμα να ανασηκώνεται κατά το ήμισυ και να μένει στον αέρα καθώς έπαιζε και τραγουδούσε, ο Ελληνοσυροβραζιλιάνος καλλιτέχνης αναδείχθηκε σε μια πολύ άμεση και εκφραστική φιγούρα. Ειδικά δε όταν μας είπε κι ένα τραγούδι στα πορτογαλικά, σκέφτηκα μέσα μου «τύφλα να 'χει ο Seu Jorge». Πολύ άξιο support, κρίμα που το ένα τρίτο από όσους ήρθαν στο Six d.o.g.s. για την Torres είχαν πιάσει την κουβεντούλα στο μπαρ, δημιουργώντας μια ενοχλητική οχλαγωγία.
Όταν πάντως βγήκε στη σκηνή η Αμερικανίδα πρωταγωνίστρια της βραδιάς, έπαψαν τα πηγαδάκια και τα χαζολογήματα, καθώς ήδη από το πρώτο τραγούδι που έπαιξε επιβλήθηκε απόλυτα πάνω μας. Με τα μαύρα της ρούχα και τα μαύρα της παπούτσια, με τη Gibson σφιγμένη στο χέρι, με τα ίσια μαλλιά της χωρίστρα στη μέση και τα μάτια μισόκλειστα καθώς ερμήνευε, η 22χρονη τραγουδοποιός μετέδωσε αμέσως έναν σκληρό folk ηλεκτρισμό, ο οποίος μας μαγνήτισε. Έναν ήχο που ενώ δεν ήταν τόσο βουτηγμένος στην country όσο ίσως περίμενα, την ίδια στιγμή τηρούσε και σαφείς αποστάσεις από τη μανιερίστικη ατμόσφαιρα διαφόρων indie folk τρουβέρων με amerikana προσχήματα (Ryan Adams και δεν συμμαζεύεται).
Η Torres δεν έμεινε πολύ στη σκηνή του Six d.o.g.s., αλλά ούτε και λίγο. Έπαιξε θα έλεγα αρκετά –τόσο όσο χρειαζόταν, όσο οι τραγουδοδιηγήσεις της μπορούσαν να κρατήσουν αμείωτη την προσοχή. Κι αν τα τραγούδια της ήχησαν λίγο μονότονα από ένα σημείο και πέρα, η ίδια τα υπερασπίστηκε με απίστευτη πειθώ στο μικρόφωνο, αλλά και με την απαραίτητη ροκιά εκεί που χρειαζόταν: έβλεπα τη Mackenzie Scott να βρυχάται και να συννεφιάζει τραγουδώντας περί ζήλειας ("Jealousy And I") κι αναλογιζόμουν πόσο αστεία φάνταζε εκείνη τη στιγμή η συμπατριώτισσά της Katy Perry με όλα εκείνα τα "Roar". Πραγματικά ωραίο λάιβ, μία από τις μικρές εκπλήξεις αυτής της χειμερινής σαιζόν.
{youtube}hp3ixC9oT_w{/youtube}
