Για κάποιους ήταν (λογικώς) ένας ωραίος τρόπος να ολοκληρωθεί το καλοκαίρι. Για άλλους (ακόμα μία) ευκαιρία να δουν από κοντά το (δικαίως αποκαλούμενο ως) καλύτερο roots reggae συγκρότημα του πλανήτη – ασχέτως εποχής και καιρικών φαινομένων. Για μερικούς και τα δύο. Όπως και να είχε, όταν περασμένες δύο πια βγαίναμε στην Ιερά Οδό, νομίζω πως κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Οι Groundation βρίσκουν πάντα τον τρόπο να κάνουν τις εμφανίσεις τους καθηλωτικές, είτε τους έχεις δει ήδη αρκετές φορές και γνωρίζεις εκ των προτέρων τις βασικές λεπτομέρειες του όλου τελετουργικού, είτε τους βλέπεις/ακούς για πρώτη φορά.
Κυρίως, διότι δεν αναπαράγουν απλώς τα όσα μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας ακούγοντας τις στούντιο δουλειές τους –πράγμα που από μόνο του ίσως θα ήταν αρκετό. Η έμφαση τοποθετείται στη δύναμη της στιγμής. Ακόμα και κρατώντας ως δεδομένο ότι τα ανοίγματα από τις φιξαρισμένες γραμμές των συνθέσεων είναι εν πολλοίς ελεγχόμενα και προσχεδιασμένα, τα βλέπεις να διαμορφώνουν μια δυναμική που θα εξαρτάται πάντα από το επιτόπιο. Το ενδιαφέρον, δηλαδή, μπορεί να φύγει από το τι παίζουν και να μετατοπιστεί στο πώς το παίζουν, τι είδους σχέσεις δημιουργούνται στη σκηνή και πώς τοποθετούνται στην εξέλιξη ενός κομματιού.
Είχε έτσι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς την έκβαση αυτών των ανοιγμάτων και τα υποσύνολα τα οποία αναλάμβαναν να τα φέρουν σε πέρας. Ήταν λ.χ. πολλές οι φορές όπου οι Groundation γίνονταν στην ουσία ένα ιδιόμορφο organ trio: πνευστά, κιθάρα και φωνές είτε σιγούσαν, είτε σιγοντάριζαν και στην επιφάνεια ερχόταν ο Markus Urani να εκτελεί σόλο στα πλήκτρα πάνω από ένα rhythm section στιβαρό, αλλά και πάντοτε πρόθυμο (κυρίως μέσω του Ryan Newman στο μπάσο) να εμπλακεί σε διάλογο –να τονίσει τις απολήξεις του Urani ή να αναλάβει τις προεκτάσεις. Άλλες φορές το ενδιαφέρον μετατοπιζόταν στις πρωτοβουλίες τρομπέτας και σαξοφώνου (David Chachere και Jason Robinson αντιστοίχως) ή στις μεταξύ τους ερωταπαντήσεις, στην αλληλοκάλυψη των φωνών –του Harrison Stafford απ’ την μία και των Kim Pommell και Jhamiela Smith από την άλλη– ή στα γεμίσματα του Te Kanawa Haereiti στα τύμπανα. Υπήρχε πάντοτε μια κίνηση, η οποία παρέδιδε το αποτέλεσμα σε ρευστές αναλογίες, ενώ την ίδια στιγμή το γείωνε με ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά στο έδαφος. Αυτή η αμφίδρομη δυναμική ήταν τελικά που εκμεταλλευόταν με τον καλύτερο τρόπο τις εντάσεις, κρατώντας πάντοτε ξεκάθαρες τις νοηματοδοτήσεις της ρέγκε παράδοσης.
Όσο για τη σετ λιστ, περιείχε τραγούδια από το περσινό Building An Ark (φέρνω στο νου μου τα “Daniel”, “Merry Go Round” και “Payaka Way”), περάσματα από το πρόσφατο παρελθόν (“Not So Simple”), το απώτερο (λ.χ. “Babylon Rule Dem”, “If I”, “Freedom Taking Over” ή “Music Is The Most High”), όσο και κάποια που μάλλον αποτελούσαν δείγματα του μέλλοντος. Ο ήχος από την άλλη χρειάστηκε ένα-δυο τραγούδια για να έρθει στα ίσια του, στη συνέχεια όμως δεν παρουσίασε σημαντικά προβλήματα. Σημειώνεται τέλος η απουσία από τη σύνθεση των Groundation του κρουστού Mingo Lewis Jr., η οποία καλύφθηκε πάντως επαρκέστατα από τη μπάντα –και κατά πρώτο λόγο από τον Haereiti.
Οι Καλιφορνέζοι δεν ήταν βεβαίως μόνοι τους το Σάββατο στον Βοτανικό. Τη βραδιά ξεκίνησε το πάντα αξιόπιστο DJ σετ της Anna Mystic (αν και μάλλον αδιάφορη στάθηκε η προσθήκη του MC Bredda Ahmed Ali), ενώ για μία σχεδόν ώρα βρισκόταν στη σκηνή η ανανεωμένη (και ενισχυμένη από έκτακτες προσθήκες –λ.χ. του Εισβολέα) αρμάδα του Νικήτα Κλιντ, οι Ρόδες United.
Οι τελευταίοι έπαιξαν ένα σετ επικεντρωμένο κυρίως σε γνωστά τους κομμάτια, καταφέρνοντας χωρίς ιδιαίτερο κόπο να συγκινήσουν τους παρευρισκομένους. Κινούμενοι ανάμεσα στον μεταπρατισμό (δηλαδή την κατά γράμμα διασκευή) και στην πρωτότυπη δημιουργία, οι Ρόδες United έδειξαν τον τρόπο να παράγεις αξιόπιστα εξωστρεφή μουσική μπολιάζοντας έναν τόνο από επιρροές ή επιδράσεις. Ροκ εν ρολ, χιπ χοπ, beat-box ή ρεμπέτικα, μπαίνανε στο μπλέντερ μαζί με το ιδιόρρυθμο χιούμορ του Νικήτα και τις ανατροπές του στιγμιαίου (ή του χύμα –αναλόγως πώς το βλέπει κανείς), σε ένα αποτέλεσμα το οποίο αν μη τι άλλο δεν μπορεί κανείς να ψέξει πως του έλειπε η ενέργεια. Και το οποίο, παρ' όλο που πλάτειασε κάπου στο τέλος, μας έδωσε μια κάποια φόρα για να υποδεχθούμε τους Groundation...
{youtube}EcLRxspWFQw{/youtube}
