Στο Βερολίνο, ένα μικρό μα ανερχόμενο όνομα δεν φοβάται να εμφανιστεί δίχως support στο Kreuzberg –συνοικία που πια δεν λογίζεται μόνο ως «έδρα» της τουρκικής κοινότητας της γερμανικής πρωτεύουσας, μα και ως καρδιά της εναλλακτικής της σκηνής. Όταν πάντως οι άνθρωποι της Initiative Musik μας οδήγησαν στο Badeschiff, πραγματικά αναρωτήθηκα πώς η Dear Reader θα κατόρθωνε να μαζέψει κόσμο σε έναν κλειστό χώρο μες στο κατακαλόκαιρο (όταν ακόμα κι ένας Έλληνας το βρίσκει εύκολο να κυκλοφορεί με κοντομάνικο), από τη στιγμή ειδικά που απέξω υπήρχε ένα ωραίο παραποτάμιο μπαρ, αλλά και μια απίστευτη πισίνα φτιαγμένη ακριβώς στην όχθη, όπου κολυμπούσαν μάλιστα ακόμα αρκετοί παρά το περασμένο της ώρας. Στοιχημάτισα πως δεν θα τα κατάφερνε, διαψεύστηκα ωστόσο θεαματικά: δεν ήταν λίγοι όσοι έδωσαν το παρών, αρκετοί δε ανάμεσά τους –κυρίως όσοι κατέκλυσαν τις πρώτες σειρές– αποδείχθηκαν ενθουσιώδεις φανς.
Η μουσική που φτιάχνει η πολιτογραφημένη Βερολινέζα μα Νοτιοαφρικανικής προέλευσης Cherilyn MacNeil με αυτό το σόλο (πλέον) project βολεύεται άνετα κάτω από την ταμπέλα alternative pop, του είδους εκείνου που αρέσει στη City Slang. Αλλά στο Badeschiff είδαμε την απογυμνωμένη και λιτή εκδοχή της εν λόγω μουσικής, καθώς η MacNeil κατέλαβε το κέντρο της σκηνής έχοντας μια κοπέλα στα δεξιά της κι άλλη μία στα αριστερά της για να την ενισχύουν στα φωνητικά, ενώ δεν χρησιμοποίησε άλλα όργανα πέρα από κιθάρα και πιάνο. Το σετ είχε μικρή μα λογική διάρκεια (γύρω στη μία ώρα) και βασίστηκε αρκετά στα τραγούδια του πρόσφατου Rivonia (κυκλοφόρησε τον Απρίλιο), αλλά και σε παλιότερο υλικό –κυρίως από το προπέρσινο Idealistic Animals.
Εντάξει, τι γίνεται όμως στο δια ταύτα; Εδώ τα πράγματα γίνονται νομίζω διφορούμενα: οι μπροστινές σειρές οπωσδήποτε ενθουσιάστηκαν, τραγούδησαν στίχους και χειροκρότησαν με ζέση, οι πίσω σειρές βαρέθηκαν, σχημάτισαν πηγαδάκια και επιδόθηκαν σε ενοχλητική οχλαγωγία. Δηλώνω κι εγώ βαριεστημένος, καθώς το απογυμνωμένο σετ της MacNeil δεν διέθετε τελικά αρκετές ιδέες –ένιωθες ότι ακούς ένα μεγάλο τραγούδι με μικρές εδώ κι εκεί παραλλαγές. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ την πραγματικά όμορφη φωνή της ή το ότι οι βοκαλιστικές αρμονίες στις οποίες επιδόθηκε μαζί με την Emma Greenfield και την Petra Nachtmanova ήχησαν χάρμα. Είχε δε μεγάλο ενδιαφέρον για μένα να παρατηρώ το πόσο έχει πιάσει η μουσική της σε ένα τουλάχιστον κομμάτι του βερολινέζικου κοινού, όσους πραγματικά απόλαυσαν τη συγκεκριμένη συναυλία –παρότι αρκετά κοντά υπήρχε ισχυρό «αντίπαλο δέος», ένα λάιβ με ελεύθερη είσοδο οργανωμένο από το περιοδικό Intro με επικεφαλής τους electro-folkers Still Parade, όπου έγινε της κακομοίρας.
Εκεί στο τέλος, όμως, η συναυλία έκανε μια αναπάντεχη και λίαν ικανοποιητική στροφή: η Dear Reader με την Greenfield και τη Nachtmanova προέβησαν σε μια φανταστική a cappella εκτέλεση στο "Victory", κάνοντας αυτό το αντιπολεμικό άσμα να ηχήσει ως φλογισμένο spiritual. Υποτίθεται ότι έτσι θα έκλεινε το λάιβ, αλλά οι ιαχές και τα χειροκροτήματα έφεραν τη MacNeil πίσω στη σκηνή. Μόνη, με την κιθάρα της, έκατσε τότε μπροστά στο μικρόφωνο και μας έπαιξε τη δική της εκδοχή στο "Dancing In The Dark" του Bruce Springsteen. Λίγο νιαουριστή –οι περισσότερες από τις θηλυκές singer/songwriters του 21ου αιώνα (ημεδαπές και αλλοδαπές) αρέσκονται άλλωστε στο νιαουρίζειν– πάντως δοσμένη με ψυχή και αφοσίωση.
Χειροκρότησα λοιπόν κι εγώ, πεισμένος ότι, όντως, υπάρχουν λόγοι που η Dear Reader αποκτά κοινό στην κεντρική Ευρώπη• και κατόπιν ξαμολήθηκα έξω από το Badeschiff για μια μπύρα στις όχθες του Spree.
{youtube}G1l9p1xUaCI{/youtube}
