Το βράδυ της Τρίτης το Gagarin φιλοξένησε τους Red Fang και τους Cancer Bats και κόσμος από πολλά παρακλάδια της μεγάλης ροκ οικογένειας βρέθηκε εκεί για να τους παρακολουθήσει. Ίσως περισσότερος –και περισσότερο διψασμένος– από ό,τι περίμενα, αφού ο χώρος γέμισε και η μπύρα «εξαφανίστηκε» πριν τελειώσει η συναυλία.
Φτάνοντας στο Gagarin, οι Cancer Bats είχαν μόλις ξεκινήσει, κι ήταν ήδη ιδρωμένοι. Καλός οιωνός, σκέφτηκα. Θέλω να σταθώ στον ήχο τους, καθώς θεωρώ πως ήταν από τους καλύτερους που έχω ακούσει στο 205 της Λιοσίων. Το παραμορφωμένο μπάσο γέμιζε ιδανικά με τον επιβλητικό του όγκο τα βαθιά των ντραμς, των οποίων το κάθε μέρος μπορούσες να ακούσεις με λεπτομέρεια. Το ίδιο ισχύει και για τα συχνοτικά μέρη της κιθάρας: ογκώδη χαμηλά, γεμάτα μεσαία και ψηλά που δεν τσίριζαν, ούτε ξέφευγαν σε ένταση. Οι μεταξύ τους εντάσεις ιδανικές και στην κορυφή αυτών η βροντερή φωνή του Liam Cormier, με τη hardcore punk αισθητική.
Έχω λοιπόν την αίσθηση πως οι Καναδοί ήταν εκείνοι που έκλεψαν την παράσταση την Τρίτη. Η μουσική τους, σε συνδυασμό με τη γεμάτη ενέργεια σκηνική τους παρουσία –ο Cormier δεν σταμάτησε λεπτό να κουνιέται– ανάγκασαν τον κόσμο να μείνει προσηλωμένος καθ' όλη τη διάρκεια του σετ τους. Το δε headbanging από μεριάς κοινού υπήρξε συνεχές και η δημιουργία του (απαραίτητου σε τέτοιες συναυλίες) pit ήταν έτσι απλά θέμα χρόνου. Η διασκευή στο "Sabotage" των Beastie Boys προκάλεσε ένα από τα μαζικότερα «χτυπήματα» που έχω δει ποτέ σε live –και φυσικά τη δημιουργία του προαναφερθέντος pit, με διάμετρο το μισό Gagarin.
Από το "Sabotage" και μέχρι το τέλος του σετ, η κατάσταση δεν έμελλε να αλλάξει. Η ατμόσφαιρα που επικρατούσε χαρακτηρίζεται σχεδόν γιορτινή, ενώ η χημεία μεταξύ του κόσμου και της μπάντας ήταν παραπάνω από εμφανής. Η αίσθηση της αφής είχε κι αυτή την τιμητική της, αφού είτε με crowd-surfing, είτε με πιάσιμο ώμο-ώμο (σε ένα hardcore συρτάκι!) στο μπροστινό μέρος του Gagarin, όλοι είχαν ακουμπήσει όλους κι όλοι μαζί ακουμπούσαμε τον Cormier με το πέρας του live, με αγκαλιές και σφιχτές χειραψίες. Μια ροκ εν ρολ εμφάνιση με τα όλα της, η οποία κράτησε περί τα 45 λεπτά.
Οι Red Fang είχαν λοιπόν μια δύσκολη αποστολή. Όντας οι τυπικά επικεφαλείς, μιας κaι έπαιζαν μετά τους Cancer Bats, έπρεπε να κρατήσουν τον κόσμο στα επίπεδα που είχαν θέσει οι προκάτοχοι στη σκηνή. Κι εν μέρει το κατάφεραν. Τα τραγούδια τους μπόρεσαν δηλαδή να κάνουν το κοινό να συνεχίσει το headbanging, να δημιουργήσει καινούρια –εξίσου δυναμικά– pits και νέα πρόσωπα βρέθηκαν σε οριζόντια θέση, πάνω σε χέρια άλλων, να κοιτούν το κλαμπ από ψηλά.
Αλλά το πρόγραμμα των Αμερικανών είχε διακυμάνσεις, με πιο αργόσυρτα μέρη που ξεκούρασαν τον κόσμο. Δεν μιλάμε για κοιλιά στο σετ, σίγουρα πάντως δεν νιώσαμε το αδιάκοπο σφυροκόπημα της προηγούμενης ώρας. Οι Red Fang μας αποχαιρέτησαν μετά από περίπου μία ώρα, επίσης χειροκροτούμενοι, με τον Beam να ανταλλάσσει χειραψίες με το κοινό.
Προσωπικά περίμενα ένα encore, οι υπόλοιποι όμως μάλλον όχι, αφού «αδιαμαρτύρητα» έσπευσαν προς την έξοδο, με πολλούς να κάνουν την απαραίτητη στάση στον πάγκο του merch, για τα ενθύμια μιας αυθεντικής ροκ βραδιάς, η οποία επιτέλεσε άριστα τον σκοπό της –το να περάσουμε καλά. Κι αυτό ακριβώς κάναμε...
{youtube}HdfRf-ML2FM{/youtube}
