Η εμφάνιση του KVB μαζί με το 2ο Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής στο Six d.o.g.s. ήταν ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές αντίδοτο σε όσους από εμάς δεν καταφέραμε να πάμε φέτος στο Πριμαβέρα, το οποίο είχε ένα αρκετά εντυπωσιακό line-up.
Η πρώτη εμφάνιση του καινούργιου dark wave darling της χώρας δεν νομίζω ότι είχε ικανοποιήσει κανέναν ιδιαίτερα, παρ' όλο που η τότε χρονική συγκυρία μας έβρισκε αρκετά παθιασμένους με το ντεμπούτο του, Always Then (στην ClanDestine). Πέρα από το Tiki, που ανεξάρτητα απ’ τα πόσα ωραία πράγματα έχει φιλοξενήσει τα τελευταία χρόνια δεν το λες και ιδιαίτερα συμβατό με τον συγκεκριμένο ήχο, ο ίδιος ο Klaus Von Barrel έμοιαζε άγουρος και κατ’ επέκταση ανέτοιμος να υποστηρίξει το ομολογουμένως πολύ καλό υλικό του (περικλείω και το έτερο project του, το επηρεασμένο από τα 1960s Die Jungen, το οποίο είχε λειτουργήσει τότε ως το opening act της βραδιάς). Οπότε το ζητούμενο της δεύτερης εμφάνισής του ήταν εξ αρχής ένα δείγμα προόδου των επί σκηνής επιδόσεών του. Και σε αυτό το κομμάτι δύσκολα μπορώ να πω ότι δεν ικανοποίησε.
Ξεκινώντας όμως απ’ την αρχή, τη βραδιά άνοιξαν οι Strawberry Pills, οι οποίοι ίσως θυμάστε ότι μας είχαν αφήσει θετικές εντυπώσεις στην πρώτη τους εμφάνιση, ως support των Soft Moon. Και δεν άλλαξε κάτι ούτε αυτή τη φορά. Μάλιστα, ο περισσότερος χώρος και χρόνος έδειξε κι άλλα θετικά στοιχεία, πέρα από όσα είχαμε ήδη παρατηρήσει. Πέρα δηλαδή απ’ τα χαρακτηριστικά φωνητικά της Βαλίσιας και τις κιθάρες του Tony (αυτή τη φορά έπαιξε και μπάσο), το σχήμα έδειξε και μια ποπ φλέβα, η οποία δεν είχε φανεί τόσο καθαρά πριν –προσφορά φαντάζομαι του μουσικού παρελθόντος του Tony στους Le Page. Οι δυο τους φαίνεται να έχουν ταιριάξει κι αν δώσουν περισσότερη βάση στις διφωνίες τους, τα τραγούδια θα ανέβουν αμέσως επίπεδο. Ή τέλος πάντων πιστεύω ότι αξίζει μια προσπάθεια. Για την ώρα, πάντως, η ζητούμενη ισορροπία δεν έχει βρεθεί. Όμως, ακόμα κι έτσι, η μουσική τους διαθέτει ήδη ύφος και προσωπικότητα.
O KVB ανέβηκε στη σκηνή της Death Disco γύρω στις 11.30 με μία ακόμα μουσικό (στα πλήκτρα) και μας παρουσίασε ολόκληρο τον καινούργιο του δίσκο, με λίγα –ίσως λιγότερα από όσα θα θέλαμε– τραγούδια από το ντεμπούτο του. Το πρώτο θετικό της παρουσίας του ήταν απόρροια του ήχου του καινούργιου του άλμπουμ: η μεγαλύτερη προσήλωση στις κιθάρες δίνει περισσότερο χώρο για ζωντανή αναπαραγωγή της μουσικής, γεγονός πάντα ελκυστικό σε κάθε είδους συναυλίες. Από 'κει κι έπειτα, ο καιρός που έχει περάσει στον δρόμο δεν θα μπορούσε να μην γίνει εμφανής –ακόμα κι αν δεν είναι σε θέση να δώσει «μεγάλες» συναυλίες, ο Von Barrel μπορεί ήδη να σταθεί πολύ καλύτερα μπροστά σου. Αν συμπεριλάβεις μάλιστα και τον πιο κατάλληλο χώρο/φωτισμό/κοινό, οι συναυλίες του φαίνεται να καλυτερεύουν χρόνο με τον χρόνο.
Αυτό που για την ώρα δεν βοηθάει καθόλου είναι η παρουσία της τόσο-τυπικής-Αγγλίδας συμπαίκτριάς του, η οποία προς το παρόν κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Μπορεί να βοηθάει που υπάρχει εκεί (όπως και να το κάνουμε, θα ήταν κάπως περίεργο να είναι μόνος του ο KVB στη σκηνή κι απλά να προσθέτει κιθάρες στα ήδη πολλά προηχογραφημένα μέρη των τραγουδιών του), αλλά το ανέκφραστο, άχαρο και άρρυθμο παρουσιαστικό της δεν είναι σε καμία περίπτωση ελκυστικό.
Στο σύνολο, ωστόσο, κάτι τέτοιο μοιάζει λεπτομέρεια ή έστω μια απλή προσωπική ένσταση. Ο KVB φαίνεται να βρίσκει τον δρόμο του, παρ' όλο που μέχρι στιγμής προτιμώ –χωρίς να χρειάζεται να το πολυσκεφτώ– τον ήχο του πρώτου του δίσκου. Ο ικανοποιητικός επίσης αριθμός κόσμου που παραβρέθηκε την Παρασκευή στη Death Disco, τηρουμένων μάλιστα των αναλογιών, προδικάζει ότι θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την καριέρα του και στη συνέχεια. Βήμα-βήμα.
{youtube}NEjNioFWOUM{/youtube}
