Ήδη πριν η κεντρική μέρα (Σάββατο) αναγορεύσει το Plissken 2013 στο πιο πετυχημένο μέχρι σήμερα, το φεστιβάλ είχε μπει με το δεξί, δείχνοντας πόσο καλή ιδέα ήταν η πολυδιάσπασή του σε διάφορους χώρους της Αθήνας. Ο Γιώργος Μιχαλόπουλος βρέθηκε την Πέμπτη στο Hub για την έναρξη, ενώ ο Χάρης Συμβουλίδης έδωσε το παρών στο Six d.o.g.s. την Παρασκευή –όπου, όπως αποδείχθηκε, θα χρειαζόταν την πολύτιμη χείρα βοηθείας του Μάνου Μπούρα...
@The Hub, 16/5
του Γιώργου Μιχαλόπουλου
Αν κάτι χαρακτηρίζει το Plissken στο μικρό σχετικά διάστημα που διοργανώνεται, είναι η ποσότητα των μετακλήσεων τις οποίες πραγματοποιεί κάθε χρονιά. Όπως γίνεται κατανοητό, αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό –αλλά ούτε και κακό. Απ’ τη μια βλέπεις ονόματα που δεν σε ενδιαφέρουν ιδιαίτερα (κι αυτό δεν συμβαίνει τυχαία), απ' την άλλη ικανοποιείς μια κάποιου είδους περιέργεια, η οποία έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζει τον τρόπο που η πλειονότητα των μουσικόφιλων καταναλώνει πλέον μουσική. Έτσι, για κάθε FM Belfast παίρνεις ευτυχώς και τους These New Puritans, μαζί με τους Futurecop! τη Rykarda Parasol, τον College με τον Forest Swords κ.ο.κ. Το αποτέλεσμα πάντως είναι σε γενικές γραμμές θετικό, ενίοτε κι απολαυστικό. Και με το Synch να μας έχει χαιρετήσει εδώ και χρόνια το Plissken αποτελεί μια μικρή όαση στα ανοιξιάτικα/καλοκαιρινά μουσικά δρώμενα. Φέτος λοιπόν το φεστιβάλ απλώθηκε σε τέσσερις μέρες (προφανώς με ακόμα περισσότερα ονόματα), έχοντας ως αφετηρία τον όμορφο χώρο του Hub.
Με τις πληροφορίες να μιλούν για sold-out πήγαμε νωρίς στην οδό Αλκμήνης, όπου θα εμφανιζόταν πρώτος ο Beat Culture (σημείωση: όλες οι εμφανίσεις είχαν διάρκεια 45 λεπτά πάνω-κάτω). Ο χώρος δεν γέμισε ποτέ τελικά, φαντάζομαι γιατί δεν εμφανίστηκαν οι περισσότεροι από όσους είχαν αγοράσει εισιτήριο για το κυρίως πιάτο του φεστιβάλ το Σάββατο. Ο Ιάπωνας μουσικός δεν είναι πάντως πολύ ενδιαφέρων παραγωγός. Πράγμα που αποδείχτηκε και καθώς παρακολουθούσαμε το σετ του –αν και, τουλάχιστον στο πρώτο μισό, είχε προσδώσει στην electro pop του έναν πιο up tempo ρυθμό που λειτούργησε υπέρ του. Τώρα γιατί επέλεξε μετά να καταφύγει σε ευκολίες τύπου New Order/"Blue Monday", δεν το ξέρω. Ίσως ήθελε έτσι να τραβήξει την προσοχή του κοινού. Τα κατάφερε μάλλον, όχι πάντως για τους λόγους που ήθελε...
Σειρά πήρε ο επίσης Ασιάτης (μα από το Σαν Φρανσίσκο) Blackbird Blackbird, ο οποίος ανακοινώθηκε τελευταία στιγμή, προφανώς επειδή ταίριαζε πάρα πολύ στον ήχο της βραδιάς, αλλά και γιατί στην πρόσφατη εμφάνισή του στο Κ44 είχε αφήσει καλές εντυπώσεις –όπως τουλάχιστον είχα πληροφορηθεί, αφού δεν είχε καταφέρει να πάω ο ίδιος. Σαφώς καλύτερος απ' τον Beat Culture, έπαιξε ένα αισθητά πιο χορευτικό σετ, κατά πολύ βασισμένο στο dubstep, ενώ βοηθήθηκε από τα ζωντανά φωνητικά του. Χωρίς να αποτελεί κάτι συναρπαστικό, η εμφάνισή του αποτέλεσε σωστό ζέσταμα για την κορυφαία παρουσία της Πέμπτης, η οποία κι ανέμενε τη σκυτάλη.
Την πραγματοποίησε βέβαια ο Slow Magic, στήνοντας λάπτοπ, sampler και τύμπανο κάτω απ' τη σκηνή –ανάμεσα στον κόσμο– προξενώντας ξέφρενες αντιδράσεις με την ιδιαίτερη μάσκα που φορούσε (θυμίζει πάρα πολύ την αντίστοιχη του SBTRKT). Δεν έπαιξε κάτι φοβερό, έκανε όμως το κοινό του Hub βασικό κομμάτι της συναυλίας του. Κάτι παρόμοιο είχε καταφέρει και ο Dan Deacon πριν από 1-2 χρόνια στο Bios, γι’ αυτό και με κάποιον περίεργο τρόπο μνημονεύουμε ακόμα εκείνη τη συναυλία. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Αμερικανός σήκωσε το μαγαζί στο αέρα, καταφέρνοντας μάλιστα να το διατηρήσει εκεί στα 50 περίπου λεπτά του σετ του.
Ακολούθησε ο Giraffage, απ’ τον οποίον δεν είχα ακούσει το παραμικρό δείγμα δουλειάς. Γι' αυτό και για μένα στάθηκε η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς. Με διαφορά ο πιο ενδιαφέρων παραγωγός από όσους παρακολουθήσαμε στην εκκίνηση του Plissken, μπορεί να μην προκάλεσε τον παροξυσμό του Slow Magic, αλλά οι συνθέσεις του ήταν γεμάτες έξυπνες λεπτομέρειες και το όλο σετ διέθετε αξιοζήλευτη ροή. Βασίστηκε κι αυτός πολύ στο dub, αν και σε ένα-δυο σημεία κατάφερε να δώσει grime αγριάδα στα κομμάτια του.
Το φινάλε ανέλαβε ο ΧΧΥΥΧΧ (αν και δεν ανέβηκε μόνος του στη σκηνή), το μοναδικό όνομα της βραδιάς για το οποίο είχα ολοκληρωμένη άποψη, αφού και τον δίσκο του είχα ακούσει αρκετές φορές και το "About You" είναι ένα ωραιότατο δείγμα ηλεκτρονικής μουσικής. Προς έκπληξή μου, στάθηκε η απογοήτευση της βραδιάς: μάλλον θέλοντας να ακουστεί πιο χορευτικός, επέλεξε να αφήσει στην άκρη την αισθητική που διακατείχε τον δίσκο και να επιδοθεί σε έναν ευκολοχώνευτο dub-hip hop αχταρμά, του τύπου που μπορεί να άρεσε και στον Skrillex. Αν και προβληματίστηκα και σκέφτηκα πως (πιθανώς) η απογοήτευσή μου πήγαζε απ’ το ότι ήταν και ο μοναδικός τον οποίον είχα κάπως πιο συγκεκριμένα στο μυαλό μου, το γεγονός ότι το Hub άδειαζε αισθητά ενώ βρισκόταν ακόμα επί σκηνής, μάλλον αναιρεί αυτή την πιθανότητα.
Αλλά, όπως είπαμε, κάπως έτσι μου φαίνεται το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Μετά από κάθε Beat Culture ακολουθεί ο Slow Magic, μαζί με τον XXYYXX έρχεται και ο Giraffage...
@Six d.o.g.s, 17/5
του Χάρη Συμβουλίδη
Όταν είσαι στραβά μαθημένος, στραβά θα συμπεριφερθείς. «Έλα μωρέ που θα αρχίσουν 21.00 νταν ο Haxan Cloak», είπα στον εαυτό μου –κι έφτασα ραχάτης και κουλ στο Six d.o.g.s. κατά τις 21.45, για να δω έναν εκστασιασμένο Μάνο Μπούρα να βγαίνει για να οδεύσει προς Swans. Μέσα, ένας επίσης ενθουσιασμένος Ηλίας Πυκνάδας χαρακτήρισε το σετ «θρίαμβο» κι εγώ έμεινα να δαγκώνομαι και να σιχτιρίζω, που είχα καταφέρει να χάσω το όνομα που ήθελα να δω πιο πολύ στη δεύτερη Plissken μέρα. Μπράβο όμως στη διοργάνωση, για μία ακόμα φορά απέδειξε την αξιοπιστία της και ότι εννοεί τα προγράμματα τα οποία ανακοινώνει.
Ζήτησα λοιπόν από τον Μάνο να μου πει δυο πινελιές για το τι είδε κι εκείνος είχε την καλοσύνη να μου στείλει μια αναλυτική περιγραφή, που στέκει πιστεύω μια χαρά ως ανταπόκριση –σ' ευχαριστώ και δημόσια Μάνο:
«Ο Haxan Cloak ήταν για μένα ίσως ό,τι καλύτερο μπορεί να δει κανείς και να ακούσει από έναν και μόνο άνθρωπο σκυμμένο επάνω από samplers και μείκτες ήχου (και μέσα σ' ένα σύννεφο καπνού κι ελάχιστου φωτισμού, που προσέθετε στο κλίμα του live). Σκυφτός κι αμίλητος, έκανε ένα απίστευτης δεξιοτεχνίας ταξίδι μέσα από κάθε είδους ηλεκτρονικό ήχο και κατάφερε να ενσωματώσει μέσα σ' ένα 40λεπτο σετ ένα σωρό διαφορετικά στυλ. Ο βασικός κοινός παρονομαστής όλων όσων έπαιξε ήταν ο σκοτεινός ήχος, ήταν δηλαδή σαφώς dark οι αναφορές του και παρέπεμπαν σε πράγματα όπως οι Coil για παράδειγμα ή ο Witchman που μου άρεσε παλιότερα –έβγαζε δηλαδή μια άρρωστη ατμόσφαιρα η μουσική του. Όμως, από εκεί και πέρα ακούστηκαν από ambient περάσματα μέχρι χορευτικά beats σε κάποια στιγμή (πολύ λίγα) ενώ συχνά-πυκνά έβγαζε από τα ηχεία μαρτυρικές συχνότητες και drones που εγώ τουλάχιστον σπάνια αντέχω και φεύγω. Εκείνος όμως ήταν πολύ μάγκας και τα πετούσε σε καίρια σημεία και για λίγο, ίσα να δώσουν ώθηση σ' ό,τι έκανε, προτού προχωρήσει παρακάτω. Όλο το σετ του ήταν ένα κομμάτι, αν δεν κάνω λάθος: όταν τελείωνε μια συνολική ιδέα έμπαινε με μίξη η επόμενη και γενικά όλο αυτό υπήρξε ένα καθηλωτικό τριπ, που είχε μέσα του πολύ φαντασία και πολύ ζόφο, το οποίο τελικά λειτουργούσε –όπως είπε κι ένας φίλος που βλέπαμε μαζί– σαν να έχεις πάρει ναρκωτικά χωρίς να έχεις πάρει το οτιδήποτε!».
Σε ένα γεμάτο πλέον Six d.o.g.s., τη σκηνή ανέλαβαν οι Αμερικανοί ERAAS, οι οποίοι με ώθησαν να ξεχάσω τα παραπάνω συμβάντα. Ξέρω ότι σε αρκετούς δεν έκαναν καμία εντύπωση, εμένα όμως με μαγνήτισαν άμεσα και ούτε κατάλαβα πότε κύλησε ο χρόνος του σετ τους. Και όχι γιατί έπαιζαν κάτι ιδιαίτερο ή κάτι της αρεσκείας μου: πολύ αμφιβάλλω αν στο σπίτι μου θα άντεχα για πολλή ώρα αυτό το καλοβαλμένο πλην μονότονο indie αμερικάνικης κοπής, που πάντρευε post-punk καταβολές με μια Beach House αισθητική, έχοντας κι έναν θολό απόηχο από MGMT σε σημεία. Κι όμως, ζωντανά οι ERAAS έδωσαν ρέστα. Σφιχτοδεμένο και παθιασμένο κουαρτέτο, όχι μόνο δεν περιορίστηκαν από το μικρό της σκηνής, μα στήθηκαν έτσι ώστε μπάσο, κιθάρα και τύμπανα να κρατούν τα μπόσικα επιτρέποντας ελευθερία κινήσεων σε έναν πληθωρικό frontman/σόουμαν: ψυχή της όλης υπόθεσης, ο Robert Toher τραγούδησε, λικνίστηκε και έδωσε εξτρά ρυθμό κοπανώντας ένα μεμονωμένο τύμπανο δίπλα του, ενισχύοντας περισσότερο τα ντραμς. Ομολογουμένως, η άρθρωσή του και οι ερμηνευτικές του δυνάμεις είναι πενιχρές: λέξη δεν καταλάβαινες από στίχους, ενώ υπήρξε μια δυσαρμονία μεταξύ της ψιλής του χροιάς και ορισμένων Joy Division σημείων των συνθέσεων. Άλλο πράγμα ωστόσο να τον βλέπεις λάιβ.
Το φινάλε της δεύτερης μέρας του Plissken δεν είχε πάντως μα και μου. Είχε βρώμικο, αλήτικο ροκ εν ρολ made in USA δια χειρός King Tuff, τους οποίους θα πρέπει να φανταστείτε ως μια μπάσταρδη διασταύρωση Ramones, Motörhead και Grand Funk Railroad. Έσκουζαν οι ηλεκτρικές κιθάρες, κύλαγε ιδρώτας, φεύγανε οι μπύρες, έφτυνε τους street-wise στίχους με πανκ μανία ο King στο μικρόφωνο και ο κόσμος μετέτρεψε το Six d.o.g.s. σε πίστα –χτυπιόμασταν όλοι σαν δαιμονισμένα. Γούσταρε και η μπάντα, που όπως μας είπε είχε μόλις έρθει από Βρετανία όπου κάτω από τη σκηνή είχαν μονάχα ακίνητα ξυλάγγουρα, οπότε ανέβασε κι άλλο στροφές και μας έπαιξε και encore, ενώ ήταν φανερό πως κάτι τέτοιο δεν είχε προγραμματιστεί.
Ιδανικό λοιπόν το κλείσιμο της βραδιάς, από ένα συγκρότημα που οι εγχώριοι διοργανωτές θα πρέπει ίσως να τσεκάρουν: έχω την εντύπωση ότι πολλοί θα θέλαμε να ξαναδούμε τους Αμερικανούς σε ένα φουλ δικό τους λάιβ...
{youtube}plKlFuSszz4{/youtube}
