Υπό μία έννοια, αυτή η μικρή κυρία είναι από εκείνες που δεν επιδέχονται κακό λόγο. Η παρουσία της και μόνο σε προδιαθέτει θετικά, ενώ η ύπαρξή της στον χώρο διαθέτει μια άφρο αριστοκρατία –σταθερή, ήρεμη, γλυκιά. Μόνο που κατέβηκε τις σκάλες με το γκόσπελ στα χείλη και τις πατούσες γυμνές, οι παρευρισκόμενοι αποφάσισαν από κοινού πως θα τη συμπαθούν. Στο μεταξύ, πάνω στο χαλί της σκηνής του Gazarte –όπου την περίμεναν οι Rock By Funk Tribe– η έλλειψη ηλεκτρισμού καλώς προφήτευε άλλα πράματα από το όνομα των τελευταίων: ακουστική κιθάρα, μπάσο (η πρακτική εξαίρεση), κρουστά, ντραμς, σαξόφωνο.
Πέραν βέβαια της ανάλαφρης μεταφυσικής ή έστω της χημείας, διαλέγετε και παίρνετε, η Iyeoka τα έλεγε. Τραγουδιστά και αφηγηματικά. Τα έλεγε και πιστευτά, ως μια καταρτισμένη βοκαλίστρια/αφηγήτρια της αφρικάνικης Αμερικής, της Νιγηρίας απ' όπου κατάγεται και της μουσικής βιομηχανίας. Τουτέστιν, κατάφερνε επί τόπου να λειτουργεί κάπου ανάμεσα στη μαύρη θηλυκιά σόουλ, στην παράδοση της πατρίδας της και στην ξασπρισμένη neo-soul που έχει πέραση με το κιλό τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η επιτυχία κατέφθασε καβάλα στο “Simply Falling”, ένα τετράλεπτο τύπου «η Amy Winehouse συναντά τη Duffy, την οποία έχουν συναντήσει όλες οι ασπρόμαυρες ντίβες παρέα».
Το είπε βεβαίως το “Simply Falling” και μάλιστα λιγότερο «νιάου» απ' το στούντιο και το βιντεοκλίπ. Κάτι που μάλλον στα προς τιμήν της πιστώνεται, καθώς ταίριαξε περισσότερο και με το υπόλοιπο υλικό και με το δημιουργικό της ποιόν. Του οποίου το πιο κύριο συστατικό είναι ίσως το spoken word, όσο και να διαφωνεί το (όποιο) μάρκετινγκ. Κι ίσως αυτή η επιτόπια έκπληξη να ξένισε πολλούς, αν και –όπως είπαμε– οι ουσιώδεις αποφάσεις είχαν παρθεί από τη σκάλα. Κατά τ' άλλα, δεκτή η συνεχής ρητορική ευγνωμοσύνης και αγάπης στα πρότυπα ενός ιδιότυπου αφροαμερικάνικου new age του ρεαλισμού, αν θέλετε ταιριαστή και με τη λογική της γραφής της Iyeoka. Αν και υπερβολική, τόσο στα πλαίσια αυτής της λογικής, όσο και σε εκείνα της χρηστικότητας ενός λάιβ: δεν χωράνε πολλά λόγια ανάμεσα σε μακριά spoken word.
Η δε μπάντα, το ακριβώς αντίθετο. Όχι ντε και καλά στη λογική του «pump up the bassline», όπως αναφώνησε κάποια στιγμή παραπονεμένος θαμώνας, διότι το κόλπο ήταν εξ ορισμού διαφορετικού τύπου. Αλλά τόσο φλατ, ολόκληροι φαν φύλαρχοι, τόσο συνοδεία και στα σίγουρα;
{youtube}accUqSsb0bo{/youtube}
