Από τις κινητήριες δυνάμεις της περίφημης Βρετανικής Εισβολής με τους Animals, «άτακτο» κι εκδιωγμένο τέκνο των War, ανήσυχος μοναχικός καβαλάρης αργότερα, ο Eric Burdon εξακολουθεί έως σήμερα να διασχίζει τον κόσμο με το βάρος ενός θρυλικού ονόματος μεγαλύτερου, ίσως, κι από την δική του επαγγελματική ζωή. Καθαρόαιμος αλητάμπουρας, γενναιόδωρα κολασμένος και προκλητικά αδιάφορος σε δάφνες και χαλιά, μας επισκέφτηκε ξανά για τρία εξαιρετικά sold-out δρώμενα, αφήνοντας τη μοναδική αίσθηση ενός ανθρώπου που έζησε και ζει ως αληθινός ρόκερ...
Για μέρες, οι ανακοινωμένες εμφανίσεις του στο Half Note αποτελούσαν σε φιλικά μου πηγαδάκια το συναυλιακό γεγονός των ημερών κι έτσι από το πρωί της Παρασκευής παρασύρθηκα στις δικές μου χίμαιρες, ανασύροντας δισκάκια του αγαπημένου γερόλυκου. Οι εκάστοτε ροκ ιεροτελεστίες απαιτούν άλλωστε και τα εμμονικά «προκαταρκτικά» τους, έτσι την ώρα της βραδινής μας συνάντησης τα παιχνίδια των αισθήσεων θα είχαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Από νωρίς, πιστοί θιασώτες –ποικίλων ηλικιών– περίμεναν καρτερικά με το «πολύτιμο» χαρτάκι ανά χείρας, άλλοι τόσοι ήλπιζαν στο θαύμα της τελευταίας στιγμής για να μπουν στο Half Note, ενώ κάποιες πιο τολμηρές ψυχές απαντούσαν στο κάλεσμα για την προετοιμασία ενός αφιερωματικού ντοκιμαντέρ για τον Burdon. Η βραδιά, ένεκα συνωστισμού, τα είχε λοιπόν όλα στον υπερβατικό βαθμό: εκνευρισμό, πικρόχολα σχόλια, αδημονία, αλκοολικές απαιτήσεις, φαντασμένες γκάφες επωνύμων, δροσερές παρουσίες συνοδευόμενες από γονείς, ψαγμένες ροκ ρήσεις από «ειδικούς» και μη καθώς και λαμπερά χαμόγελα, παντού!
Σε αυτό το ροκ/μπλουζ ταξίδι δεν θα έλειπε ουδείς, ξεκινώντας από τους παλιότερους που στο εναρκτήριο άκουσμα του “When I Was Young” υποδέχτηκαν ορθίως τον 72χρονο καλλιτέχνη. Μαυροφορεμένος, με μπλουζάκι ψυχεδελικού σχεδίου, πολύχρωμα γυαλιά ηλίου και χίπικα κοσμήματα, ο Burdon ξεσήκωσε τους πάντες με το μοναδικό γρέζι μιας φωνής η οποία δεν έχει αλλάξει πολύ στα χρόνια. Αεικίνητος, συμπορεύεται στα γρανάζια της έμπειρης μπάντας του (πιάνο/κίμπορντς, κιθάρα, μπάσο και ντραμς) με τη δύναμη και τη μαγκιά του τυπά που δεν μασάει σε τίποτα πια. Το αποδεικνύει με εξαιρετική άνεση, είτε ερμηνεύει τα “Inside Looking Out”, “Don’t Let Me Be Misunderstood”, “It’s My Life”, “Shame Shame Shame” και “Spill The Wine”. Οι περιβαλλοντικές και διαπροσωπικές ανησυχίες αντικατοπτρίζονται με μαεστρία μέσα από τα “Water” και “Wait” της ολόφρεσκης δουλειά του Til Your River Runs Dry, ενώ το πνεύμα του Winston Churchill με το “Black Dog” είχε τη δική του «απεγνωσμένη» δίοδο προς το φως της συμφιλίωσης.
Η ιδιαίτερη σχέση του Eric Burdon με τον Ray Charles είχε επίσης τη δική της ιστορία, την οποία θυμηθήκαμε με την jazzy εκτέλεση τού “I Believe To My Soul”, αλλά και μ’ ένα παλιότερο σχόλιο του τελευταίου: «Καλά, ως πότε θα τραγουδάς αυτά τα σκατά»; Από την άλλη, μπορεί ο Elvis Presley να μην ήταν ποτέ στις αδυναμίες του Burdon, τραγούδησε όμως το “Trying To Get You”, αποτίνοντας την ελάχιστη τιμή στον Βασιλιά. Για τους εκλεκτούς φίλους του που έφυγαν στην «καταραμένη» ηλικία των 27 (Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Brian Jones κ.ά.), οι στίχοι «You’d sell your soul to the devil/to stay at this level/and be 27 forever/You know what they say/the good they die young/I could have stayed 27 forever» μιλούν από μόνοι τους –κι εμείς θυμόμαστε τα λόγια του: «Η ροκ μουσική μπορεί να είναι η πηγή της νεότητας... αν δεν σε σκοτώσει πρώτα» (Eric Burdon: Don’t Let Me Be Misunderstood-Xωρίς Παρεξήγηση, εκδ. Ηλέκτρα).
Το κεφάλαιο Animals πάλι –πέρα από τη δόξα, τον θρίαμβο και την επιτυχία– είχε για τον ίδιο και αμέτρητες απογοητεύσεις μα και θλίψη. Όμως αυτό του χάρισε μεγαλύτερο τσαμπουκά στα κλασικά πλέον “Don’t Bring Me Down” και “We Gotta Get Out Of This Place”. Η σχέση του με τη μπλουζ σκηνή είναι εξάλλου γνωστή και μη εξαιρετέα κι έτσι δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το λάιβ στο Half Note τραγούδια τα οποία λατρεύτηκαν δια στόματος John Lee Hooker, όπως το “Boom Boom” και το “Crawling King Snake”, με διάχυτο μπλουζ ηλεκτρισμό από τη μεριά του πρωταγωνιστή της βραδιάς.
Βέβαια, δεν νοείται Eric Burdon δίχως τους στίχους «There is a house in New Orleans, they call it the Rising Sun/It’s been the ruin of many a poor boy, and God I know I’m one» και στο τέλος είχαμε τη χαρά να ακούσουμε το περιβόητο άσμα με τις ανάλογες εκρήξεις θαυμασμού και σεβασμού στο ροκ «περιβάλλον». Για το αναμενόμενο encore, το κλασικό μπλουζ του 1920 “Nobody Knows You When You’re Down And Out” αναζωογονείται στα χέρια μιας μαστόρικης παρέας που εμπνέει και εμπνέεται από μια ακόρεστη, ακομπλεξάριστη και παθιασμένη προσωπικότητα, η οποία απέδειξε ότι έχει ακόμη πολλές ιστορίες να αφηγηθεί και να μοιραστεί με το κοινό.
Ο Eric Burdon έχει απολαύσει μια υπέροχη και συνάμα πολυτάραχη ζωή και συνεχίζει απτόητος να δίνει το παρών. Το τραγούδι και η σκηνή ήταν και θα είναι πάντα η πιο πιστή του/μας αγάπη κι αυτό τα λέει όλα. Καλή μας αντάμωση!
{youtube}tOxlbyUKsEE{/youtube}
