Τρίτη σερί χρονιά για το φεστιβάλ του Jumping Fish η φετινή, που παρά την περιρρέουσα κρίση και κατήφεια μπόρεσε να φέρει ως την Αθήνα μια σταρ του μεγέθους της Macy Gray, αλλά και μια μπάντα σαν τους Heavy η οποία βρίσκεται στο ζενίθ της διεθνούς δυναμικής της. Αίγλη Δράκου και Τάσος Μαγιόπουλος έδωσαν αντίστοιχα Παρασκευή και Σάββατο το παρών για λογαριασμό μας, καταγράφοντας τα εξής...
1η Μέρα: The Heavy, Idra Kayne & Bangies
της Αίγλης Δράκου
Είναι ευχάριστο σε περιόδους σαν κι αυτήν που διανύουμε να οργανώνονται συναυλίες με τόσο προσιτό εισιτήριο. Μπορεί να ήταν μια διοργάνωση για promotion του Jumping Fish –οπότε και να δικαιολογείται έτσι το χαμηλό κόστος– αλλά καλό θα ήταν σιγά-σιγά να αρχίζουν να πέφτουν και γενικότερα οι τιμές, ώστε να συνεχίσει ο κόσμος να πηγαίνει σε συναυλίες. Δυνατό επίσης το line-up της πρώτης μέρας του φεστιβάλ, με πολύ σωστή επιλογή συγκροτημάτων: Bangies, Idra Kayne και φυσικά οι Heavy δημιούργησαν μεγάλες προσδοκίες για τη βραδιά της Παρασκευής.
Έφτασα στο Fuzz γύρω στις 9 και ήδη είχαν αρχίσει να παίζουν οι Bangies –ναι, δεν υπήρξε η κλασική ελληνική καθυστέρηση και τηρήθηκε το πρόγραμμα, να τα λέμε τα καλά. Ο κόσμος είχε αρχίσει να γεμίζει τον χώρο και οι Bangies ξεκίνησαν πολύ δυναμικά το σετ τους. Εξελιγμένοι από την τελευταία φορά που τους είχα δει και με ήχο ο οποίος έχει «ωριμάσει», παρουσίασαν έντονα στοιχεία από reggae, ska και dub, παρέα με εκρηκτικά beats, δυνατά μπάσα, ηλεκτρονικούς ήχους και φυσικά όργανα. Οι δουλεμένες ενορχηστρώσεις και η δυναμική στο παίξιμο δημιούργησαν την εντύπωση ότι πρόκειται για παιδιά με καλές αναφορές, που πετυχαίνουν να σε προκαλέσουν να χορέψεις μαζί τους. Η φωνή επίσης, μπάσα με στυλ παρμένο από την τζαμαϊκανή ragga, ανεβάζει το σχήμα και δίνει μια διαφορετική πνοή. Με την άνεση και το κέφι τους, οι Bangies αποδείχθηκαν λοιπόν η σωστή επιλογή για το άνοιγμα του φεστιβάλ.
Η έκπληξη όμως της βραδιάς ήταν η Idra Kayne. Προσωπικά δεν την είχα ξανακούσει και θα παραδεχτώ ότι εντυπωσιάστηκα με το που βγήκε στη σκηνή με το σχήμα της. Φωνή με φοβερό βάθος και χροιά που νομίζεις ότι έχει «ξεπεταχτεί» από κάποιο funk, jazz ή soul γκρουπ της Νέας Ορλεάνης, η Idra Kayne παντρεύει μια επικίνδυνα bluesy ερμηνεία με μια παρουσία που κατάφερε, σχεδόν κατευθείαν, να μαγνητίσει τα βλέμματα. Με τις ωραίες συνθέσεις να προσθέτονται στα θετικά, δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να ξεσηκώσει το ήδη ζεσταμένο κοινό, βάζοντας μάλιστα και πινελιές προσωπικού ύφους. Με αποτέλεσμα μια κατάθεση με άποψη, άμεσα αναγνωρίσιμη και σεβαστή.
Λίγο μετά της 11 βγήκαν και οι Heavy. Μ' ένα vintage μικρόφωνο στο χέρι, ένα μαύρο καπέλο στο κεφάλι και κουστούμι που θύμιζε άλλη δεκαετία, ο frontman τους Kelvin Swaby έκανε εξαιρετική εμφάνιση, εκτονώνοντας ένα κύμα ενέργειας προς το κοινό: τρέχοντας πάνω-κάτω στη σκηνή έκανε ό,τι μπορούσε για να μας ξεσηκώσει. Το κακό ήταν ότι τα υπόλοιπα μέλη δεν είχαν τον ίδιο δυναμισμό κι έτσι υπήρξε έντονη απόκλιση στην εικόνα. Μουσικά πάντως οι Heavy απέδειξαν ότι μπορούν να συνδυάσουν επιτυχώς τη νεο-soul αισθητική με τις σκληρές ροκ κιθάρες και τα funky πνευστά. Το “Big Bad Wolf” έκανε κάμποσους να χοροπηδήσουν, ενώ το “Girl” έδειξε την ικανότητά τους στα πιο αργά κομμάτια με (κάπως) hip hop φωνητικά και αισθησιακούς στίχους («somewhere in Greece and you're so wet/Fuck it, now I said it»). Η εκρηκτική setlist περιλάμβανε επίσης τα "What You Like Me To Do”, "Sixteen", "Cause For Alarm”, "What Make A Good Man”, "Don't Say Nothing” και "Curse Me Good”, τραγούδια στα οποία ο κόσμος ανταποκρίθηκε με θέρμη. Φεύγοντας από τη σκηνή, οι Βρετανοί μας άφησαν να περιμένουμε το encore και φυσικά τη μεγάλη τους επιτυχία "How You Like Me Now", την οποία είπαν μετά από δύο ακόμα τραγούδια, αποχαιρετώντας μας οριστικά.
Εν κατακλείδι, οι Heavy –και ιδιαίτερα ο Swaby– έδειξαν ότι ξέρουν πώς να ενεργοποιήσουν ένα πλήθος και ότι έχουν καλή επικοινωνία με τους φίλους τους. Οι προσδοκίες μου ωστόσο δεν συνάντησαν την επί σκηνής τους πραγματικότητα, γιατί, ενώ έγινε φανερό ότι συλλογικά οι μουσικοί μπορούν να παράγουν έναν ενδιαφέροντα ήχο, ατομικά δεν κατάφεραν να «βγουν» λίγο προς τα έξω (όπως ο Swaby) και να αναδειχθούν. Η «βρετανική απάντηση στους Black Keys», όπως τους αποκαλούν, διέθετε σίγουρα καλά στοιχεία, κάτι όμως μου έλειψε.
2η Μέρα: Macy Gray, Σοφία Κουρτίδου & Ειρήνη Σκυλακάκη
του Τάσου Μαγιόπουλου
Δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ και ξεκίνημα με την Ειρήνη Σκυλακάκη και τη μελαγχολική της φωνή, συνοδεία εννέα ακόμα μουσικών. Η πρώτη εντύπωση από τον αριθμό τόσων ατόμων στη σκηνή ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσα, σε έκανε να θες να προχωρήσεις και στο αμιγώς καλλιτεχνικό κομμάτι. Εκεί λοιπόν μπλέκεται η νεο-folk με το ατμοσφαιρικό ροκ και με ορισμένα όργανα έξω από τα συνηθισμένα, συνθέτοντας ένα στιβαρό σύνολο.
Το οποίο μπορεί να μη σε εντυπωσιάζει, δημιουργεί ωστόσο ένα αποτέλεσμα επαρκές, που καταφέρνει να προκαλέσει και το συναίσθημα. Η διασκευή στο "Guns Of Brixton" με το ούτι, αν δε κάνω λάθος, ήταν ένα από τα ακούσματα που έκλεψε την προσοχή μας, όπως και το "In The Light", το τραγούδι που έκανε ευρύτερα γνωστή την ερμηνεύτρια και βρήκε την ανάλογη ανταπόκριση από το κοινό.
Συνέχεια με τη Σοφία Κουρτίδου, η οποία εμφανίστηκε με κόμμωση α-λα-Macy Gray και έσπασε αμέσως τον πάγο όντας ιδιαίτερα ομιλητική, με διάθεση εξωστρεφή. Το πρώτο δε κομμάτι που μας είπε, ένα medley των "Fever", "Sweet Dreams" και "Hit The Road Jack" συνοδευόμενο από την ίδια να ηχογραφεί τον εαυτό της να κάνει beatbox και να λουπάρει το αποτέλεσμα, μας τράβηξε αμέσως την προσοχή. Η συνέχεια περιλάμβανε μια παρουσίαση των τραγουδιών του πρώτου της προσωπικού δίσκου Περιπαθώς Και Ρουφηχτά: αισθητή η απουσία της κιθάρας, γερές όμως οι δόσεις από τζαζ και soul στοιχεία, με το "Τις Πταίει" να ξεχωρίζει χάρη στο βρώμικο funk του και την εισαγωγή που έφερνε στο μυαλό τον Flea παλαιότερων εποχών. Εκεί όμως που το παιχνίδι κρίθηκε οριστικά υπέρ της Κουρτίδου ήταν στο στιχουργικό κομμάτι, όπου η σατυρική ματιά και η εξιστόρηση περιστατικών καθημερινής τρέλας –με μια ιδιαίτερα ευχάριστη και διαφορετική από τα τετριμμένα οπτική– έκαναν εύκολα τη διαφορά. Άνετη και αβίαστα χαρισματική ως performer, η καλλιτέχνιδα μας άφησε λίγα περιθώρια το Σάββατο για να μην απολαύσουμε το επί σκηνής αποτέλεσμα.
Η μεγάλη όμως πρωταγωνίστρια της βραδιάς, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, ήταν η Macy Gray. Η είσοδός της με ένα εντυπωσιακό μωβ αστραφτερό φόρεμα, παρέα με ροζ και μαύρα πούπουλα γύρω από τον λαιμό (κοινώς υπερπαραγωγή), έκαναν ευθύς αμέσως τις προθέσεις της γνωστές: αυτό το live δεν θα ήταν μια άσκηση εσωτερικότητας και προσωπικών καταθέσεων ψυχής, αλλά ένα extravagant πάρτι. Όχι πως το εν λόγω συνολάκι θα ήταν βέβαια το μοναδικό με το οποίο θα τη βλέπαμε: μας έδειξε άλλα τρία από τη γκαρνταρόμπα της ως το τέλος της συναυλίας. Όσο για τους Sex Fiends οι οποίοι τη συνοδεύανε, ήταν κι εκείνοι στιλάτοι και κομψά ντυμένοι, με τις φωτεινές γραβάτες και τα παπιγιόν να κλέβουν την παράσταση.
Αν όμως όλα αυτά σας φέρνουν στο μυαλό την ιδέα της επένδυσης στον εντυπωσιασμό για να καλυφθούν τυχόν μουσικά «κενά», ξανασκεφτείτε το. Γιατί, εκτός από την αποδεδειγμένη φωνητική της αξία, η Macy Gray είχε φροντίσει να φέρει μαζί της μουσικούς με κότσια, με παικτικές μα και θεατρικές ικανότητες. Ναι, θεατρικές, μιας και το όλο σόου διέθετε έντονο το στοιχείο του θεάτρου, με θεματικές ενότητες, με ρόλους και με σκετσάκια, τα οποία λειτουργούσαν ως γέφυρες έως την επόμενη τραγουδιστική κορύφωση. Γι' αυτό άλλωστε και οι δυο βοκαλίστριες που πλαισιώσανε την Αμερικανίδα σταρ δεν αναλώθηκαν μόνο σε επίδειξη φωνητικών ικανοτήτων αλλά πότε εκτελούσαν χορευτικά, πότε εμφανίζονταν με κουκούλες, γυαλιά ηλίου και αλυσίδες –υποδυόμενες τους rappers– και πότε κάνανε διαγωνισμό με την ίδια τη Gray για το πιο εντυπωσιακό φόρεμα.
Όσο για την τελευταία, στάθηκε άψογη από όλες τις απόψεις. Φωνητικά, εκτελεστικά, ως performer, ως συνομιλήτρια του κοινού, αλλά κυρίως ως άνθρωπος που επιθυμεί να κάνει όσους είχαν έρθει ως το Fuzz για να τη δουν να περάσουν καλά. Το κατάφερε με χαρακτηριστική άνεση, πραγματοποιώντας μια θριαμβευτική εμφάνιση και συμπαρασύροντας το σύνολο των παρευρισκομένων σε αυθόρμητο χορό, χαμόγελα, ρυθμικό κούνημα των χεριών (αλλά και των γλουτών). Φυσικό επακόλουθο λοιπόν το πηγαίο και καθ’ όλα άξιο χειροκρότημα στο τέλος. Κερασάκι δε στη συγκεκριμένη τούρτα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τη μεγάλη της επιτυχία “I Try”, την οποία τραγούδησε μαζί της όλη η αίθουσα. Κλείνοντας έτσι την εμφάνισή της αλλά και το φετινό Jumping Fish Festival με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
{youtube}IbLUGlKRv48{/youtube}
