Είναι ένα περίεργο πράγμα αυτό με τους Cribs και την –τουλάχιστον όχι αμελητέα– επιτυχία τους στον υπόλοιπο πλανήτη έξω απ’ τη Μεγάλη Βρετανία. Δηλαδή δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο pub rock μπάντα στο νησί από εκείνους και το λογικό θα ήταν να παραμείνουν επιτυχημένοι στα καθόλου στενά του όρια. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται πως τσίμπησαν τον χώρο που προοριζόταν για τον πιο ταλαντούχο Doherty (αν και σηκώνει κουβέντα κάτι τέτοιο) και ό,τι περισσεύει απ’ τον ιδιοφυή Alex Turner (κι εδώ δεν σηκώνω κουβέντα), με αποτέλεσμα όσο περνούν τα χρόνια να σαρώνουν στην Αγγλία και να τα πηγαίνουν πολύ καλά σε διάφορες γωνιές του κόσμου.
Προσωπικά πάντα μου θύμιζαν τις μπάντες που βλέπαμε τα καλοκαίρια στην Αγγλία όταν τελείωνε κάθε ακαδημαϊκό έτος. Στα δικά μου λημέρια, αυτές οι γιορτές ονομαζόντουσαν extravs (αν θυμάμαι καλά και παρόλο που δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι είχαν παρόμοιες φάσεις όλα τα πανεπιστήμια της χώρας) και ήταν μια καλή αφορμή για τα Aγγλάκια να ξεφαντώσουν πίνοντας μπύρες μέχρι τελικής πτώσης –κι εμείς προσπαθούσαμε να ακολουθήσουμε. Όπως και να ’χει, τον χαμό που έχω δει να γίνεται με τους Shed Seven (πού τους θυμήθηκα αυτούς τώρα;) δεν νομίζω ότι τον έχω δει σε πολλές άλλες συναυλίες εκεί (με εξαίρεση το 1998, όταν στους Bauhaus κοντέψαμε να πεθάνουμε αλλά επιβιώσαμε για να καμαρώνουμε τώρα). Πάντως οι Cribs μου είναι πολύ συμπαθείς, σχεδόν υποχρεωτικά νομίζω, αφού έχω μια ντουζίνα φίλους οι οποίοι πιστεύουν πως είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στο νησί μετά τους Carter USM.
Το κοινό της Αθήνας πάντως δεν περιλαμβάνει πολλούς τέτοιους, αφού το Κύτταρο ήταν μάλλον απελπιστικά άδειο την Πέμπτη –σε σημείο που ενόχλησε και τους ίδιους τους Cribs, οι οποίοι έχουν καλομάθει πλέον. Είναι αλήθεια όμως ότι, παρ' όλο που έκαναν ένα κάρο σχόλια για τις μηδαμινές αντιδράσεις του κόσμου, δεν κράτησαν σταλιά απ’ την επί σκηνής ποζεριά τους, χοροπηδώντας, ουρλιάζοντας και κάνοντας αυτό που μάλλον είναι το μεγάλο τους ατού: να διασκεδάζουν οι ίδιοι με τη μουσική τους. Εξ αρχής οφείλω να υποβάλλω τα σέβη μου στον μεγαλύτερο οπαδό τους που μάλλον περίμενε χρόνια να τους δει ζωντανά και κοπανιόταν μόνος του καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, τη στιγμή που δίπλα του όλοι κοίταζαν ανέμελοι. Βλέπεις, αυτή η προαναφερθείσα ντουζίνα φίλων πλησιάζει τα δεύτερα –άντα και δεν την παίρνει πια να χοροπηδάει, μην γίνει καμιά ζημιά και μείνει στο κρεβάτι για κανένα δεκαήμερο.
Μετά την αποχώρηση του Marr, τα τρία αδέρφια Jarman συνοδεύονται στα live απ’ τον David Jones των Nine Black Alps και στο σετ τους φρόντισαν να παίξουν γρήγορα τα “Come On Be No One” και “Share The Same Skies” αλλά οι προσωπικές μου προτιμήσεις ήρθαν στο δεύτερο μισό της συναυλίας τους. Η εκτέλεση του “Mirror Kisses” ήταν άψογη, ενώ λειτούργησε καλά και το βίντεο με τον Lee Ranaldo να τραγουδάει από εκεί το "Be Safe", με τον τρόπο που μας έχουν μάθει οι Uncle. Το σούπερ χιτ “Men’s Needs” ήρθε λίγο πριν το τέλος –προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερη αμηχανία στη μπάντα εξαιτίας της μηδαμινής ανταπόκρισης– και αποχωρήσαμε μάλλον ικανοποιημένοι μα και σίγουροι ότι δεν θα θυμόμαστε και πολλά πράγματα απ’ αυτήν τη βραδιά σε 2-3 μήνες.
Για support επιλέχθηκαν σωστά οι Keyser Soze, οι οποίοι είναι αρκετά indie για να ζεστάνουν μια τέτοια συναυλία. Και θα ήταν άδικο να τους κατηγορήσουμε που δεν τα κατάφεραν, απ’ τη στιγμή που και οι headliners δεν τα πήγαν και πολύ καλύτερα.
{youtube}JeywO-tTDLM{/youtube}
