Διαχρονικοί εκφραστές του μελιχρού φάσματος της πνιγηρής ποπ από τη βορειοδυτική Ευρώπη, οι Nits αποδέχονταν πάντα τη διαφορετικότητά τους σε σχέση με μια αμιγώς προσβάσιμη ποπ, με την κλασική έννοια που αυτή είχε στην εποχή της δημιουργίας τους. Άλλωστε, ποτέ στη διάρκεια της δισκογραφίας τους δεν επιφύλαξαν αποκλειστικότητα στο συγκεκριμένο ελαφρύ μουσικό είδος, περνώντας τον ήχο τους μέσα από κάθε είδους δοκιμασίες για να φτάσουν τελικά να σχηματίσουν ένα πολυσήμαντο ύφος που να εκφράζει κάθε πτυχή τους. Σε πείσμα των καιρών –αλλά και των επικριτών του τελευταίου τους δίσκου Malpensa– η εμφάνισή τους στην Αθήνα απέδειξε ότι οι Ολλανδοί δεν υπάγονται στην κατηγορία εκείνων που επικαλούνται τον χρόνο ως υπερασπιστή ανώφελων, γερασμένων εμφανίσεων ή πετσοκομμένων σετ...
Σε έναν από τους πιο εύστοχους πρόσφατους συνδυασμούς κυρίως θέματος και support συγκροτήματος, επιφορτισμένοι με την έναρξη της βραδιάς ήταν οι Tango With Lions. Για το συγκρότημα της Κατερίνας Παπαχρήστου –το οποίο προ διετίας έκανε αίσθηση με τον πρώτο του δίσκο Verba Time– οι ποιοτικές συνιστώσες μιας ζωντανής εμφάνισης δείχνουν να παραμένουν οι ίδιες. Στη διάρκεια του σύντομου σετ τους, οι Tango With Lions έκαναν ανέμελα περάσματα ανάμεσα στον πρώτο τους δίσκο (μέσω των “Prayers”, “In A Bar” και “House On Fire”) και στον δεύτερο που ετοιμάζουν τώρα και πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα, διατηρώντας σε όλη την έκταση την εκλεκτική προσέγγιση και την εντυπωτική ερμηνεία που διέπει κάθε ζωντανή τους εμφάνιση. Η εμφάνιση των Νits ήρθε κατόπιν σαν φυσικό επακόλουθο.
Οι Nits του σήμερα διακρίνονται από την ηρεμία του παλαίμαχου, αλλά και από την ανάγκη να διασαφηνίσουν ότι τίποτα δεν τελειώνει αναγκαστικά μετά από 25 δίσκους και σχεδόν 40 χρόνια παρουσίας. Κι αυτό είναι κάτι που το αθηναϊκό κοινό τους, παρότι όχι πολυάριθμο, έδειχνε να γνωρίζει εκ των προτέρων.
Το διηγηματικό ταξίδι στο οποίο πάντα αποσκοπούν να παρασύρουν το κοινό τους οι Ολλανδοί ξεκίνησε με το “Five Fingers”, το εναρκτήριο τραγούδι του Malpensa. Ένα ταξίδι που, με όρους δισκογραφικούς, έδειξε να ισομοιράζει το ενδιαφέρον του ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν. Βέβαια, δεν χωράει αμφιβολία ότι με όσο λούσο κι αν έντυνε ο Henke Hofstede τις εισαγωγικές περιγραφές και τις ερμηνείες του όταν έκαναν την εμφάνισή τους πρόσφατα τραγούδια όπως το μελωδικό “Man On A Wire” ή το ρυθμικό “Schwebebahn”, τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με την κλιμακούμενη επίκληση στο συναίσθημα που πετύχαιναν με ευκολία τραγούδια κλασικίζουσας διάστασης –τύπου “Adieu Sweet Banhof” ή “Nescio”. Ακόμα κι αν η επικότητα του “In The Dutch Mountains” ήταν εκείνη που κίνησε περισσότερο τα νήματα της διάδρασης ανάμεσα στο κοινό και στην τριάδα Smits, Hofstede & Kloet, η ιστορία του Leonard Cohen στο “Tannenbaum” έφερε τα χαμόγελα και η ποδοσφαιρική παραφιλολογία του “J.O.S. Days” έφερε τα γέλια.
Όπως προείπαμε, δεν το λυπήθηκαν το σετ τους οι Nits το Σάββατο στο Gagarin, παίζοντας διπλό encore με συγκεντρωμένο το ανταποδοτικό κέντρο βάρους του στα “Sketches Of Spain” και “Red Tape”. Και αποχώρησαν κύριοι όπως ήρθαν, εξαφανίζοντας κάθε περιθώριο αμφισβήτησης της διαχρονικότητας της δράσης τους.
{youtube}u53ZlRhh4tc{/youtube}
