Είναι συγκινητικό να βλέπεις ένα γκρουπ όπως οι Sad Lovers And Giants να συνεχίζουν ακόμη να παίζουν, τριάντα και κάτι χρόνια μετά το ξεκίνημά τους και μάλιστα με την ίδια αγάπη και αφοσίωση όπως τότε, όταν έμπαιναν στο στούντιο και έβγαιναν κρατώντας απίστευτους δίσκους όπως το Epic Garden Music ή το Feeding The Flame. Αντίστοιχα, με ανοιχτό το στόμα και υγρά μάτια, τους παρακολουθούσα κι εγώ για δεύτερη φορά –για τη μπάντα, αν θυμάμαι καλά, ήταν η τρίτη και πιθανώς η φαρμακερή...– και το μυαλό μου έτρεχε πίσω, σε εποχές που φέρουν το όνομα «(πολύ) αρχές της δεκαετίας του 1980», όταν, σαν παιδί που πήγαινα Γυμνάσιο ακόμη, έμπαινα μαγεμένος στους κήπους τους, απορροφούσα σα σφουγγάρι τις απόκοσμες ηλεκτρικές εκρήξεις του κιθαρίστα τους Tristan Garel-Funk όπως και τον ναρκισσιστικό ρομαντισμό της φωνής του Garçe. Έως και τα ονόματά τους μου φαίνονταν εξωτικά, άσχετα αν αργότερα ανακάλυπτα ότι έρχονται από μία κατά τα φαινόμενα πεζή επαρχιακή πόλη της Βρετανίας, όπως είναι το Watford! Και έπαιζα τον δίσκο αδιάκοπα, ακόμη και στους κολλητούς μου ώστε να μοιραστούν μαζί μου τον ενθουσιασμό, ενώ εκείνοι με κοιτούσαν απλώς ανέκφραστα…
Από τότε οι Sad Lovers And Giants έχουν περάσει από σαράντα κύματα κι έχει μεταβληθεί κάμποσες φορές η σύνθεσή τους, μα εκείνο που δεν έχει ποτέ αλλάξει είναι η έμπνευση, η αδιατάρακτα υψηλή αισθητική τους όπως και η άμεση συναισθηματική σύνδεση με το ακροατήριό τους. Μπορεί να είναι περίπου πενηντάρηδες πια, αλλά δεν παίζουν ρόλο αυτά τα πράγματα όταν η μουσική είναι τόσο δυνατή και ανασύρει τόσες εικόνες, σκέψεις και ομορφιά. Χώρια η παρουσία του νεαρότατου κημπορντίστα, ο οποίος δημιουργούσε ένα ενδιαφέρον κοντράστ –σαν να επρόκειτο για τον γιο ενός εκ της μπάντας που βρισκόταν εκεί για να πάρει τη σκυτάλη μιας μουσικής φιλοσοφίας η οποία δεν πρέπει να χάσει τη λάμψη της στον χρόνο (να σχολιάσουμε εδώ πώς το πληκτροφόρο του, ένα Roland D-50, είχε δεχτεί παραποίηση στο σημείο που αναγραφόταν η φίρμα του έτσι ώστε να λέει Polard, δάκτυλος ίσως του ντράμερ τους, ο οποίος ονομάζεται Nigel Pollard!).
Το γεγονός ότι έπαιξαν στο 6 D.O.G.S. τούτη τη φορά λειτούργησε σαφώς υπέρ τους, μιας που δημιουργήθηκε μια οικογενειακή ατμόσφαιρα. Είχαμε μαζευτεί φίλοι και γνωστοί για να απολαύσουμε τα εξαιρετικά κομμάτια των Sad Lovers And Giants, κι εκείνοι –προφανέστατα ευγνώμονες που υπάρχει σ’ αυτή τη γωνιά της Ευρώπης ένας τόσο φανατικός πυρήνας οπαδών που δεν ξεχνά και αναγνωρίζει το μεγαλείο της ξεχασμένης από τους περισσότερους άλλους μουσικής τους– μας φιλοδώρησαν παίζοντας κάτι παραπάνω από δύο ώρες! Ακούστηκαν έτσι όλα τα αγαπημένα, δίπλα σε καινούργιο υλικό (εντάξει, εγώ έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι το “Lope” δεν πρόκειται να το ακούσω ποτέ, το ίδιο και το “Summer & Smoke”, κι έχω μάθει να ζω με αυτό το αγκάθι στο πλευρό μου...), ενώ μας επιφύλαξαν και κάμποσες εκπλήξεις: αρχικά με το “Alice (Isn’t Playing)”, αργότερα με το “On Another Day”, που αφιέρωσαν στον John Peel επειδή ήταν το αγαπημένο του, ενώ το κλείσιμο ήρθε (αναμενόμενα) με το “Clint”, όπου έγινε και ο σχετικός χαμός –είναι το ραδιοφωνικό χιτ βλέπετε… Σαν τελευταίο-τελευταίο κομμάτι έπαιξαν το “50:50” και ο χαμός –προς μεγάλη μου έκπληξη– συνεχίστηκε αδιάκοπα, λες και πρόκειται για κάτι που διδάσκεται στα σχολεία της ροκ και δεν πρόκειται για ένα χαμένο demo τους που περιέχεται στο άλμπουμ με μαζέματα Into The Breeze! Κάτι έχω χάσει σε όλη αυτή την ιστορία, μάλλον έχω πάει σε κάποια μαγαζιά λιγότερα όπου η παρουσία του τραγουδιού στις playlist των δισκοθετών του το έχουν καταστήσει άτυπο χιτ, δεν εξηγείται αλλιώς... Το νέο είναι επίσης ότι ο Garçe Allard έχει μάθει να παίζει σαξόφωνο το τελευταίο διάστημα, οπότε μπορούν πια ορισμένα κομμάτια ν' ακούγονται πιστά στα αυθεντικά –και το “50:50” είναι μέσα σ’ αυτά.
Περάσαμε καλά το Σάββατο το βράδυ όλοι εμείς οι λάτρεις του νέου κύματος, παλιοί και καινούργιοι –υπήρχε πολύς νεαρός κόσμος εκείνο το βράδυ στο ακροατήριο– φύγαμε δε με τη σκέψη ότι το να βλέπουμε τους Sad Lovers And Giants λειτουργεί σαν ένα είδος φαρμάκου για μία αρρώστια που δεν έχουμε εντοπίσει ακόμη. Ή έστω σαν ένα πρόσθετο συστατικό ευεξίας, το οποίο σου δίνει το καύσιμο να προχωρήσεις παρακάτω, μέσα σε μία καλύτερη κατάσταση μυαλού. Είναι μοναδικοί, είναι αγαπημένοι, είναι πάντοτε στην καρδιά μας και θέλω να βλεπόμαστε μια στις τόσες για να τσεκάρουμε αν όλα πάνε καλά στον δρόμο μας. Εξάλλου έχουμε τόσο παρελθόν οι δυο μας που δεν αξίζει να χαθούμε έτσι ξαφνικά, με ένα απλό, ξερό αντίο...
Set list
Godless Soul
Alaska
Alice (Isn’t Playing)
Happiness Is Fragile
Vendetta
Echoplay
Day Of Reckoning
Man Of Straw
Three Lines
Red Sky
Jungle Of Lies
Your Skin And Mine
The Green Years
Silent Decay
White Russians
In Flux
Seven Kinds Of Sin
Return To Clocktower Lodge
One Man’s Hell
Imagination
Things We Never Did
Clint
50:50
{youtube}DYKndxxH2rk{/youtube}
