Ένα αρκετά καθυστερημένο ραντεβού με τους Ex είχα την Κυριακή στο 6 D.O.G.S. Αν και ακόμα πιασμένος απ’ το υπέροχο μακελειό των A Place To Bury Strangers το περασμένο βράδυ, είχε έρθει η ώρα να συναντηθούμε με αυτή τη φοβερή, ενίοτε και σπουδαία, μπάντα απ’ την Ολλανδία. Μπορεί να ήταν δεδομένο πως θα τους αδικήσω –τουλάχιστον σε επίπεδο αντιδράσεων– αλλά είχα καταφέρει να χάσω κάθε προηγούμενη εμφάνισή τους, οπότε αυτή τη φορά, ελέω και της συντακτικής δέσμευσης με το Avopolis, είδα με τα μάτια μου πώς παρουσιάζονται στη σκηνή τραγούδια όπως το “It’s Not A Virus” και “State Of Shock”.
Παιδιά των αναρχικών καταλήψεων της Ολλανδίας, οι βετεράνοι πλέον Ex, διατηρούν μέχρι σήμερα τη σοβαρή αντιμετώπιση του πανκ ως μέγιστη μορφή τέχνης, η οποία έχει ακόμα κάτι να κάνει, και κυρίως κάπου να πάει. Είτε επιλέγουν να ανακατέψουν χάλκινα και να ακουστούν σαν βαλκανο-αναθρεμμένη μπάντα, είτε να μπλέξουν με Αιθίοπες καλλιτέχνες, ποτέ δεν παρέλειψαν να δώσουν στη μουσική τους ορμή και λεπτομέρεια. Ακόμα κι όταν παρασύρονται σ’ αυτούς τους υπέροχα δομημένους αυτοσχεδιασμούς. Μπορεί να έχεις μια αίσθηση επανάληψης αλλά κάτι τέτοιο μπορούμε να το χώνουμε σε κάθε κείμενο, σε κάθε κριτική, σε κάθε μας λέξη.
Στην σκηνή ανέβηκαν στις 10.30, με τους τρεις άντρες της παρέας να παίρνουν τη θέση τους μπροστά και την –άρρωστη– Katherina Bornefeld να κάθεται στα ντραμς και να μας ζητάει ευγενικά να μην καπνίζουμε. Κάτι που περιέργως τηρήθηκε, αν και χρειάστηκε να τα επαναλάβει μια-δυο φορές ο Arnold deBoer, φωνή του συγκροτήματος τα τελευταία χρόνια. Δεν νομίζω πως τίθεται καν θέμα για το πόσο εύκολα και γρήγορα οι Ex ξεδιπλώνουν τον τόσο χαρακτηριστικό ήχο τους. Μέχρι να φτάσουμε στο “It’s Not A Virus” είχαν ήδη κερδίσει τον αρκετό κόσμο που είχε μαζευτεί στο 6 D.O.G.S., ο οποίος, με τη σειρά του, τους επιβράβευσε με γερό πόγκο καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Ο Andy Moor με το ιδιαίτερο μπάσο (ουσιαστικά φοράει χορδές μπάσου σε μια απ’ τις ηλεκτρικές του κιθάρες) είναι προφανώς η αρχή και το τέλος των Ex κι ένας από τους πιο εφευρετικούς Ευρωπαίους κιθαρίστες των τελευταίων δεκαετιών. Θα έπρεπε ίσως κάποια στιγμή να κανονιστεί μια συνάντηση με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο, να δούμε πού θα μπορούσαν να φτάσουν.
Το κανονικό τους σετ ολοκληρώθηκε με τα δύο καλύτερα τραγούδια του τελευταίου –αυστηρά– προσωπικού δίσκου τους, τα “Maybe I Was A Pilot” και “24 Problems”. Στα encore, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, ακούσαμε τα “Konono” και “Bicycle Illusion” και ευτυχώς, μετά την ολοκλήρωση της συναυλίας, αρκετός κόσμος έδωσε τα λίγα λεφτά που χρειάζονταν για το έξοχο best of 30 Years Of The Ex, προσπερνώντας μάλλον αμήχανα την τελευταία τους συνεργασία με τον Αιθίοπα σαξοφωνίστα Getatchew Mekurya, πριν τιμήσουν την ελληνική παράδοση αποκτώντας τη –σχετικά– πρόσφατη συνεργασία του Moor με τον Γιάννη Κυριακίδη και τη ματιά τους σε μερικά απ’ τα πιο κλασικά ρεμπέτικα τραγούδια.
Δεν είναι ψέμα ότι δεν περάσαμε τη γραμμή που χωρίζει ένα εξαιρετικό live από ένα αξέχαστο, και πάλι όμως οι Ex είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια σπουδαία μπάντα του παρελθόντος. Εξακολουθούν να προσφέρουν αφορμές και να τους βλέπεις ζωντανά και να τους ακούς στο σαλόνι σου. Και ξαφνικά, το “Catch My Shoe” μου αρέσει πολύ περισσότερο απ’ όταν το άκουσα πρώτη φορά.
{youtube}_nzYwUAF-TA{/youtube}
