Ο Στέργιος Κοράνας την Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη και ο Γιώργος Μιχαλόπουλος το Σάββατο στην Αθήνα πήγαν αμφότεροι να δουν τους A Place To Bury Strangers έχοντας στο μυαλό τους τη συναυλία τους στο Synch του 2010. Για τον πρώτο, αυτό που είδε στο γεμάτο club του Μύλου στάθηκε εφάμιλλο σαν εμπειρία, για τον δεύτερο το live στο κατάμεστο Fuzz ήταν με διαφορά η καλύτερη εμφάνιση των Νεοϋορκέζων στην πόλη, αλλά και μία από τις συναυλίες της χρονιάς...
Παρασκευή 19/10, Θεσσαλονίκη
του Στέργιου Κοράνα
Οι A Place To Bury Strangers είναι από τα πρόσφατα συγκροτήματα που παρακολουθώ από την πρώτη τους εμφάνιση στο μουσικό στερέωμα. Έχοντας ήδη βρεθεί σε μια υπέροχη συναυλία τους (στο Synch Festival του 2010), είχα την απορία αν θα επαναλαμβανόταν το σκηνικό και στον Μύλο την Παρασκευή που μας πέρασε. Κι απ' ό,τι αποδείχθηκε, οι Αμερικανοί δεν θα μ' απογοήτευαν διόλου...
Αν εξαιρέσουμε την καθυστέρηση στην έναρξη της βραδιάς, τα πράγματα άρχισαν πολύ ομαλά. Κατά τις 10 υποδεχτήκαμε τους συμπολίτες Vipervikings, οι οποίοι έχουν μάλιστα και αρκετά καλή παρουσία στο εξωτερικό. Σε σχέση με τους ωμά κιθαριστικούς A Place To Bury Strangers o δικός τους ήχος ρέπει περισσότερο προς το ηλεκτρονικό, το ύφος τους όμως ταίριαζε γάντι στον ρόλο του support. Μας κράτησαν ωραιότατη συντροφιά για ένα ημίωρο, δημιουργώντας μου την επιθυμία να τους ξαναδώ σε κάποια φάση όπου θα μπορούν να παίξουν και παραπάνω –ίσως σ' ένα δικό τους live;
Μετά από ένα διάλειμμα μισής ώρας, τη σκηνή ανέλαβαν οι A Place To Bury Strangers. Μιας και δεν έχουν ακόμα τόσο μεγάλο ρεπερτόριο για να ευνοήσουν κάποιο άλμπουμ σε βάρος άλλου, έδωσαν απλώς μια έμφαση στο τελευταίο τους, το Worship, χωρίς όμως να αμελήσουν και τα προηγούμενα. Ακόμα προτιμώ το Exploding Head, προσωπικά... Όσον αφορά στη διάρκεια, υπήρξαν απόλυτα προβλέψιμοι: τελείωσαν το βασικό σετ πάνω στη μία ώρα και ακολούθησε ένα encore του ενός τετάρτου.
Αυτό που μ' άρεσε περισσότερο –και γενικά εκτιμώ σε ένα συγκρότημα– είναι η διάθεση με την οποία βγήκαν επί σκηνής. Μπορεί το club του Μύλου να είναι μικρός χώρος και να παίρνει λίγα άτομα, αλλά του έδωσαν τη δέουσα προσοχή. Και μόνο για το «χτύπημα» που έριξαν επί σκηνής, δικαιολογώ τη (σχετικά) μικρή διάρκεια της συναυλίας. Ο ήχος, σε συνδυασμό με τον πετυχημένο φωτισμό, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα που «σε καθήλωνε», όπως θέλει το γνωστό μουσικογραφιάδικο κλισέ. Δυστυχώς, όμως, σε επανέφερε στην πραγματικότητα ο κάκιστος εξαερισμός, σε βαθμό που να έχει δημιουργηθεί νέφος στον χώρο.
Ο κόσμος ήταν όσος περίμενα, πάνω-κάτω. Το club του Μύλου γέμισε, αλλά όχι και ασφυκτικά (το πατάρι π.χ. δεν το άνοιξαν), δεν περίμενα άλλωστε να έχουν περισσότερους fans στη Θεσσαλονίκη. Ένα ευχάριστο χαρακτηριστικό ήταν ότι είχε έρθει κόσμος από πολλά ηλικιακά γκρουπ, από πιτσιρικάδες στα 19 μέχρι και 50άρηδες.
Σε τελική ανάλυση, ήταν ωραιότατοι οι A Place To Bury Strangers, σχεδόν εφάμιλλοι με ό,τι είχα δει στο Synch. Να μου το θυμηθείτε, έχουμε να δούμε πολλά από αυτούς...
Σάββατο 20/10, Αθήνα
του Γιώργου Μιχαλόπουλου
Το περασμένο Σαββατόβραδο είχαμε μια ιδιότυπη κόντρα (εσωτερικής κατανάλωσης, όπως φάνηκε απ’ τη διαφορά προσέλευσης) ανάμεσα στο εδώ-και-τώρα μεγαλείο των A Place To Bury Strangers και στην ίσως-αδίκως-ξεχασμένη αλητεία του James Johnston και των Gallon Drunk. Απ’ τη μια η παρέα του Oliver Ackermann και το σωστά πλασαρισμένο έρεβος του ήχου τους, απ’ την άλλη ένας πιθανά αδικημένος μέθυσος που πήγε κάποτε να φορέσει τα παπούτσια του «Αρχηγού». Τι συνέβη στον δεύτερο δεν αφορά απαραίτητα το κείμενο. Ο Ackermann, απ’ την άλλη, έχει αυτή τη στιγμή μια απ’ τις πιο σημαντικές ροκ εν ρολ μπάντες στον πλανήτη. Πράγμα που απέδειξαν για ακόμα μία φορά, στην καλύτερη –με διαφορά– εμφάνισή τους στην πόλη.
Η αρχή έγινε όμως με τους Zebra Tracks και το αρκετά δυναμικό indie rock τους, το οποίο έχει κάνει αρκετά βήματα προόδου, τουλάχιστον απ’ την τελευταία φορά που τους είχα δει ζωντανά. Ομολογώ ότι δεν έχω υπάρξει οπαδός των τραγουδιών τους, ακόμα κι αν η ενασχόλησή τους με τον «βάτραχο προδότη» με είχε κάνει να τους συμπαθήσω (ή το αντίθετο, έχει περάσει καιρός άλλωστε). Η αλήθεια είναι όμως πως το Σάββατο κατάφεραν να γεμίσουν με χαρακτηριστική άνεση τη μεγάλη σκηνή του Fuzz, χωρίς να χρειαστεί να δοκιμάσουν εντυπωσιακές φανφάρες. Πρόκειται για μια πολύ δεμένη μπάντα και το απέδειξαν και πάλι. Εξακολουθώ να μην μπορώ να κολλήσω με τα τραγούδια τους, αλλά προχτές, με όπλο μια πολύ σωστά δομημένη tracklist, κατάφεραν να ανεβάσουν τους ρυθμούς τόσο ώστε οφείλεις να παραδεχτείς ότι υπήρξαν μια ταιριαστή επιλογή για ζέσταμα. Αν και γι’ αυτό που ακολούθησε μάλλον δεν υπάρχει κατάλληλη προετοιμασία.
Έντεκα η ώρα ακριβώς, το τρίο απ’ τη Νέα Υόρκη ανέβηκε στη σκηνή του Fuzz με το ίδιο πάνω-κάτω στήσιμο που είχαν και στο Synch: απόλυτο σκοτάδι, δηλαδή, το οποίο έσπαγε από τρεις (ή τέσσερις) προτζέκτορες για να τονίζεται ακόμα περισσότερο το τείχος θορύβου που δεν σταμάτησε ποτέ να παράγεται απ’ τα ηχεία. Μιας και αναφέρθηκε, φρόντισα να βρίσκομαι πολύ μπροστά στη σκηνή γιατί δεν εμπιστεύομαι το ηχοσύστημα του χώρου. Και το γεγονός ότι αποχώρησα έχοντας χάσει μόλις ένα 10% της ακοής μου, αποδεικνύει πως ήταν η σωστή επιλογή. Έχοντας ως βάση αυτό το καταπληκτικό μπάσο και αυτά τα δύο περίεργα μηχανήματα που βλέπουμε σε κάθε συναυλία τους –κάτι σαν παραμορφωτές, πάντα τοποθετημένοι πάνω απ' τους ενισχυτές μπάσου/κιθάρας– οι A Place To Bury Strangers λειτούργησαν σαν οδοστρωτήρες για εξήντα λεπτά και δεν άφησαν τίποτα πίσω. Όλα έγιναν στη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα, γι’ αυτό και θα ήταν άδικο ο οποιοσδήποτε να παραπονεθεί για τη διάρκεια της συναυλίας. Στο τρίτο κομμάτι ο μπασίστας είχε ήδη βουτήξει στο κοινό, οπότε ήταν φυσιολογικό πενήντα λεπτά μετά να πρέπει να πάμε σπίτια μας. Τι άλλο να κάνουν δηλαδή;
“To Fix The Gash In Your Head”, “Ocean”, “Mind Control”, “So Far Away”, “Onwards To The Wall” είναι μερικά απ’ τα ωραία που ακούσαμε. Αλλά όλα συνέβαιναν για να οδηγηθούμε στο “I Lived My Life To Stand In The Shadow Of Your Heart”, για ν’ ακούσουμε το πατενταρισμένο πλέον χάος τους. Αυτοσχεδιασμός, θόρυβος και ένα σωρό γερές κατραπακιές στο ταλαιπωρημένο δίδυμο κιθάρας-μπάσου. Το encore μάλλον έγινε για να μην τους πούμε και αγενείς: έπαιξαν, όχι και πολύ καλά, το “You Are The One” και κατέβηκαν για να βγουν φωτογραφίες με το κοινό τους. Μια απ’ τις συναυλίες της χρονιάς, με πολύ κόσμο. Sorry James…
{youtube}FRRpm2_3j2E{/youtube}
