Μηνύματα, συμβολισμοί, παντομίμα. Το βράδυ της Τρίτης στο Fuzz ο Jello Biafra χρησιμοποίησε όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή του για να σχολιάσει και να κριτικάρει το χρηματοπιστωτικό και κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Οι παύσεις μεταξύ των τραγουδιών ποτέ δεν έχουν ξανακουστεί τόσο δυνατές, αφού ο Biafra άρπαζε τις ευκαιρίες σιωπής για να τις γεμίσει με λόγια που άρμοζαν σε πολιτική συγκέντρωση. Ο Αμερικανός έβγαζε λόγο και το απολάμβανε όσο κι εμείς. Ίσως και λίγο παραπάνω…
Το «ενάντια» ήταν η κυρίαρχη λέξη των λόγων του. Ενάντια στους φοροδιαφεύγοντες πλούσιους, στα κατευθυνόμενα Μ.Μ.Ε, στη βία και στην κάθε μορφή καταστολής και καταπίεσης. Κι όμως δεν ήταν ένα «ενάντια» που κοιτούσε τον κόσμο με παρωπίδες, μιας και ο Biafra μας παρότρυνε να καλέσουμε σε διάλογο όλες τις –θεωρητικά– απέναντι πλευρές. Aπό έχοντες έως νεοναζί.
Στο μουσικό κομμάτι συνέβη το αναμενόμενο: οι Guantanamo School Of Medicine έθεσαν τις γερές πανκ βάσεις πάνω στις οποίες πάτησε φωνητικά ο πρωταγωνιστής της συναυλίας, με την ηλικία του να μην επηρεάζει τη σκηνική του παρουσία μα ούτε και τη φωνή του, αφού η χροιά αυτής υπερισχύει σε σημασία των δυνατοτήτων της. Επί 1 ώρα και 45 λεπτά (περίπου), ο κόσμος που γέμισε την πλατεία του Fuzz είχε μετατραπεί σε μια μεγάλη παρέα, χορεύοντας pogo, κάνοντας crowd-surfing και πολλά άλλα που αποδίδονται με ξενικούς όρους. “John Dillinger”, “Panic Land”, “White People And The Damage Done”, “Three Strikes” στάθηκαν μερικές από τις δυνατότερες στιγμές της βραδιάς, αν πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποιες. Φυσικά η κορύφωση σημειώθηκε όταν ακούστηκαν κάποια από τα «καλύτερα» των Dead Kennedys: από τα εισαγωγικά τύμπανα του “California Über Alles” μέχρι το “Holiday In Cambodia” με το οποίο έκλεισε το live, ο κόσμος δεν είχε άλλη επιλογή από το να τα δώσει όλα. Ακούστηκαν ακόμα τα “Kill The Poor”, “Nazi Punks Fuck Off”, “Police Truck” και “Chemical Warfare” με τα συμπτώματα του κοινού να είναι τα ίδια.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Deus Ex Machina, οι οποίοι έδωσαν ένα μικρό αλλά εκρηκτικό σόου με τα “Execute”, “Insight” και “Streets On Fire” να ζεσταίνουν με τον καλύτερο τρόπο το κοινό για ό,τι θα ακολουθούσε. Δυστυχώς δεν κατάφερα να ακούσω τους No Mind, καθώς κόλλησα στην κίνηση της ουράς των εκδοτηρίων του Fuzz.
Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις την Τρίτη, άκρως ικανοποιημένοι από το καλώς εννοούμενο punk rock πανηγύρι του οποίου γίναμε μέρος. Μια συναυλία που είχε τα πάντα: γέλιο, ένταση, ξύλο, τούμπες και ροχάλες, μαζί με αφυπνιστικά μηνύματα τα οποία φτύνουν τη σοβαροφάνεια και μένουν στην ουσία. Ίσως ο ήχος να μην ήταν ο καλύτερος δυνατός, όλα τα άλλα όμως ήταν.
{youtube}qXc2-NySKBo{/youtube}
