Η Anja Plaschg είναι ένα πλάσμα γεμάτο αντιθέσεις. Δεν θα κάνω αναδρομή στο παρελθόν της, αναφέροντας βιογραφικά στοιχεία που κι αυτά βρίθουν αντιθέσεων. Θα μείνω στα τωρινά κι οφθαλμοφανή. Μοιάζει να είναι φτιαγμένη από τη μαγιά της σκοτεινότερης δύναμης και ταυτόχρονα από εκείνη της πιο εύθραυστης ύλης. Κάτι που φρόντισε να μας υπενθυμίσει και μέσω της επιλογής ενός καθαρτήριου ονόματος (Soap & Skin), μέσω του οποίου καλείται να κοντράρει τους λυρικούς, μελαγχολικούς της εφιάλτες και να καλύψει τους πιο τρωτούς της φόβους. Έτσι, τη μια στιγμή πάλλεται με μια ενέργεια σχεδόν ζωώδη και σε δευτερόλεπτα μοιάζει να εξαϋλώνεται, σχεδόν να εξαφανίζεται. Φορτίζεται κι αποφορτίζεται αστραπιαία, συμπαρασύροντας κι εσένα σ’ αυτό το συναισθηματικό –γιατί η μουσική της εκεί πρωτίστως στοχεύει– σκαμπανέβασμα.
Κι αν για όλα τα παραπάνω είχαμε πάρει μια αρκετά γεμάτη γεύση μέσα από τη δισκογραφία της, η ζωντανή της εμφάνιση το βράδυ της Κυριακής εκτόξευσε κάθε προσδοκία, συμπαρασύροντάς, ή σχεδόν βυθίζοντάς μας, στον σκοτεινό της κόσμο.
Με βασικό σύντροφο τα απρόμαυρα πλήκτρα ενός grand piano, τα οποία εξημέρωνε καθοδηγώντας τα στους μελωδικούς και συναισθηματικούς της πειραματισμούς, η Plaschg μας μετέφερε σε συγκλονιστικές, σχεδόν αβάσταχτες στιγμές, αυτές των γεμάτων θλίψη “Vater” και “Thanatos”, του πένθιμου “Marche Funebre”, του σπαρακτικού “Fall Foliage” ή των αντιφατικών “Spiracle” και “Cry Wolf” που με ύπουλο τρόπο κάνουν αναφορές σε μια αρρωστημένη παιδική ηλικία. Και ξαφνικά ο ήλιος σε τυφλώνει (“The Sun”), σχεδόν κυριολεκτικά. Μοναδική στιγμή καθήλωσης, με τη φωνή της να πλέει και να κυριαρχεί μέσα σου, μεγαλειώδης, όσο τη λούζει με το φως του ο «ήλιος» του προβολέα που λάμπει πίσω από το πιάνο.
Κι εκεί που όλα μοιάζουν να κινούνται σε έναν ήρεμο και σκοτεινό κόσμο –η Soap & Skin πολλές φορές επιλέγει να σηκωθεί από το πιάνο όσο ακόμη παίζουν οι προηχογραφημένοι ήχοι του λάπτοπ της και να βηματίσει (ή και εξαφανιστεί) στο απόλυτο μαύρο της σκηνής– εκκωφαντικοί ηλεκτρονικοί ήχοι και παγανιστικοί επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί έρχονται να σε βγάλουν βίαια από το έρεβος. Σύμμαχός της οι φωτισμοί, οι οποίοι αποτελούν βασικό συστατικό της σκηνικής της παρουσίας, μιας κι έχω την αίσθηση πως η προσωπική της γλώσσα έκφρασης κι αισθητική περιλαμβάνει ένα ευρύτερο σύμπλεγμα τεχνών –ας μη ξεχνάμε και τις επιρροές από γερμανική λογοτεχνία.
Σκέφτομαι ότι όσες λέξεις κι αν χρησιμοποιήσω για να περιγράψω όχι μόνο τη βραδιά στο Gagarin, αλλά και τη μουσική της Soap & Skin, δεν θα είναι αντάξιες αυτού που ζήσαμε την Κυριακή ή αυτού που δημιουργεί η μουσική της. Προτιμώ λοιπόν να είναι λιγοστές: μπορώ να δώσω μόνο μια μικρή ιδέα, ελπίζοντας να ιντριγκάρω όσους έχουν κάνει την τεράστια παράλειψη να μην την έχουν ακούσει ακόμη.
Κι αν ο Felix Baumgartner, ο Αυστριακός συμπατριώτης της, έκανε χθες ένα συγκλονιστικά εξωπραγματικό άλμα από τη στρατόσφαιρα αφήνοντας άφωνους εκατομμύρια ανθρώπους που τον παρακολούθησαν διαδικτυακά, η Soap & Skin κατάφερε να κάνει μια ελεύθερη μουσική πτώση, ταρακουνώντας τα συναισθήματά μας.
Setlist:
Deathmental
Cradlesong
Big Hand Nails Down
Cynthia
Cry Wolf
Sleep
Thanatos
Fall Foliage
Meltdown (διασκευή σε Clint Mansell)
Spiracle
Voyage Voyage (διασκευή σε Desireless)
Lost
Danja
The Sun
Vater
Marche Funebre
Sugarbread
Pale Blue Eyes (διασκευή σε Velvet Underground)
Encore:
The End (διασκευή σε Doors)
{youtube}HLEwmhjC3Y8{/youtube}
